Ξεσκέπασμα μιας εξαπάτησης σε 17 βήματα

Συνεπής στην πολιτική του χοντρού ψέματος η κυβέρνηση προχώρησε χτες σε δύο εξαγγελίες, που η μια είναι πιο χονδροειδής από την άλλη. Υποσχέθηκε την επιστροφή των συλλογικών διαπραγματεύσεων, από τις 20 Αυγούστου κι όλας, και την αύξηση του κατώτατου μισθού μέσα στο 2018. Μετά ήρθε ο Μινχάουζεν.

Για να ξεσκεπάσουμε τις προεκλογικές αυτές χοντράδες με δυο λόγια, έχουμε και λέμε:

1.     Οι συλλογικές διαπραγματεύσεις έχουν παγώσει με συνυπογραφή και αυτής της κυβέρνησης στο μνημόνιο, που προβλέπει ότι οι κλαδικές συμβάσεις υπερισχύουν όλων των άλλων εργασιακών συμφωνιών.

2.     Κάθε αλλαγή αυτής της συμφωνίας με τους δανειστές δεν έχει απέναντί της τους δανειστές τόσο όσο τους εγχώριους εργοδότες. Οι οποίοι με τη σειρά τους είναι εκείνοι που πλειοδότησαν για να γίνει η μέχρι προ ετών συλλογική διαπραγμάτευση υποδεέστερη, έως απαγορευτική.

3.     Μ αυτά τα απλά δεδομένα, ακόμα κι αν η κυβέρνηση θέλει να ανατρέψει τη συμφωνία που η ίδια έχει συνυπογράψει στο μνημόνιο, χρειάζεται και τη σύμφωνη γνώμη των εργοδοτών για να υπερισχύσουν οι συλλογικές συμβάσεις των κλαδικών.

4.     Μέχρι σήμερα, αλλά και στο ορατό μέλλον, δεν έχουμε κανένα σημάδι ότι οι εργοδότες, οι έμποροι και οι βιομήχανοι και οι αντιπρόσωποι είναι διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν τις ευνοϊκές γι αυτούς κλαδικές συμβάσεις με τα μικρά σωματεία, που μπορούν να τα ελέγξουν και να τα πιέσουν, με τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, που είναι αποτέλεσμα μεγαλύτερων συναινέσεων.

5.     Με κοντά δύο εκατομμύρια πραγματικούς άνεργους να περιμένουν στην ουρά για μια θέση εργασίας, η εργοδοσία έχει τη δυνατότητα να εκβιάζει για μικρότερες αμοιβές και για λιγότερα δικαιώματα των εργαζόμενων. Δηλαδή, το έργο που ζούμε σήμερα.

6.     Οι αερολογίες τις υπουργού Εργασίας που δεν έχει εργαστεί στη ζωή της σαν τους άλλους εργαζόμενους, αγνοούν τις παραπάνω πραγματικότητες και πουλάνε προεκλογικό σανό σ αυτούς που θέλουν να τον αγοράσουν.

7.     Η αύξηση του κατώτατου μισθού, που προαναγγέλλει η κυβέρνηση έχει δύο αποδέκτες. Και οι δύο ανήκουν στον ίδιο κλάδο: Στον ιδιωτικό τομέα. Ο ένας αποδέκτης είναι αυτός που πληρώνει και ο άλλος είναι αυτός που πληρώνεται.

8.     Αυτός που πληρώνει είναι ο εργοδότης. Ο οποίος καθορίζει και την αμοιβή με ένα και μοναδικό κριτήριο: Προσφορά και ζήτηση εργατικού δυναμικού.

9.     Όπως είπαμε πιο πάνω, είναι αυτή τη στιγμή στην ουρά 2 εκατομμύρια άνθρωποι που ζητάνε δουλειά. Και δεν τη ζητάνε επειδή έχουν έρωτα με την εργασία. Τη χρειάζονται για να ζήσουν. Για να πληρώσουν τη στέγη και την τροφή μέσα από τη λαίλαπα των φόρων αυτής της κυβέρνησης εδώ και τρία χρόνια.

10.Όταν υπάρχει υπερπροσφορά οι τιμές πέφτουν. Είτε μιλάμε για κρεμμύδια είτε για εργαζόμενους. Είτε στο δουλοκτητικό σύστημα, είτε στη φεουδαρχία είτε στον καπιταλισμό, στον οποίο ζούμε. Και τον οποίο υπηρετεί πιστότατα αυτή η κυβέρνηση.

11.Η αγορά εργασίας, όπως και όλες οι αγορές, δεν υπακούουν σε νόμους όταν υπάρχει ο νόμος προσφοράς και ζήτησης. Κανένας νόμος δεν μπορεί να υποχρεώσει τον εργοδότη να πληρώσει συγκεκριμένο μεροκάματο όταν η πιάτσα η ίδια επιβάλει ένα άλλο.

12.Στην περίπτωση που άλλα προβλέπει ο νόμος και άλλα επιβάλλει η πιάτσα υπερισχύει η πιάτσα και όλοι έχουν τον νόμο γραμμένο στα παλιά τους τα παπούτσια. Και τους υπουργούς επίσης.

13.Χρήσιμος νόμος είναι εκείνος που μπορεί να εφαρμοστεί. Εκείνος που είναι πρακτικά ανεφάρμοστος είναι νόμος- νούμερο- σαν τον υπουργό που τον σκαρφίστηκε και τη Βουλή που τον ψήφισε. Με κυριότερο και σοβαρότερο αποτέλεσμα να απαξιώνεται και ο υπουργός και η Βουλή και η κυβέρνηση.

14.Επιπροσθέτως, η κυβέρνηση δεν έχει κανέναν μηχανισμό που να μπορεί να επιβάλει και να ελέγξει την εφαρμογή αυτών των εξαγγελιών στην πράξη. Ενώ ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης έχει ισχυρότερους μηχανισμούς καταστρατήγησης των κυβερνητικών μπαρουφολογιών.

15.Αν η κυβέρνηση θέλει να εφαρμόσει τέτοιου είδους εργασιακά μέτρα πρέπει να ξαναδιαβάσει Μαρξ και Λένιν και να κρατικοποιήσει τα μέσα παραγωγής πρώτα. Αυτό, όμως, προϋποθέτει πραγματική επανάσταση και σφοδρή σύγκρουση με το οικονομικό και πολιτικό σύστημα μέσα και έξω από τη χώρα.

16.Η πείρα εδώ και 3,5 χρόνια έχει αποδείξει ότι η κυβέρνηση είναι το χαϊδεμένο παιδί της εργοδοσίας και του παρασιτικού οικονομικού συστήματος, που υπηρέτησε τα προηγούμενα κομματικά συστήματα, που έφεραν τη χώρα εδώ που βρίσκεται σήμερα.

17.Επομένως, όχι επανάσταση, αλλά ούτε στραβοτιμονιά δεν έχει τα κότσια να κάνει από την πολιτική που έχουν διατάξει οι Βρυξέλλες και το έχει συνυπογράψει αυτή η κυβέρνηση. Απόδειξη και το χτεσινό μπουγιουρντί Χουλιαράκη που κόβει τις συντάξεις, αλλά και το προχτεσινό της ΕΕ που «άδειασε» τις ψηφοθηρικές ακροβασίες του ΣΥΡΙΖΑ με τον ΦΠΑ στα νησιά και ζητάει πρόσθετα μέτρα.

Συμπέρασμα: Οι ψηφοθηρικές προεκλογικές αερολογίες των υπουργών δεν αντέχουν ούτε στην αριθμητική, ούτε στην κοινή λογική. Ούτε για τις συλλογικές συμβάσεις ούτε για αυξήσεις του κατώτατου μισθού, που τον έκανε υποκατώτατο αυτή η κυβέρνηση.

Ο σανός είναι φτηνός αλλά πληρώνεται πανάκριβα στο μέλλον. Και τα υποζύγια έχουν χορτάσει πανάκριβο σανό. Έχουν ανάγκη από αληθινή τροφή σε αξιοπρεπές τραπέζι. Αυτό τους λείπει.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης

liberal