Του Γεωργίου Διαμαντίδη
Βαθειά ριζωμένη στη συνείδηση του λαού είναι η πίστη, ότι το κακό αποτρέπεται με τα "ξόρκια". "Τα ξόρκια" όμως είναι άσματα μαγικά που συνοδεύονται από μαγικές πράξεις και έχουν τη δύναμη να εκδιώκουν το κακό ή να το επιβάλουν όπου επιθυμούν. Tα "ξόρκια" ή "γητέματα" είναι μαγικές επωδές ασυνάρτητες, ακατανόητες, αναμεμιγμένες με χριστιανικές ευχές και επικλήσεις αγίων...
Η ανθρώπινη ανάγκη εφεύρε ανάλογα "ξόρκια" για όλες τις ασθένειες και τις δοκιμασίες, για το «μάτιασμα», για το «ανεμοπύρωμα» (το ανεμοπύρωμα είναι η νόσος «ερυσίπελας», αποτελεί μία επιφανειακή λοίμωξη του δέρματος με σημαντική λεμφαγγειακή προσβολή), για κάθε κτύπημα, για το «κριθαράκι», για τα σπυριά, για την «άφτρα», (άφτρα = είναι πληγή που παρουσιάζεται στην στοματική κοιλότητα), για τον ίκτερο, για τις ελιές, για τη μαστίτιδα, για τις αποβολές των εγκύων γυναικών, για την ηλίαση, για τον κοιλόπονο, για την επιληψία, για τις μαγουλάδες, για τα δαγκώματα από δηλητηριώδη ζώα.
Ακόμα "ξόρκια" υπάρχουν για τα ζώα και τα χωράφια, για τα νερά και τα δένδρα και για κάθε τι που έρχεται σε επικοινωνία με τον άνθρωπο. Πολλοί πιστεύουν ότι τα "ξόρκια" είναι το ίδιο πράγμα με τους εξορκισμούς τους οποίους χρησιμοποιεί η Εκκλησία για την εκδίωξη του πονηρού πνεύματος. Την πίστη τους αυτή στηρίζουν στο γεγονός, ότι τα "ξόρκια" περιέχουν πολλές προσευχές και σταυρώματα και αναφέρονται σε ιερά πρόσωπα όπως στον Χριστό, στην Παναγία και σε πολλούς αγίους. Τα "ξόρκια" όμως όχι μόνο δεν έχουν καμιά σχέση με την Εκκλησία, αλλά, είναι παγίδες του σατανά μέσω των οποίων παραπλανώνται οι άνθρωποι. Τα "ξόρκια" αποτελούν αδύναμο ανθρωποκεντρικό μέσον και βλάστημα της μαγείας. (Βλ. Παρασκευοπούλου Γερμανού Αρχιμ. "νυν Μητροπολίτου Ηλείας", «Αι εν Ηλεία μαγικαί επωδαί "Τα ξόρκια" εξ επόψεως Ορθοδόξου Ποιμαντικής», Πύργος 1976).
Η ανάμιξη ιερών ονομάτων στις δαιμονικές αυτές τελετουργίες οφείλεται στην επίδραση της ειδωλολατρίας, στην προσπάθεια παραπλανήσεως των πιστών, στο διασυρμό της Χριστιανικής προσευχής και στον εξευτελισμό των ιερών συμβόλων της Εκκλησίας. Το πάθημα των εξορκιστών της Εφέσου, το οποίο αναφέρουν οι Πράξεις των Αποστόλων, μας αποκαλύπτει την πλάνη της χρησιμοποιήσεως μαγικών και ιερών προσευχών. Μερικοί από τους περιοδεύοντες Ιουδαίους εξορκιστές επεχείρησαν να προφέρουν το όνομα Του Ιησού επάνω σ' εκείνους που είχαν πονηρά πνεύματα. Τότε το πονηρό πνεύμα τους αποκρίθηκε: "Τον Ιησούν γινώσκω και τον Παύλον επίσταμαι· υμείς δε τίνεςεστέ;" (Πράξ. 19:15).
Εν συνεχεία όρμησε εναντίον τους ο άνθρωπος που είχε το πονηρό πνεύμα, τους κατέβαλε και τους κακοποίησε, ώστε έφυγαν γυμνοί και τραυματισμένοι. Ακόμα και ο ίδιος ο διάβολος αγανακτεί. Είναι δυνατόν να επικαλείται κανείς την χάρη Του Χριστού και τη δύναμη του σατανά; Μπορεί να νοηθεί συνεργασία Χριστού και διαβόλου, όπως θέλει το παρακάτω ξόρκι;
"Έλα Χριστέ και Παναγιά και το αερικό και κάνετε καλά τον..." ή, όπως λέγει το ξόρκι του ίκτερου: "Πρώτα ο Χριστός και δεύτερο ο χρυσός".
Είναι φανερό, ότι τα λόγια αυτά κάθε άλλο παρά λόγια της Εκκλησίας είναι. Ποιά σχέση μπορεί να έχει η δικαιοσύνη με την ανομία, το φώς με το σκοτάδι, ο Χριστός με τον Βελίαλ; "Τις γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία; τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαλ; ή τις μερίς πιστώ μετά απίστου; τις δε συγκατάθεσις ναώ Θεού μετά ειδώλων;" (2 Κορ. 6:14 – 16). Κάθε ξόρκι έχει μαγική προέλευση. Ακόμα κι αυτό το τόσο συνηθισμένο και διαδεδομένο "φτύσιμο" για την αποτροπή του ματιάσματος έχει μαγική προέλευση. Πολλοί συνηθίζουν να φτύνουν κάποιο άνθρωπο ή κάποιο αντικείμενο για να μη το πιάσει το μάτι. "Να σε φτύσω να μη βασκαθείς", είναι μια συνηθισμένη φράση που απευθύνεται σε ανθρώπους τους οποίους θαυμάζουμε για τα προσόντα και την ευτυχία τους. Εκείνος που φτύνει, ασχημίζει την εικόνα Του Θεού και ρυπαίνει τον ίδιο Τον Χριστό του οποίου μέλος είναι κάθε Χριστιανός. Άρα, το φτύσιμο είναι πράξη εξευτελισμού και διαπομπεύσεως. Είναι πράξη βλασφημίας κατά Του Χριστού, του οποίου ναός είναι το σώμα κάθε βαπτισμένου πιστού. Ο διάβολος "το ακάθαρτο πνεύμα"(Μάρκ. 1:26), όπως ονομάζεται από τον Κύριο, επιθυμεί τον μολυσμό του πιστού. Όντας εκείνος ακάθαρτος επιδιώκει να επιφέρει και στον άνθρωπο το μόλυσμα της ακαθαρσίας. Όταν, λοιπόν, ο γοητευτής κάνει ό,τι θα έκανε ο διάβολος, όταν ο εξορκιστής λερώνει με τον εξευτελιστικό αυτό τρόπο την εικόνα Του Χριστού, τότε δεν χρειάζεται να επέμβει εκείνος. Μόνος του ο άνθρωπος παραδίνει τον συνάνθρωπό του στην εξουσία του σατανά. Το φτύσιμο που χρησιμοποιείται από την Εκκλησία στην ακολουθία της Κατηχήσεως έχει διαφορετική έννοια. Εδώ εμπτύεται ο διάβολος από τον ευτρεπιζόμενο προς το άγιο βάπτισμα κατηχούμενο. Ο "εμπτυσμός" εδώ συμβολίζει την αποταγή από τα έργα του διαβόλου και την σύνταξη με Τον Χριστό. Το ότι τα "ξόρκια" είναι σατανικά, αποδεικνύεται και από τα όργανα που χρησιμοποιούν. Τέτοια όργανα χρησιμοποιεί και η μαγεία.
Το μαυρομάνικο μαχαίρι, η κόκκινη κλωστή, η πεντάλφα, η κασιδιάρα πέτρα, οι σταγόνες του λαδιού, τα αναμμένα κάρβουνα, το κόκκινο πανί κ.λ.π., αποδεικνύουν τη μαγική τους προέλευση. Είναι δυνατόν βέβαια με τα "ξόρκια" να έχουμε αναστολή της δαιμονικής επήρειας. Αυτή όμως είναι προσωρινή και διαρκεί τόσο χρόνο όσος χρειάζεται για να κερδηθεί η εμπιστοσύνη του ανθρώπου στα μαγικά τεχνάσματα. Αυτό διαπιστώνουμε στους ανθρώπους που έχουν προσκολληθεί και εξαρτηθεί από τις μαγικές αυτές πράξεις. Προτιμούν να τρέξουν σε μια "εξορκίστρια", παρά να καταφύγουν στην ιαματική χάρη των ευχών και Μυστηρίων της Εκκλησίας. Έχουν περισσότερη εμπιστοσύνη στα ξόρκια παρά στη Χάρη Του Θεού. Είναι δυνατόν όμως οι δαίμονες να έχουν αγνή και γνήσια αγάπη προς τον άνθρωπο; Εκείνοι που επιβουλεύονται την ψυχή μας είναι δυνατόν να λυπούνται το σώμα μας; Εκείνοι που επιδιώκουν τον θάνατο της ψυχής, είναι δυνατόν να φροντίζουν την υγεία του σώματος;
"Θεραπεύουσι το σώμα οι δαίμονες; Ερωτά ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, και συνεχίζει: "Γέλως ταύτα και μύθοι. Επιβουλεύειν και καταβλάπτειν, ου θεραπεύειν ίσασιν οι δαίμονες" (P.G. 48, 854). Πρόσκαιρα σταματούν το κακό, που εκείνοι μας προξένησαν, για να πιστεύσουμε σ’ αυτούς.
Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης σε μια ομιλία του με τίτλο, "Ότι οι Χριστιανοί δεν πρέπει να μεταχειρίζονται κανένα είδος μαγείας. Λόγος θ΄", γράφει τα παρακάτω: "Μη απατάσαι, λοιπόν, Χριστιανέ, αλλά πληροφορού ότι ούτε λύκος γίνεται γίνεται πρόβατον ποτέ, κατά την παροιμίαν, ούτε ο διάβολος γίνεται ποτέ ιατρός, και ότι ευκολώτερα ημπορεί να ψυχραίνη η φωτιά και να θερμαίνη το χιόνι, πάρεξ να ιατρεύση κατά αλήθειαν ο διάβολος, διότι αυτός αν και θελήση να σε ιατρεύση, αλλά δεν δύνατε, διότι είναι πάντη αδύνατος και αν υποθέσωμεν πως δύναται να σε ιατρεύση, όμως δεν θέλει. Διότι η υγεία του ανθρώπου είναι καλόν, ο διάβολος μισεί πάντα τα καλά και διά τούτο ονομάζεται μισόκαλος"(Χρηστοήθεια, σ. 207).
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Αρχιμ. Νικόλαος Ι. Πρωτοπαπάς «ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΜΑΓΙΑ, ΕΚΔΟΣΗ 6η» ,
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου