Η γιγάντωση του Δημοσίου αλλά και το καταναλωτικό μοντέλο τρόπου ζωής μάς οδήγησαν στην παρακμή
Από τον
Δημήτρη Γαρούφα*
Δημήτρη Γαρούφα*
Οι Ελληνες πολίτες όσο περνούν τα χρόνια όλο και περισσότερο αναρωτιούνται πώς φτάσαμε στη χρεοκοπία και στα Μνημόνια, ενώ από τα ΜΜΕ και μέρος του πολιτικού κόσμου ανακινείται κατά καιρούς θέμα έρευνας και αναζήτησης ευθυνών και υπευθύνων, αν και ερίζουν για το αν η έρευνα θα αρχίσει από το 2010 ή από το 2009 ή και παλιότερα, με αποτέλεσμα να μην έχει γίνει καμιά ουσιαστική έρευνα για το θέμα αυτό.
Δυστυχώς στη χώρα μας συνήθως βλέπουμε το δέντρο αλλά χάνουμε την εικόνα του δάσους, κι έτσι όλοι βλέπουν τα συμπτώματα της ασθένειας αλλά δεν αναζητούν την αιτία, γιατί, αν αναζητούσαν τις αιτίες παρακμής της χώρας, έπρεπε η έρευνα να γίνει σε βάθος χρόνου.
Δυστυχώς στη χώρα μας συνήθως βλέπουμε το δέντρο αλλά χάνουμε την εικόνα του δάσους, κι έτσι όλοι βλέπουν τα συμπτώματα της ασθένειας αλλά δεν αναζητούν την αιτία, γιατί, αν αναζητούσαν τις αιτίες παρακμής της χώρας, έπρεπε η έρευνα να γίνει σε βάθος χρόνου.
Θα είχε έννοια μια έρευνα για το πώς η χώρα οδηγήθηκε στη χρεοκοπία και στα Μνημόνια, αλλά δεν νομίζω ότι η Βουλή θα μπορούσε να την κάνει με αξιόπιστα κριτήρια, γιατί σίγουρα αυτή η έρευνα θα αποδείκνυε την τεράστια διαχρονική ευθύνη του πολιτικού κόσμου. Το σωστό θα ήταν μια τέτοια διερεύνηση να αρχίσει από τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης και με επιστημονικά κριτήρια να αναλυθεί σε βάθος όχι μόνο το θέμα του χρέους αλλά και των τυχόν σχεδίων ανάπτυξης σε συνάρτηση με τον τρόπο λειτουργίας του πολιτικού μας συστήματος.
Είναι βέβαιο ότι μια τέτοια έρευνα θα αποδείξει ότι οι λανθασμένες κινήσεις αρχίζουν από τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης με κάποιες κρατικοποιήσεις (π.χ. της Εμπορικής Τράπεζας) και γίνονται κανόνας μετά το 1981 με γιγάντωση του δημόσιου τομέα, με αλόγιστες προσλήψεις στο Δημόσιο, με θέσπιση επιδομάτων του τύπου «έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία», με δήθεν «ανασυγκρότηση» πτωχευμένων επιχειρήσεων και με δανεισμό που, αντί παραγωγικών έργων, στήριζε έναν άκρατο καταναλωτισμό που στηριζόταν σε αθρόες εισαγωγές αγαθών πολυτελούς διαβίωσης λόγω ανυπαρξίας ελληνικής παραγωγής.
Η Μεταπολίτευση αντικειμενικά διασφάλισε πρωτόγνωρες ελευθερίες για τον Ελληνα πολίτη αλλά και καλλιέργησε ένα μοντέλο τρόπου ζωής καταστροφικό για τη χώρα, με τα κόμματα να ζητούν μεγάλο δημόσιο τομέα για να αποκτούν μαζικότητα μέσω της νομής της εξουσίας, με διορισμούς των ανεπάγγελτων γόνων της «νομενκλατούρας» στη διοίκηση δημόσιων οργανισμών αλλά και των απλών πολιτών-οπαδών ως υπαλλήλων στο Δημόσιο, με αποτέλεσμα γιγάντωση, αναξιοκρατική στελέχωση αλλά και αναποτελεσματικότητα αυτού. Το χειρότερο είναι ότι παράλληλα με όλα αυτά, στο πλαίσιο προσέλκυσης εκλογικής πελατείας, φτάσαμε στο σημείο να συνταξιοδοτούνται (και με υψηλές συντάξεις μάλιστα) στον ευρύτερο δημόσιο τομέα άτομα ηλικίας 45 και 50 ετών. Αυτή την εποχή τα πολιτικά κόμματά μας «ποδοσφαιροποίησαν» την πολιτική ζωή καλλιεργώντας το μοντέλο του «πολίτη-οπαδού» που οφείλει να μη μιλά για τις παρανομίες του κόμματός του και η αφοσίωση να ανταμείβεται με κάποια συμμετοχή στη νομή της εξουσίας, δηλαδή με «ρουσφέτι». Κάποιοι έντιμοι, με θάρρος, που τολμούσαν να κάνουν καταγγελίες, «περιθωριοποιούνταν» από το σύστημα ως «απροσάρμοστοι» και, όπως έγραφε ο Β. Φίλιας στο βιβλίο του «Τα αξέχαστα και τα λησμονημένα» (εκδ. Παπαζήση, σελ. 405), «ποτέ στο παρελθόν (με εξαίρεση ίσως την περίοδο Βούλγαρη, του επιλεγόμενου Τσουμπέ), τον περασμένο αιώνα, η ζωή του τόπου δεν έχει φτάσει σ’ αυτό το σημείο κατάπτωσης. Κατάπτωσης και κατάρρευσης όλων των διαχρονικών αξιών, που δίνουν το υπόβαθρο σε μια κοινωνία να λειτουργεί συγκροτημένα και να μην αποσυντίθεται».
Ο γράφων δεν είναι οικονομολόγος αλλά με την κοινή λογική έβλεπε την επερχόμενη καταστροφή με την υπερχρέωση της χώρας και των πολιτών. Ως πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης είχα εισηγηθεί και εκδώσαμε στις 16/11/2006 ένα ψήφισμα με το οποίο καταγγέλλαμε την υπερχρέωση των Ελλήνων πολιτών με ευθύνη και του τραπεζικού συστήματος που εκείνη την περίοδο με καταιγισμό παραπλανητικών διαφημίσεων από τα ΜΜΕ εκμαύλιζε τους πολίτες εξωθώντας τους να πάρουν «εορτοδάνεια» και «διακοποδάνεια», συμβάλλοντας στη γιγάντωση ενός καταστροφικού καταναλωτισμού (το ψήφισμα για να διασωθεί αναδημοσιεύεται αυτούσιο στο επίμετρο του βιβλίου μου με τίτλο «Με το βλέμμα στο μέλλον», εκδ. ΙΑΝΟΣ 2014) και εκφράζοντας την ανησυχία μας ζητούσαμε από την κυβέρνηση αλλά και την Εισαγγελία έρευνα και λήψη μέτρων… Αλλά μέσα στην παραζάλη του άκρατου καταναλωτισμού μάς αντιμετώπισαν απλά ως «ενοχλητικούς»…
Η Μεταπολίτευση αντικειμενικά διασφάλισε πρωτόγνωρες ελευθερίες για τον Ελληνα πολίτη αλλά και καλλιέργησε ένα μοντέλο τρόπου ζωής καταστροφικό για τη χώρα, με τα κόμματα να ζητούν μεγάλο δημόσιο τομέα για να αποκτούν μαζικότητα μέσω της νομής της εξουσίας, με διορισμούς των ανεπάγγελτων γόνων της «νομενκλατούρας» στη διοίκηση δημόσιων οργανισμών αλλά και των απλών πολιτών-οπαδών ως υπαλλήλων στο Δημόσιο, με αποτέλεσμα γιγάντωση, αναξιοκρατική στελέχωση αλλά και αναποτελεσματικότητα αυτού. Το χειρότερο είναι ότι παράλληλα με όλα αυτά, στο πλαίσιο προσέλκυσης εκλογικής πελατείας, φτάσαμε στο σημείο να συνταξιοδοτούνται (και με υψηλές συντάξεις μάλιστα) στον ευρύτερο δημόσιο τομέα άτομα ηλικίας 45 και 50 ετών. Αυτή την εποχή τα πολιτικά κόμματά μας «ποδοσφαιροποίησαν» την πολιτική ζωή καλλιεργώντας το μοντέλο του «πολίτη-οπαδού» που οφείλει να μη μιλά για τις παρανομίες του κόμματός του και η αφοσίωση να ανταμείβεται με κάποια συμμετοχή στη νομή της εξουσίας, δηλαδή με «ρουσφέτι». Κάποιοι έντιμοι, με θάρρος, που τολμούσαν να κάνουν καταγγελίες, «περιθωριοποιούνταν» από το σύστημα ως «απροσάρμοστοι» και, όπως έγραφε ο Β. Φίλιας στο βιβλίο του «Τα αξέχαστα και τα λησμονημένα» (εκδ. Παπαζήση, σελ. 405), «ποτέ στο παρελθόν (με εξαίρεση ίσως την περίοδο Βούλγαρη, του επιλεγόμενου Τσουμπέ), τον περασμένο αιώνα, η ζωή του τόπου δεν έχει φτάσει σ’ αυτό το σημείο κατάπτωσης. Κατάπτωσης και κατάρρευσης όλων των διαχρονικών αξιών, που δίνουν το υπόβαθρο σε μια κοινωνία να λειτουργεί συγκροτημένα και να μην αποσυντίθεται».
Ο γράφων δεν είναι οικονομολόγος αλλά με την κοινή λογική έβλεπε την επερχόμενη καταστροφή με την υπερχρέωση της χώρας και των πολιτών. Ως πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης είχα εισηγηθεί και εκδώσαμε στις 16/11/2006 ένα ψήφισμα με το οποίο καταγγέλλαμε την υπερχρέωση των Ελλήνων πολιτών με ευθύνη και του τραπεζικού συστήματος που εκείνη την περίοδο με καταιγισμό παραπλανητικών διαφημίσεων από τα ΜΜΕ εκμαύλιζε τους πολίτες εξωθώντας τους να πάρουν «εορτοδάνεια» και «διακοποδάνεια», συμβάλλοντας στη γιγάντωση ενός καταστροφικού καταναλωτισμού (το ψήφισμα για να διασωθεί αναδημοσιεύεται αυτούσιο στο επίμετρο του βιβλίου μου με τίτλο «Με το βλέμμα στο μέλλον», εκδ. ΙΑΝΟΣ 2014) και εκφράζοντας την ανησυχία μας ζητούσαμε από την κυβέρνηση αλλά και την Εισαγγελία έρευνα και λήψη μέτρων… Αλλά μέσα στην παραζάλη του άκρατου καταναλωτισμού μάς αντιμετώπισαν απλά ως «ενοχλητικούς»…
Τα επαναλαμβάνω αυτά με αφορμή το γεγονός ότι αυτόν τον μήνα συμπληρώνονται 44 χρόνια από τη Μεταπολίτευση του 1974 που έφερε και στέριωσε τη δημοκρατία, διασφαλίζοντας πολιτικές ελευθερίες για τους πολίτες, αλλά, δυστυχώς, με ευθύνη αυτών που άσκησαν εξουσία καλλιεργήθηκε και επιβλήθηκε ένα μοντέλο τρόπου ζωής καταστροφικό για τη χώρα, γιατί την οδήγησε στη χρεοκοπία και σε παρακμή, υποθηκεύοντας το μέλλον και των Ελλήνων που δεν γεννήθηκαν ακόμη, δεδομένου ότι το χρέος θα δυναστεύει την Ελλάδα για πολλές δεκαετίες ακόμη, ενώ δυστυχώς η πλειονότητα του πολιτικού κόσμου είναι ακόμη δέσμια της νοοτροπίας αυτής και εμφανώς λείπουν το όραμα και η βούληση για πραγματικές μεταρρυθμίσεις που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν προοπτική για τη χώρα.
*Δικηγόρος, πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου