Ο ανεύθυνος κι ο ανήθικος

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Ο αριθμός των νεκρών ανεβαίνει μέρα με τη μέρα. Η “βόμβα” των αγνοουμένων είναι έτοιμη να σκάσει εκτοξεύοντας το νούμερο των συμπολιτών μας που καταβρόχθισαν οι πύρινες γλώσσες.

Το ελάχιστο που αναμένεις από μια υπεύθυνη κυβέρνηση είναι να εκφράσει την οδύνη της με πράξεις. Να δώσει στην κοινωνία να καταλάβει ότι η ευθύνη δεν είναι μια κενή λέξη σε ένα ρητορικό ρυάκι με την ελπίδα να παρασύρει την γενικευμένη οργή.

Κι όμως οι “υπεύθυνοι” και ηθικά “υπερέχοντες” συγκυβερνήτες δεν σεβάστηκαν ούτε αυτή τη βασική αρχή. Όχι επειδή προσέφυγαν κι αυτοί στην εύκολη καταδίκη του στρατηγού άνεμου. Όχι επειδή έσπευσαν να καλύψουν κάθε επιχειρησιακό σφάλμα. Κυρίως επειδή πέρασαν στο επόμενο στάδιο υπεκφυγής χρεώοντας ουσιαστικά την καταστροφή στους ίδιους τους πληγέντες.

Ο Τσίπρας ανέλαβε την πολιτική ευθύνη και το αμέσως επόμενο λεπτό επιδόθηκε σε μια εναγώνια προσπάθεια να μας πείσει ότι δεν υπάρχει καμιά κυβερνητική ευθύνη! Η έννοια της πολιτικής ευθύνης μετατράπηκε σε μια ανούσια ατάκα – επικεφαλίδα για τα δελτία ειδήσεων. Δεν συνοδεύτηκε με κάποια ποινή στους αρμόδιους. Δεν οδήγησε σε ριζικές αλλαγές.

Κανείς δεν θα επωμιστεί ούτε καν το βάρος της ντροπής. Η ευθύνη συνοδεύεται από ευθιξία. Από το αίσθημα ότι η ενοχή για το κάθε έγκλημα δεν ανήκει μόνο στον άμεσο θύτη. Αφορά και τον ηθικό αυτουργό. Αυτόν που με την αβλεψία, την υποεκτίμηση της σοβαρότητας μιας κατάστασης επέτρεψε ή και συνέτεινε στην επιδείνωση της.

Ο Τσίπρας, με το κάνει ένα τυπικό πέρασμα από τον Κρανίου τόπο αλλά να μην πάρει μαζί του κάμερες και να αντιμετωπίσει την οργή και την χλεύη των πολιτών, εμμέσως αποδέχτηκε ότι δεν είναι πλέον δημοκρατικός πρωθυπουργός αλλά ένας φοβισμένος καθεστωτικός ηγέτης.

Και σαν να μην έφτανε η τόση… υπευθυνότητα, το κυνήγι μαγισσών συνεχίστηκε με τις συντονισμένες επιθέσεις στους πολίτες. Τώρα ανακάλυψαν τις πολεοδομικές παραβάσεις. Τώρα θυμήθηκαν το εύφλεκτο των πεύκων. Τώρα διαχέουν την ευθύνη σε σχετικούς και άσχετους, ώστε να μην διαθέτει πρόσωπο και πολιτικό υπόβαθρο.

Ποιος άλλος θα αναλάμβανε κεντρικό ρόλο στην επίθεση ασέβειας παρά ο ειδικός στη λασπολογία και την ηθική στόχευση. Ο Καμμένος με ύφος δικαστή βιάστηκε να έρθει αντιμέτωπος με την οργή και τον πόνο όσων βιώνουν την απώλεια με τον πιο φριχτό τρόπο. Δεν σεβάστηκε την αγωνία, το κλάμα, την απορία, την οδύνη. Φέρθηκε ως γνήσιος πολιτικός τυμβωρυχος. Σκάλισε τις στάχτες των πληγωμενων συναισθημάτων με αγριότητα παραβιάζοντας τον προσωπικό χώρο ταλαιπωρημένων ανθρώπων.

Δυο συγκυβερνήτες. Ο ανεύθυνος κι ο ανήθικος. Αναλώνονται στην διαχείριση της ήττας. Γιατί η αδυναμία να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, να επιδείξουν μεγαθυμία, μεγαλείο ψυχής ακόμη κι αυτοτιμωρητική διάθεση αποκαλύπτει την μικρότητα τους που κινείται αποκλειστικά μέσα στα τείχη της εξουσιολαγνείας.

lastpoint