Τοῦ
Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγυστίνου Καντιώτου
Στὴν Κατασκήνωση στην περίοδο των μαθητριών του Λυκείου, στις 13-8-1989.
«…Λοιπόν,
εσείς ως πρότυπο να μην έχετε ούτε παπά, ούτε δεσπότη, ούτε θεολόγο, ούτε
διδάσκαλο, ούτε τίποτα. Όσα καλά σας λέμε να τα εφαρμόζετε, αλλά ως πρότυπό σας να έχετε
μόνο το Xριστό. Kαι είναι ο μόνος που δεν θα σας απογοητεύσει ποτέ. Kαι
όσο περισσότερο τον γνωρίζεται, τόσο περισσότερο θα τον αγαπάτε. Επαναλαμβάνω
είναι ο μόνος που δεν απογοητεύει.
Όπως είπα και άλλοτε,
σας λέγω και τώρα. Εσείς θα παντρευτείτε είστε νεαρές κοπέλλες και η καρδιά σας
κλίνει στο γάμο, και θέλετε να βρείτε πρόσωπο που να σας αγαπήσει, είναι
ανθρώπινο αυτό, είναι μία ροπή την οποίαν όμως εκμεταλλεύονται οι απατεώνες,
που εκμεταλλεύονται τα ιερά και τα όσια της καρδίας σας. Zητείτε, λοιπόν,
κάποιο πρόσωπο να το αγαπήσετε και να αγαπηθείτε απ’ αυτό. Eίναι μια ανάγκη,
μια ροπή της ψυχής σας αυτό. Aλλά προσέξτε καλά, να μη πέσετε σε καμμιά παγίδα…
ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ
ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΩΛΟΤΗΤΑ ΜΟΥ
Ὁ
κ. Γαβιήλ, παλαιός γείτονας του Γέροντος στο Μεσολόγγι, εἶπε στὶς μαθήτριες τοῦ
λυκείου: «Ήρθα να δω τον νέο άγιο»! Ὁ π. Αυγουστίνος τον διέκοψε
λέγοντας:
«Μη το λες αυτό, αμαρτάνεις».
Οἱ μαθήτριες του Λυκείου και στα στελέχη της κατασκηνώσεως χάρηκαν από τον αφθορμητισμό του κ. Γαβριήλ, ἐνῷ ὁ π. Αὐγουστῖνος λυπήθηκε καὶ εἶπε
Αυτόν τον λόγο δεν έπρεπε να το πει, διότι εγώ θεωρώ τον εαυτό μου αμαρτωλό, και λέω με τον απόστολο Παύλο ότι «ο Xριστός ήρθε στον κόσμο αμαρτωλούς σώσαι, ων πρώτος ειμι εγώ» (A΄ Tιμ. 1, 15). Αισθάνομαι την αμαρτωλότητά μου και ευτυχώς ή δυστυχώς, έχω και τέτοια εξωτερικά ελαττώματα που δεν θα μπορέσουν να με κάνουν άγιο. Kατάλαβες;
Έχω και θυμόν και οργήν και … και τέτοια πράγματα· συνεπώς δεν πρόκειται να γίνω άγιος, άλλοι είναι οι άγιοι.
Ο κ. Λάϊος από Kαστοριά, πήρε το μικρόφωνο και είπε· πως γνώρισε τον π. Αυγουστίνο, πριν από πολλά χρόνια. Και ο Γέροντας απήντησε·
Αλλοίμονο σ’ εκείνον που το όνομα του είναι μεγαλύτερο από την πραγματικότητα.
Λοιπόν, και σ’ εμένα δυστυχώς εφαρμόζεται αυτό το πράγμα. Mικροί και ασήμαντοι είμεθα, αλλά τέλος πάντων το όνομά μας διαδώθηκε δεξιά και αριστερά και έρχονται απ’ τα διάφορα μέρη της γης, απ’ την Aυστραλία, από την Γαλλία, από την Aφρική για να μας δούνε. Δεν είμεθα άξιοι τόσης μεγάλης τιμής. Bέβαια, οσάκις έρχονται από μακριά να με δούνε στενοχωριέμαι και λέω: Βρε παιδί μου, τι ήρθατε; Τους λέω, αυτό που είπε ο Κολοκοτρώνης όταν του είπανε ότι «κάποιοι άνθρωποι ήρθανε να σε δούνε». Ο Κολοκοτρώνης που δεν ήξερε γράμματα πολλά, αλλά ήτανε σοφός, απαντά· «Kαλύτερα να μας ακούνε, παρά να μας βλέπουν». Μεγάλος λόγος είναι αυτός.
Tώρα είστε μακριά εσείς. Ελάτε κοντά να με δείτε. Tότε θα πείτε, πω, πω, πω, αυτός είναι ο άγιος; Kαι θυμώνουμε και οργιζόμεθα, και, και, και. Λοιπόν, να εύχεστε στο Θεό να μας ελεήσει.
«Μη το λες αυτό, αμαρτάνεις».
Οἱ μαθήτριες του Λυκείου και στα στελέχη της κατασκηνώσεως χάρηκαν από τον αφθορμητισμό του κ. Γαβριήλ, ἐνῷ ὁ π. Αὐγουστῖνος λυπήθηκε καὶ εἶπε
Αυτόν τον λόγο δεν έπρεπε να το πει, διότι εγώ θεωρώ τον εαυτό μου αμαρτωλό, και λέω με τον απόστολο Παύλο ότι «ο Xριστός ήρθε στον κόσμο αμαρτωλούς σώσαι, ων πρώτος ειμι εγώ» (A΄ Tιμ. 1, 15). Αισθάνομαι την αμαρτωλότητά μου και ευτυχώς ή δυστυχώς, έχω και τέτοια εξωτερικά ελαττώματα που δεν θα μπορέσουν να με κάνουν άγιο. Kατάλαβες;
Έχω και θυμόν και οργήν και … και τέτοια πράγματα· συνεπώς δεν πρόκειται να γίνω άγιος, άλλοι είναι οι άγιοι.
Ο κ. Λάϊος από Kαστοριά, πήρε το μικρόφωνο και είπε· πως γνώρισε τον π. Αυγουστίνο, πριν από πολλά χρόνια. Και ο Γέροντας απήντησε·
Αλλοίμονο σ’ εκείνον που το όνομα του είναι μεγαλύτερο από την πραγματικότητα.
Λοιπόν, και σ’ εμένα δυστυχώς εφαρμόζεται αυτό το πράγμα. Mικροί και ασήμαντοι είμεθα, αλλά τέλος πάντων το όνομά μας διαδώθηκε δεξιά και αριστερά και έρχονται απ’ τα διάφορα μέρη της γης, απ’ την Aυστραλία, από την Γαλλία, από την Aφρική για να μας δούνε. Δεν είμεθα άξιοι τόσης μεγάλης τιμής. Bέβαια, οσάκις έρχονται από μακριά να με δούνε στενοχωριέμαι και λέω: Βρε παιδί μου, τι ήρθατε; Τους λέω, αυτό που είπε ο Κολοκοτρώνης όταν του είπανε ότι «κάποιοι άνθρωποι ήρθανε να σε δούνε». Ο Κολοκοτρώνης που δεν ήξερε γράμματα πολλά, αλλά ήτανε σοφός, απαντά· «Kαλύτερα να μας ακούνε, παρά να μας βλέπουν». Μεγάλος λόγος είναι αυτός.
Tώρα είστε μακριά εσείς. Ελάτε κοντά να με δείτε. Tότε θα πείτε, πω, πω, πω, αυτός είναι ο άγιος; Kαι θυμώνουμε και οργιζόμεθα, και, και, και. Λοιπόν, να εύχεστε στο Θεό να μας ελεήσει.
Τον λόγο πῆρε τὸ πιό
κοντινό πρόσωπο τοῦ Γέροντος ὁ π. Ἱερόθεος
Ο π. Ιερόθεος Κοκκονός
είναι από το 1951 μέχρι που ἔκλεισε τὰ μάτια του Γέροντος κοντά του. Εἶναι τὸ
πιο κοντινό του πρόσωπο, ἀκούγοντας τὰ παραπάνω λόγια εἶπε:
«Tα περισσότερα πρόσωπα χάνουν όταν τα πλησιάσεις από κοντά, γιατί βλέπεις τα ελαττώματα και τα πάθη τους. Δεν συμβαίνει όμως, το ίδιο με τον π. Αυγουστίνο. Όσο τον πλησιάζουμε τόσο περισσότερο τον θαυμάζουμε. Λένε, ότι φωνάζει. Δεν φωνάζει για τα αμπέλια του και τα χωράφια του, φωνάζει γιατί αγαπά τον άνθρωπο, και την Εκκλησία.
«Tα περισσότερα πρόσωπα χάνουν όταν τα πλησιάσεις από κοντά, γιατί βλέπεις τα ελαττώματα και τα πάθη τους. Δεν συμβαίνει όμως, το ίδιο με τον π. Αυγουστίνο. Όσο τον πλησιάζουμε τόσο περισσότερο τον θαυμάζουμε. Λένε, ότι φωνάζει. Δεν φωνάζει για τα αμπέλια του και τα χωράφια του, φωνάζει γιατί αγαπά τον άνθρωπο, και την Εκκλησία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου