Η ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΕΙΑ ΩΣ ΑΤΡΑΠΟΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ - Β ΜΕΡΟΣ

https://www.youtube.com/watch?v=tlilKxXgDXc

π. Κυριακού Τσουρού, Δ/ρος Θεολογίας,

Γραμματέως της Συνοδικής Επιτροπής επί των αιρέσεων.

Πηγή: περ. Διάλογος, τ. 13‐19

Σαφώς όμως εξάγεται από την μελέτη των κειμένων της νεο‐ ειδωλολατρίας ο νεοποχίτικος χαρακτήρας των ρευμάτων αυτών, δηλαδή η νεο‐εποχίτικη εκδοχή περί Θεού, κόσμου και ανθρώπου, ή αλλιώς η καθαρά αποκρυφιστική δοξασία της ολιστικής θεωρήσεως του κόσμου, η δοξασία της μετενσαρκώσεως ή μετεμψυχώσεως ή της εκσωμάτωσης  (δηλ. πνευματιστικής και απόκρυφης δοξασίας περί εξωσωματικών εμπειριών) (Διιπετές, τ. 4, σελ. 25) και η σύγχρονη θέση του αποκρυφισμού‐ νεοσατανισμού ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ καλού και κακού (Διιπετές, τ. 4, σελ. 29, 30). Νομίζω ότι η νεο‐ειδωλολατρία είναι, μία επί πλέον επινόηση της Νέας Εποχής, μία ακόμη εμπορεύσιμη δυνατότητα που γίνεται ιδιαίτερα επικίνδυνη για τον αποπροσανατολισμό των νέων μας.

Υποστήριξα ήδη από την αρχή ότι η νεοειδωλολατρία είναι ρεύμα της Νέας Εποχής με όλα τα χαρακτηριστικά της και τις περί Θεού, κόσμου και ανθρώπου αντιλήψεις της. Εδώ θα μεταφέρω αποσπάσματα  κειμένων των διαφόρων νεοειδωλολατρικών έντυπων και άρθρων, που δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς σε περιοδικά ή εφημερίδες και τα οποία αποκαλύπτουν αυτή την θεωρητική βάση των ομάδων αυτών.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σε αρκετά έντυπα τους δημοσιεύεται απόσπασμα του Εμπεδοκλή, το όποιο στηρίζει την ολιστική τοποθέτηση τους έναντι του κόσμου: Το ένα σχηματίσθηκε άπʹ το πολλαπλό. Σε μια άλλη στιγμή, χωρίστηκε κι απ’ το ένα εξήλθε το Πολλαπλό. (Ελληνική Φλόγα, τευχ. 4/1995 τελευταία εσωτερική σελίδα). Επίσης δημοσιεύεται ποίημα του Jordano Bruno με τίτλο Εν το Πάν το όποιο καταλήγει: «Αγαθό το Πάν. Εν το Πάν. Το υπέρτατο, αποδεικνύοντας το με την παράσταση του ουροβόρου όφεως που στο κέντρο έχει την φράση εν το Πάν» (Έλλην. Φλόγα, τεύχ. 2/1995, τελευταία εσωτερική σελίδα, τεύχος 4/1995, σ. 5).

Σε άλλο περιοδικό διαβάζουμε υπό τον τίτλο η επανένωση με το Ένα:

«Κάθε άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να προβιβάσει το Είναι του σε Θεό. Και αυτό επειδή αντιπροσωπεύουμε όλοι μας ένα μικρό απειροελάχιστο κομμάτι της Πρωταρχικής Ιδέας» (Διιπετές, τεύχος 1/1991, σ. 6).

Στο ίδιο περιοδικό με τίτλο Περί Δημιουργίας διαβάζουμε: «Ένα από τα πλέον εξωφρενικά ζητήματα που έχουν τεθεί από τους μονοθεϊστές σε όλη τη διάρκεια της ύπαρξης τους, είναι αυτό της δημιουργίας του Κόσμου από τον Θεό... Εμείς ως αυτόφωνοι άνθρωποι και γνώστες των περιβαλλόντων πραγμάτων, αρνούμεθα

κατηγορηματικά να δεχθούμε αυτή την άποψη... Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά η πολύ μεγάλη αλήθεια της θεογονίας των προγόνων μας, η οποία θέτει τους θεούς εντός του κόσμου και όχι εκτός αυτού... και καταλήγει: ...Προβάλλει ξεκάθαρη η Ελληνική απάντηση απ’ τα βάθη των αιώνων: τον κόσμο τούτο που είναι ίδιος για όλους, μήτε θεός, μήτε άνθρωπος τον δημιούργησε. Μα υπήρχε πάντα, είναι και θα συνεχίζει να είναι, φωτιά αιώνια και ζωντανή που ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο»

(σημείωση δική μας: χωρίς να μας λέει ποιος καθορίζει το μέτρο αυτό) (Διιπ.,

τεύχος 6/1994, πίσω εξώφυλλο).

Τις ίδιες δοξασίες βρίσκουμε σε ομιλία του δικηγόρου παρʹ  Αρείω Πάγω Παν. Θαλλάση, δημοσιευμένη στην εφημερίδα Ελληνική Αγωγή (σε συνεργασία με Ε.Μ. Πολυτεχνείο) όπου, μιλώντας για τα Ελληνικά Μυστήρια, υποστηρίζει ότι η ανθρώπινη συνείδηση με την βοήθεια των δυνάμεων του ανθρωπίνου πνεύματος, μπορεί να έλθει δια του Απόλλωνα σε ταύτιση με το απέραντο θείο, συμβολιζόμενο με την Μεγάλη Μητέρα Ρέα‐Γη... (Έλλην. Αγωγή, 1996/Ποσειδών‐Δεκέμβριος, σ. 8, φ. 4, πρβλ. και Κοτούλα Διαμ. Μονοθεϊσμός και Δωδεκάθεον. Δαυλός 134/1993 σελ. 7763 κ.εξ., Ποσειδών‐ Δεκέμβριος 1996, και επιστολή αναγνωστών στο Διιπετές, τ. 13/1995, σελ. 34).

Τέλος στο περιοδικό Διιπετές, υπό τον τίτλο Μιλάμε υπέρ της Αρχαίας Ψυχής υπογραμμίζεται: «...ήταν φυσιολατρευτική: έβλεπε δηλαδή το θείο να ενυπάρχει μέσα σε όλες τις εκδηλώσεις της Φύσης... σεβόταν την ποικιλία των θρησκευτικών μύθων, συμβόλων και απείρων μορφών του θείου, θεωρώντας τις τελευταίες σαν φυσικό αποτέλεσμα της διάχυσης του θείου μέσα στις αμέ‐ τρητες λειτουργίες και εκδηλώσεις της Φύσης» (τεύχος 5/1994, εσωτερική σελίδα οπισθόφυλλο).

Είναι σαφές λοιπόν ότι η νεοποχίτικη δοξασία της ολιστικής θεωρήσεως του κόσμου δηλαδή ότι τα πάντα είναι ένα μέσα στο όποιο ταυτίζονται κατά την ουσία ο απρόσωπος θεός, ο άνθρωπος, τα ζώα, τα φυτά, τα μέταλλα, τα άστρα και το σύμπαν ολόκληρο, αποτελεί θεωρητική βάση της νεοειδωλολατρίας, όπως και της θεοσοφίας.

Σε αλλά σημεία των κειμένων των ρευμάτων αυτών ομολογείται η θεοποίηση της Φύσεως και μάλιστα της Φύσεως ως αυτογέννητης, αιώνιας και γενέτειρας όλων των θεών. Σε κείμενο υπό τον τίτλο «Η κοσμοαντίληψη μας» διαβάζουμε: «Αντίθετα από τις λεγόμενες μονοθεϊστικές θρησκείες, η ελληνική κοσμοαντίληψη, όπως και οι άλλες αυτόχθονες προχριστιανικές λατρείες ολόκληρου του πλανήτη, δεν θεωρεί τη Φύση δημιούργημα εκ του μηδενός κάποιου απολυταρχικού θεού που βρίσκεται έξω από αυτήν, αλλά τουναντίον αυτογέννητη, αιώνια και γενέτειρα όλων των θεών, οι όποιοι είναι συμπαντικές δυνάμεις και ενέργειες που υπακούουν στους αιώνιους και αναλλοίωτους Νόμους της. Κατʹ εξαίρεση για εμάς τους Έλληνες, οι θεοί μας εκτός από φυσικές δυνάμεις και ενέργειες είναι επίσης και ιδέες, δηλαδή υπαρκτές θείες οντότητες που απλώς προσλαμβάνονται από τον ανθρώπινο νου: Ελευθερία, Δίκη, Ειρήνη, Αρμονία, Ευνομία κ.ο.κ.» (Διιπετές, Ποιοί είμαστε, σ. 2. Πρβλ. Ελληνική Αγωγή, φ. 4/ Δεκέμβριος 1996).

Για τους νεοειδωλολάτρες η Γαία είναι ένα ζωντανό ον. «Είναι η θεά που επιστρέφει μετά από χιλιάδες χρόνια και διεκδικεί τον αρχικό της θρόνο στον κόσμο και στις ψυχές των ανθρώπων. Οι τελετουργίες μας είναι μία επίκληση στο πνεύμα της γης και μία ώθηση για πνευματική αφύπνιση» (Θησαυρός 5.11.91, σελ. 35).

«Γιʹ αυτό για να σωθεί η Φύση σήμερα από την οικολογική  καταστροφή είναι άμεση ανάγκη να στραφούμε στη λατρεία της Φύσης ...διότι μια Οικουμένη που μαστίζεται από τα γιγάντια οικολογικά προβλήματα έχει άμεση ανάγκη από τη λατρεία της Φύσης και όχι από ξεπερασμένες δοξασίες

—ανυπόστατες φιλοσοφικά αλλά πανίσχυρες οικονομικά— που διδάσκουν το μίσος ενάντια στη Φύση, στην κάθε της όψη, μορφή και εκδήλωση. Η Μάνα‐ Γη, η Γη‐Μήτηρ, η Δήμητρα θα σωθεί μονάχα από εκείνους που θα την αγαπήσουν σαν μητέρα και θα την λατρέψουν ως θεά!» (Τρίτο Μάτι, Μάριου Βερέττα, ένθετο σελίς 3, Όκτ. 1997).

«Ήμαστε Έλληνες, και οι Έλληνες οι πραγματικοί δεν πιστεύουν σε κανένα δικτατορικό υπερκόσμιο ον, πόσο μάλλον όταν αυτό είναι από πάνω και σκεπτομορφικό, ήτοι ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ, όπως είναι οι εβραιογενείς Γιαχωβάς και Σατανάς» (Διιπ. τεύχος 6, σ. 28).

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι εδώ βρισκόμαστε πλέον σε κατάσταση αθεΐας, η οποία ξεκινά από την προϋπόθεση της ανυπαρξίας προσωπικού Θεού, στη θέση του Όποιου, ως δημιουργική Αρχή υπήρξε η ίδια η Φύση ή το χάος: Το χάος είναι η δημιουργική αρχή των Όντων... δηλ. ο άναρχος και ανεξέλεγκτος δυναμισμός ο κενός οντολογικά.. (από επιστολή δημοσιευμένη στο Διιπ. τεύχος 13/1995 σ. 33). Εν Αρχή λοιπόν υπήρξε το δημιουργικό Αχανές. Ούτε ο Γιαχβέ, ούτε και κανένας άλλος συμπαντικός μαστροχαλαστής (Διιπ. τεύχος 6/1994, σ. 12. Πρβλ. και Έ. Μπεξή, Ελληνικά Κοσμολογία και Π. Διαθήκη, Δαυλός 137/1993, σ. 7949). Όταν τα είδωλα, η Φύση ανακηρύσσονται ως θεός τότε ασφαλώς έχουμε όχι μόνον πανθεϊσμό αλλά και αθεΐα αφού το είδωλον είναι ουδέν εν τω κοσμώ (Αʹ Κορ. ηʹ 4).

Σε συνέντευξη που δίνει στο νεοειδωλολατρικό περιοδικό Διιπετές ο εκπρόσωπος της Μεγάλης Εθνικής Εκκλησίας των Ελλήνων γίνονται φανερές όλες οι θεωρητικές βάσεις της τάσεως αυτής. Έκτος των άλλων βρίσκουμε και αποκρυφιστικές, πνευματιστικές διδασκαλίες και μαγικές δοξασίες, σχετικά με τα μάρμαρα των αγαλμάτων των θεών, (τα όποια, όπως υποστηρίζεται, έφτιαχναν από μάρμαρο γιατί το μάρμαρο έχει την ιδιότητα με την καθιέρωση να εγκλωβίζει μέσα του την ενέργεια του απεικονιζόμενου θείου).

Ακόμη βρίσκουμε πολλές πληροφορίες για τις θέσεις οικοδομήσεως των ειδωλολατρικών ναών (οι οποίοι ήσαν συσσωρευτές μαγνητισμού), για τα στοιχεία της Φύσεως, την ειμαρμένη κ. α (Διιπ. τεύχος 4/1993, σ. 22 και έξης).

Ο εκπρόσωπος της ΜΕΕΕ, παρουσιάζοντας ένα βιβλίο με τίτλο Επιστήμη των Δονήσεων, υποστηρίζει ότι υπάρχει ένα απόκρυφο όνομα του Διός, το οποίο αν προφερθεί με το σωστό τόνο και συντονιστεί με το ανθρώπινο νευρικό σύστημα, σου δίνει ένα ακαριαίο πλήγμα πίσω εδώ στον άτλαντα, στο νεύρο, και πέφτεις νεκρός (Διιπετές, τ. 4/1993, σελ. 25).