Γράφει ο Γιάννης Χολίδης, Υπ. Διδάκτωρ Διεθνούς Πολιτικής Οικονομίας
Η σημερινή ελληνική κοινωνία αδυνατεί να αντιληφθεί πως φτάσαμε στην οικονομική καταστροφή και στην υποχώρηση του βιοτικού μας επιπέδου κατά 27% σε μια δεκαετία από το 2010-2016. Οι Έλληνες πολίτες εξακολουθούν να περιμένουν επιδόματα και διάφορες εφήμερες παροχές και διορισμούς εκτιμώντας πως ο κύκλος της κρίσης έκλεισε και τώρα ήρθε η ώρα με το τέλος του μνημονίου να ξεκινήσει ένα οικονομικό «πάρτι».
Στην πραγματικότητα η γενιά που κυβέρνησε την Ελλάδα μετά την Μεταπολίτευση καλλιέργησε στον Έλληνα πολίτη το όνειρο του διορισμού στο Δημόσιο. Του εύκολου πλουτισμού μέσω δανείων που θα κατευθύνονταν σε επιχειρήσεις με ανύπαρκτη εξαγωγική δραστηριότητα. Η γενιά αυτή εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να αποφεύγει συστηματικά να σηκώσει το βάρος των δικών της αμαρτιών που μας έφεραν στην χρεοκοπία του 2010, με αποτέλεσμα χιλιάδες νέοι να τραβούν τον δρόμο της ξενιτιάς για να εξασφαλίσουν τα απολύτως απαραίτητα της οικονομικής επιβίωσης.
Η μη περικοπή των συντάξεων δεν αποτελεί μια επιτυχία για την κυβέρνηση αλλά μια πολιτική επιλογή να καταδικάσει τις μελλοντικές γενεές σε ένα μόνιμο κύκλο λιτότητας. Η Τρόικα πολλές φορές μας έχει τονίσει ότι θα πρέπει να αλλάξουμε το δημοσιονομικό μείγμα αν θέλουμε να βρούμε πόρους με παραγωγική κατεύθυνση.
ΨΕΜΑ 1ο: Με την περικοπή των συντάξεων σώνουμε χρήματα που θα κατευθυνθούν στην οικονομία και θα στηρίξουν την ανάπτυξη.
Το μοντέλο της κατανάλωσης αντί της παραγωγικής και εξωστρεφούς οικονομίας αποτελεί μόνιμο πρόβλημα για την ελληνική οικονομία. Ο σκοπός μας δεν θα πρέπει να είναι να ανοίξουμε περισσότερα μανάβικα και τυροπιτάδικα. Σκοπός μας θα πρέπει να είναι να στηρίξουμε τις επιχειρήσεις που παράγουν αυτά τα προϊόντα για να εξάγουν μέρος αυτών και στο εξωτερικό. Έτσι η πίτα και το πραγματικό μέρισμα πλούτου για τους πολίτες θα μεγαλώσει και τα οφέλη θα είναι πολλαπλασιαστικά για όλους μας. Τα 1,8 δις από τις συντάξεις θα μπορούσαν να κατευθυνθούν στην μείωση των φόρων των επιχειρήσεων και των ασφαλιστικών εισφορών δίνοντας ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στις εξαγωγικές επιχειρήσεις και θα βοηθούσαν στην αποτελεσματική μείωση της ανεργίας.
ΨΕΜΑ 2ο: Το πλεόνασμα αντιμετωπίζει αδικίες εις βάρος κοινωνικών ομάδων και τις αποκαθιστά.
Τα επιδόματα δεν είναι τίποτα άλλο από μια εφάπαξ βοήθεια που δεν πρόκειται να δώσουν λύση στα χρόνια οικονομικά προβλήματα των πολιτών. Τα χρήματα αυτά προέρχονται από την υπερβολική υπερφορολόγηση των συνεπών φορολογουμένων και του μεγάλου αριθμού των κατασχέσεων σε βάρος φτωχών πολιτών μας σε συνδυασμό με την άρνηση του κράτους να επιστρέψει οφειλές του προς τους συνεπείς φορολογουμένους και επιχειρήσεις. Αν το πλεόνασμα αυτό χρησιμοποιούνταν για την μείωση των φόρων στην κατανάλωση θα είχε πολλαπλασιαστικά οφέλη για όλους μας. Ας μην λησμονούμε ότι ο πιο άδικος φόρος είναι ο έμμεσος.
Από αυτή την σύντομη πρώτη προσέγγιση μας καταλαβαίνουμε ότι το να διαχειρίζεσαι το υπερπλεόνασμα με την λογική της σκόπιμης εκλογικής λογικής, δεν είναι τίποτε άλλο από μια διαχείριση της φτώχειας. Δεν βοηθά στην παραγωγή πλούτου που μπορεί να διαχυθεί σε όλους τους πολίτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου