Κερκόπορτα ή Ακρίτες της Ε.E.;

Tη στιγμή που οι φράχτες γίνονται πραγματικότητα, εμείς επιζητούμε τα «εύσημα» των ΜΚΟ

Από τον
Δημήτρη Παπαγεωργίου*

O χάρτης της Ευρώπης αλλάζει. Ηταν θέμα χρόνου να συμβεί αυτό. Οι χρεοκοπημένες πολιτικές της «γενιάς του ‘68» (από τον γαλλικό Μάη του ’68) ή της δικής μας «γενιάς του Πολυτεχνείου» το μόνο που απέδωσαν στη σχεδόν πεντηκονταετή κυριαρχία τους ήταν να φορτώσουν με χρέη τις επόμενες γενιές, να δημιουργήσουν μια τρομακτική κοινωνική πίεση προς τη μεσαία τάξη και να πλημμυρίσουν τις πόλεις της Ευρώπης με ανθρώπους που ουδεμία σχέση έχουν με τις αξίες και τον τρόπο ζωής των ως τώρα κατοίκων της. 

Το αποτέλεσμα της εφαρμογής 50 ετών αριστερίστικων πολιτικών, από αριστερά και κατ’ όνομα δεξιά κόμματα, είναι το εκρηκτικό κοκτέιλ που βιώνουμε σήμερα. Ηταν το μοναδικό λογικό αποτέλεσμα ότι οι ψηφοφόροι των εθνών της Ευρώπης θα άλλαζαν «ρότα» και θα έδιναν δύναμη σε κόμματα τα οποία αμφισβητούν την «πορεία» των κρατών τους, όπως αυτή σχεδιάστηκε εντός των γραφείων μαρξιστών κατά βάση καθηγητών.

Και αυτό ακριβώς συνέβη στις χώρες της κεντρικής Ευρώπης, στην Ιταλία και αλλού. Και όπου δεν έχει ακόμη συμβεί, όπως π.χ. στη Γερμανία, τα κόμματα εξουσίας είτε αναγκάζονται να αναδιπλωθούν, όπως στην περίπτωση του CSU, και να υιοθετήσουν τον λόγο και (ελπίζουμε) την πράξη της Νέας Δεξιάς, είτε νιώθουν στον λαιμό τους καυτή την ανάσα των κομμάτων που το κάνουν.

Μία από τις λίγες παραφωνίες σε όλη αυτή την «Ευρωπαϊκή Ανοιξη» είναι η χώρα μας, η οποία όχι μόνον αυτή τη στιγμή έχει την κυβέρνηση που εφαρμόζει ακριβώς τις πολιτικές χρεοκοπίας της γενιάς του Πολυτεχνείου, αλλά τις έχει πάει και στο άκρο τους. Και είναι αυτό διπλά επικίνδυνο αυτή τη στιγμή. Οχι μόνο διότι οδηγεί σε αδιέξοδο τον λαό μας αλλά και γιατί λόγω ιδεοληψίας προσφέρει τη χώρα μας ως τον ιδανικό αποδιοπομπαίο τράγο για τα δεινά που πλήττουν την Ευρώπη. Το ζήσαμε στην οικονομία. Τώρα θα το βιώσουμε και στο Mεταναστευτικό. Τη στιγμή που οι φράχτες γίνονται de facto πραγματικότητα εντός της Ε.Ε., τη στιγμή που όλες οι χώρες σκληραίνουν τη στάση τους, η χώρα μας ακόμη επιζητεί τα «εύσημα» των ΜΚΟ και των επαγγελματιών ανθρωπιστών, με ανοιχτά σύνορα και επικλήσεις σε ιδανικά της Αριστεράς.

Είναι πλέον σαφές ότι αυτού του είδους η τακτική, που ως σκοπό έχει το χάιδεμα αυτιών του 3% του ΣΥΡΙΖΑ και τη δημιουργία μιας βάσης μελλοντικής εκλογικής κυριαρχίας, θα καταστήσει τη χώρα μας σάκο του μποξ για όλες τις δυνάμεις που ζητούν μια Ευρώπη-φρούριο. Γιατί είμαστε αυτή τη στιγμή, είτε μας αρέσει είτε όχι, η κερκόπορτα. Και αυτός ο ρόλος δεν ταιριάζει σε αυτούς που θα έπρεπε να είναι οι ακρίτες της Ευρώπης.

*Δημοσιογράφος

dimokratianews