Δεν θα περάσει καμιά τρομοκρατία
από όπου κι αν προέρχεται!
εικόνα από antinews.gr
Παναγιώτη Τσαγκάρη
Θεολόγου, Υπ. Δρ. Θεολογίας,
Προέδρου Ένωσης Θεολόγων Λέσβου (Παράρτημα της ΠΕΘ)
Ο πρόεδρος της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης στη συζήτηση(18-12-2018), στη Βουλή των Ελλήνων, για την ψήφιση του προϋπολογισμού του 2019, αναφερόμενος στην τρομοκρατική επίθεση στον ΣΚΑΪ(17-12-2018), μίλησε για το καθεστώς ασυδοσίας και ανομίας που έχει διαμορφωθεί στη χώρα, «με την ανοχή και συχνά την ενθάρρυνση της Κυβέρνησης» όπως είπε, για να προσθέσει: «Για τους Ρουβίκωνες και τους τραμπούκους στα πανεπιστήμια. Γιατί, κύριοι της συμπολίτευσης, από καιρό σας έχω προειδοποιήσει: Οι καταλήψεις και οι γροθιές γίνονται εύκολα ρόπαλα και μολότοφ για να μετατραπούν, μετά, σε Καλάσνικοφ και βόμβες. Όταν, συνεπώς, δικαιολογούνται οι αφετηρίες της βίας, τότε εισπράττεται οδυνηρά και η εξέλιξή της. Όταν οι εξτρεμιστές χαρακτηρίζονται ‘αγωνιστές’ ή, απλώς, ‘παιδιά’, τότε αποκτούν άλλοθι και οι ενέργειές τους. Όταν από επίσημα χείλη στοχοποιούνται πρόσωπα και αντιλήψεις, τότε διευκολύνεται η δουλειά των κουκουλοφόρων. Και όταν τα κρούσματα όλο και αυξάνονται, αλλά οι συλλήψεις όλο και μειώνονται, τότε η ανομία γιγαντώνεται».
Θεωρούμε ότι οι παραπάνω απόψεις-συμπερασματικές κρίσεις του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας- μπορούν να αιτιολογηθούν, όχι μόνο από το τελευταίο τρομοκρατικό χτύπημα στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ αλλά και από τα όσα συνέβησαν κατά την πρόσφατη(5-12-2018), κατάληψη της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ για την επέτειο Γρηγορόπουλου απο την ομαδα «ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ/ΑΝΑΡΧΙΚΕΣ».
Συγκεκριμένα, αριστερόστροφα ανορχοφασιστικά στοιχεία, κατά τη διάρκεια της κατάληψης, βεβήλωσαν, λεηλάτησαν και βανδάλισαν κυριολεκτικά την Θεολογική Σχολή και έγραψαν υβριστικά, αντιχριστιανικά και απειλητικά συνθήματα σε κοινόχρηστους τοίχους και σε τοίχους γραφείων καθηγητών της Σχολής. Κάθε δημοκρατικός πολίτης θα περίμενε όλες οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας, να καταδικάσουν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την ολοκληρωτική καταστροφή της Θεολογικής Σχολής αλλά και τη στοχοποίηση καθηγητών.
Η επίθεση αυτή μάλιστα, έρχεται να προστεθεί σε μια μακρά σειρά παρόμοιων περιστατικών εναντίων πανεπιστημιακών καθηγητών που ορθώνουν λόγο αντίθετο με τις εκάστοτε κυβερνητικές προθέσεις και επιδιώξεις (βλ. επίθεση εναντίον των καθηγητών Άγγελου Συρίγου και Γεωργίου Παύλου). Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια επίθεση προς το σύνολο των πανεπιστημιακών καθηγητών και των φοιτητών και στρέφεται ευθέως εναντίον του θεολογικού και εκκλησιαστικού κόσμου, της ίδιας της χριστιανικής Εκκλησίας και της Δημοκρατίας.
Βέβαια, είναι γνωστό τοις πάσι, ότι απόπειρες συκοφάντησης και τρομοκράτησης αποτελούν συνήθη πρακτική παρακρατικών μηχανισμών, που λειτουργούν ως υποστηρικτικός βραχίονας της κυβερνητικής πολιτικής μέσω κατασταλτικών ενεργειών.
Θα πρέπει,όμως, να τονισθεί ότι αυτού του είδους οι επιθέσεις δεν τρομοκρατούν και δεν φοβίζουν κανέναν! Αντίθετα χαλυβδώνουν όλους όσους αγωνίζονται και αντιστέκονται, υπερασπιζόμενοι τις αλήθειες, τα πρότυπα και τα νοήματα του Ελληνισμού.
Οφείλουμε, ωστόσο, να καλέσουμε τους φυσικούς αλλά και τους ηθικούς αυτουργούς αυτών των απειλητικών και εγκληματικών πράξεων, να μεταμεληθούν και να ανανήψουν. Και ηθικοι αυτουργοί αυτών των πράξεων είναι όλοι εκείνοι που με αστήρικτες κατηγορίες και με κάθε τρόπο επιχειρούν τη φίμωση και τον εξοβελισμό από τη δημόσια σφαίρα, όλων όσων αγωνίζονται για μια ανεξάρτητη, ελεύθερη και δημοκρατική Πατρίδα αλλά και για μια παιδεία που να ατενίζει δημιουργικά το μέλλον στηριζόμενη στα γόνιμα στοιχεία της παραδοσιακής της κληρονομιάς. Με το λόγο και τις πράξεις τους τροφοδοτούν το μίσος και την οργή των ακραίων στοιχείων της κοινωνίας μας, ώστε αυτά να καταφέρονται εναντίον αθώων και ανυπεράσπιστων πολιτών, εναντίον της ίδιας της Δημοκρατίας, των φυσικών και απαραβίαστων δικαιωμάτων λόγου και έκφρασης.
Παρόλαυτα, οι Θεολόγοι καθηγητές δηλώνουμε ότι συνεχίζουμε αταλάντευτα τον δίκαιο αγώνα μας υπερασπιζόμενοι τόσο τη Δημοκρατία, την ελευθερία και την πολύπλευρη ανεξαρτησία της χώρας μας, όσο και τις ορθόδοξες ελληνικές και πνευματικές δομές της παιδείας μας σε όλες τις βαθμίδες της, και φυσικά την ακαδημαϊκή ελευθερία και το άσυλο της διακίνησης των ιδεών των Θεολογικών μας Σχολών.
***
«Νέα» Θρησκευτικά ή Ελληνορθόδοξη Παιδεία;
Παναγιώτη Τσαγκάρη
Θεολόγου, Υπ. Δρ. Θεολογίας,
Προέδρου Ένωσης Θεολόγων Λέσβου (Παράρτημα της ΠΕΘ)
Παρατηρούμε, αναφορικά με το ζήτημα του μαθήματος των Θρησκευτικών, ότι οι εισηγητές (εκπαιδευτικοί, πολιτικοί, κληρικοί), των νέων Προγραμμάτων Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών, προβάλλουν υποστηρικτικά της πρότασής τους, την επικοινωνιακά πιο διαχειρίσιμη και εύπεπτη από το ευρύ κοινό, ελευθερία της επιλογής, στα πλαίσια της οικοδομούμενης από διάφορα πολιτικά κέντρα (βλ. George Soros), «Ανοιχτής Κοινωνίας» (Open Society), στην εποχή της μετανεωτερικότητας. Υποστηρίζουν δηλαδή, την δυνατότητα επιλογής που παρέχεται στους μαθητές, με τα Προγράμματα αυτά, μέσα από μια πλούσια πολυθρησκειακή τράπεζα πνευματικών-θρησκευτικών εδεσμάτων-προϊόντων (βλ. Φάκελοι του μαθητή), να επιλέξουν το δικό τους προσωπικό πνευματικό δρόμο. Στην πραγματικότητα όμως, αυτό αποτελεί επίκληση μιας κατ΄ επίφαση πνευματικής ελευθερίας. Πρόκειται για μιά επίπλαστη κοσμική ελευθερία η οποία εν προκειμένου, όσον αφορά στα νέα Προγράμματα Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών, διαμέσου κενών διακηρύξεων περί ψευδούς ισότητας, ψευδοφανούς ουδετερότητας, και ψευδεπίγραφων ανθρωπίνων ατομικών δικαιωμάτων, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια, στην αίρεση του συγκρητισμού, στην «τυραννία του εξισωτισμού» και καταλήγει στην πνευματική υποδούλωση του μαθητή, εγκλωβίζοντας και προσηλυτίζοντάς τον σε εκκοσμικευμένα πνευματικά σχήματα θανάτου (βλ. ατομική θρησκεία, μηδενισμός, αθεϊα). Αυτή λοιπόν, είναι μια παιδεία πνευματικού θανάτου. Αυτή την παιδεία οικοδομεί ένα σχολείο που αναμφίβολα μεταβάλλεται ταχύτατα και επιτήδεια σε «βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως» (Ματ. 24,15).
Διακηρύσσεται όμως, urbi et orbi, ότι, κατ΄ αυτόν τον τρόπο, εισάγεται ο πλουραλισμός στην θρησκευτική παιδεία και απαγκιστρωνόμαστε από την παλαιομοδίτικη μονοφωνία. Δηλαδή, η διδασκαλία της εν Χριστώ ζωής θεωρείται επαίσχυντη δουλεία και αποκρουστική κατηχητική μονοφωνία! Για τον αληθινό χριστιανό όμως, η υποδούλωση στην εν Χριστώ ζωή, η «ἐν λόγῳ καὶ ἔργῳ» δηλαδή, μαρτυρία και ομολογία της ορθόδοξης χριστιανικής πίστης, οδηγεί στη σωτηρία του ανθρώπου διότι τον ελευθερώνει από τη δουλεία των παθών, της αμαρτίας, του θανάτου οδηγώντας και συσσωματώνοντάς τον, δια των μυστηρίων της χάριτος, στην πηγή της αληθινής ζωής, τον Αρχηγό της ζωής, τον Σωτήρα και Λυτρωτή θεάνθρωπο Ιησού Χριστό ο οποίος κατηγορηματικά δήλωσε «γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» (Ιω. 8,32), διευκρινίζοντας «ἔτι περαιτέρω», «τί ἐστιν ἀλήθεια» (Ιω. 18, 38), με την φράση, «ἐὰν οὖν ὁ υἱὸς ὑμᾶς ἐλευθερώσῃ, ὄντως ἐλεύθεροι ἔσεσθε» (Ιω. 8,36).
Πρόκειται για την παιδεία της όντως ζωής, την οποία οι πρόγονοί μας σοφά νομοθέτησαν να αποτελεί τον κεντρικό πυλώνα της εκπαιδευτικής-σχολικής ζωής και της ελληνικής παιδείας, της καλουμένης και «ελληνορθόδοξης παιδείας», της παιδείας δηλαδή, που μεταφέρει στις καρδιές των παιδιών «Ἰησοῦν Χριστὸν, καὶ τοῦτον ἐσταυρωμένον» (Α΄ Κορ. 2,2), την οποία παιδεία ποθεί πράγματι, «ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων» (Ψαλμος 41,2), η αγνή ψυχή της μαθητιώσας νεολαίας.
Αξίζει εδώ να αναφέρουμε ένα ποίημα που διάβασε ενώπιον της Δικαστικής Επιτροπής του Αμερικανικού Κοινοβουλίου ο πατέρας μιας μαθήτριας την οποία δολοφόνησαν μαζί με άλλους συμμαθητές της, δύο μαθητές λυκείου στο Κολοράντο της Αμερικής, όταν εισέβαλαν οπλισμένοι στο σχολείο τους στις 20 Απριλίου 1999 και το οποίο λέει:
«Οι νόμοι σας αγνοούν τις βαθύτερες ανάγκες μας• οι λέξεις σας είναι αέρας αδειανός• μας γδύσατε από την κληρονομιά μας• απαγορεύσατε στα σχολεία την προσευχή• τώρα πυροβολισμοί γεμίζουν τις αίθουσες διδασκαλίας• και τα μονάκριβα παιδιά μας πεθαίνουν• αναζητείτε ολόγυρα απαντήσεις και ρωτάτε «γιατί;». Θεσπίζετε νόμους περιοριστικούς από ζήλο νομοθετικό• και δεν μπορείτε να καταλάβετε ότι: ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙ, ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ!» (Από το βιβλίο «Υπάρχει ζωή πριν από τον θάνατο;», του Αρχιμ. Βαρνάβα Λαμπροπούλου, εκδ. Ιεράς Μονής Προφήτου Ηλιού, Πρέβεζα 2017, σσ. 9-10).
Οι νέοι κραυγάζουν ότι τους λείπει ο Θεός κι εμείς τους ταΐζουμε την «πεθαμενίλα»(Ό.π. σ. 13), των «νέων» Θρησκευτικών. Πραγματικά, «με τέτοιο μενού πως να ζήσεις;» »(Ό.π. σ. 7)
Ζει κανείς λοιπόν, όταν μέσα του ζει ο Αληθινός Θεός. Αυτή τη ζωή μεταφέρει η ελληνορθόδοξη παιδεία και αυτή την παιδεία προκρίνουν οι Έλληνες ως την κατεξοχήν πνευματική τροφή των παιδιών τους. «Αυτή η Παιδεία είναι η Ελληνoρθόδοξη Παιδεία, αυτή που οφείλει να προσφέρει το καλούμενο σήμερα μάθημα των Θρησκευτικών. Σ΄ αυτή την Παιδεία η σύνδεση του σχολείου και του μαθητή με την εκκλησιαστική κοινότητα και ζωή, θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ, όρος sine qua non, απαραίτητο δηλαδή, στοιχείο για την πνευματική δομή των ίδιων των μαθητών αλλά και για την ίδια την υπαρξιακή δομή του ελληνικού πολιτισμού, ο οποίος είναι ανάγκη να διατηρηθεί ως βασικό συστατικό στοιχείο της ταυτότητας και της συνείδησης των Ελλήνων.» («Εμπρός για μια ζωηφόρο Ελληνορθόδοξη Παιδεία», του Παναγιώτη Τσαγκάρη, Γενικού Γραμματέα της ΠΕΘ).
Βέβαια, αυτό αποτελεί μια επιλογή που βασίζεται στην χριστιανική και ορθόδοξη θέαση των πραγμάτων η οποία όμως, ταυτόχρονα, δεσμεύει τους χωροχρονικά και «ἐν πίστει» ζώντας χριστιανούς στην εκλογή συγκεκριμένου τρόπου ζωής και κατ΄ επέκταση και στην παροχή συγκεκριμένης θρησκευτικής διδασκαλίας στα παιδιά τους.
Αυτή την πραγματικότητα που αποτελεί συνταγματική προσταγή και την οποία το Συμβούλιο της Επικρατείας με αλλεπάλληλες αποφάσεις του συνεχώς επιβεβαιώνει, εσκεμμένα παραβλέπουν οι θιασώτες των «νέων» Θρησκευτικών. Αποδεικνύονται έτσι, οι «χρήσιμοι βλάκες», κατά τον χαρακτηρισμό του Λένιν, του συστήματος της Νέας Τάξης Πραγμάτων, και λειτουργούν άθελά τους, ίσως, ως το «μακρύ χέρι» της, η «άκρα δεξιά» της, στον πόλεμο που διεξάγει για τον έλεγχο της ψυχής και του νου των λαών διαμέσου των πρακτικών της σύγχρονης νοοπολιτικής (noopolitics). Γίνονται οι υπέρμαχοι ενός δήθεν διεθνισμού που υποστηρίζει τη λύση προβλημάτων προτού ακόμη, αυτά να δημιουργηθούν! Είναι εκείνοι που αφομοιώνονται από τα σχήματα του παρόντος «καιρού», αναμασώντας τα προπαγανδιστικά χρεοκοπημένα ιδεολογήματα περί προόδου, εκσυγχρονισμού και αναβάθμισης του μαθήματος των Θρησκευτικών. Τα χρησιμοποιούν όπως παλαιότερα κάποιοι καπηλεύονταν τα κινήματα ειρήνης, την αντιαμερικανική, αντινατοϊκή και αντιευρωπαϊκή υστερία και σήμερα την υπέρ προσφύγων και των κάθε είδους μεταναστών ρητορεία. Αρνούμενοι να αποδεχθούν τα εξ Εσπερίας προερχόμενα, νέα αντιπαγκοσμιοποιητικά μηνύματα που συνοψίζονται στη φράση του νέου Πλανητάρχη: «‘I’m a Nationalist’ Not a Globalist» και ενδιατρίβαντας στο φασισμό της πολιτικής ορθότητας, ευελπιστούν προφανώς, α) να επιβάλουν αυταρχικά την κατ΄ αυτούς αλήθεια και να εδραιώσουν παραπλανώντας, το αντιπαιδαγωγικό, αντισυνταγματικό και αντορθόδοξο ανοσιούργημά τους και β) να αποτελέσουν την νέα και μόνιμη νομενκλατούρα ενός, τυπικά και ουσιαστικά, αθεϊστικού νεοταξικού, νεομαρξιστικού τύπου, υβριδικού κρατικού μορφώματος που προσδοκούν ότι θα αντικαταστήσει το κατ΄ αυτούς παρωχημένο σημερινό ελληνορθόδοξο κράτος.
Για την επιτυχία του σκοπού τους, εκείνοι που έρχονται ως οι αρχάγγελοι του νέου, αδίστακτα χρησιμοποιούν τις παλιές, δοκιμασμένες από αυταρχικά καθεστώτα άλλων εποχών, τεχνικές του κράτους της καταπίεσης ως μοχλό επιβολής των ιδεών και των πολιτικών τους, εγκληματώντας τοιουτοτρόπως, επάνω στις ελευθερίες του λαού και δηλητηριάζοντας τη νεολαία του, καθώς την αποστερούν από το οξυγόνο του πνεύματος, από το «ύδωρ το ζων», από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό, την Αγία Γραφή (Παλαιά και Καινή Διαθήκη), από την ιερά Παράδοση και τη συνέχεια της ζωηφόρου εκκλησιαστικής ιστορίας του.
Υπάρχουν άραγε ακόμη, υπεύθυνα στελέχη της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας που στηρίζουν αυτές τις επιλογές; Τη στιγμή μάλιστα, που οι ίδιοι η μαθητιώσα νεολαία αναφωνεί απορημένη: «Τι είναι αυτά που μας μαθαίνουν, μας κατηχούν στο Ισλάμ, αυτά δεν είναι Θρησκευτικά!!!». Και οι υπόλοιποι, επειδή αρνούμαστε αυτές τις πρακτικές, είναι θεολογικά και δημοκρατικά ορθό, να χαρακτηριζόμαστε συλλήβδην, ως θρησκοφασίστες φονταμενταλιστές και ως «οὐ κατ᾿ ἐπίγνωσιν» ζηλωτές που δεν αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα του κόσμου που ζούμε;
Οι οπαδοί των «νέων» Θρησκευτικών ίσως να οραματίζονται τους εκπαιδευτικούς στην τάξη ως νέους κρυπτοχριστιανούς που θα διδάσκουν ανόθευτα το μάθημα της ζωής αντίθετα με τις επιταγές των αποφάσεων των αρμόδιων οργάνων της πολιτείας! Στην πράξη όμως, αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι κάποιοι εκπαιδευτικοί φοβισμένοι ίσως, από τις απειλές της εξουσίας, σιωπάνε, μερικοί ωφελιμιστικά σκεπτόμενοι αδιαφορούνε, κατά θεία ευδοκία όμως, υπάρχουν κι εκείνοι που ο Θεός ανέφερε στον Προφήτη Ηλία λέγοντας: «κατέλιπον ἐμαυτῷ ἑπτακισχίλιους ἄνδρας, οἵτινες οὐκ ἔκαμψαν γόνυ τῇ Βάαλ» (Ρωμ. 11,2-4). Είναι πολλοί οι εκπαιδευτικοί που ομολογούνε Χριστό στις σχολικές αίθουσες και μαρτυρικά αγωνίζονται τον αγώνα τον καλό κι ας χαρακτηρίζονται ως τα «περικαθάρματα» και τα «εκτρώματα» του κόσμου τούτου. Ο σύγχρονος Βάαλ θα συντριβεί, διότι «ζῇ Κύριος…, και ὑψωθήσεται ὁ Θεός μου, ὁ φύλαξ τῆς σωτηρίας μου.»! (Βασ. Β' 22,47).
Ας το γνωρίζουν όλοι, ότι, «ὅσοι ἀπομείναμε πιστοὶ στὴν παράδοση, ὅσοι δὲν ἀρνηθήκαμε τὸ γάλα ποὺ βυζάξαμε» (Φώτης Κόντογλου «Πονεμένη Ρωμιοσύνη»), «...δε θα χύσουμε το λίγο νερό που είναι ακόμα φυλαγμένο μέσα στη στέρνα της παράδοσης. Μα θα πίνουμε απ' αυτό το καλό νερό, και θα καλούμε να πιούνε κ' οι άλλοι Έλληνες, που τους ξεραίνει ο λίβας της ξενομανίας. Να πιούνε και να δροσισθούνε από το νερό που βγαίνει από την πέτρα, από το καλό και τ' αθάνατο νερό μας, από “το ύδωρ το ζων”» (Από το «Τρελό νερό», του Φώτη Κόντογλου στο βιβλίο του «Ευλογημένο Καταφύγιο»). Λοιπόν, «οι ψυχωμένοι στις επάλξεις και οι κιοτήδες στα κατώγια»! (Αντωνακόπουλος Γ., από το ποίημα «Άλωση»).
Έτσι οφείλουν να είναι και να αγωνίζονται οι εκπαιδευτικοί για να μεταφέρουν στα παιδιά των Ελλήνων, διαμέσου της αγωγής της ελληνορθόδοξης παιδείας, το μήνυμα της Ανάστασης του Γένους από την δουλεία των δήθεν «Διαφωτισμών» και «Ανθρωπισμών» και κάθε είδους «διαφωτιστών» και «ανθρωπιστών» οι οποίοι καταγίνονται κυρίως με άλλους αγωγούς, όπως για παράδειγμα του Πετρελαίου και του Φυσικού Αερίου που οδηγούν στις δεξαμενές των πακτολών του χρήματος και της υλικής ευδαιμονίας.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια και σε μια τελευταία απέλπιδα προσπάθεια, οι «μαθητευόμενοι μάγοι» των «νέων» Θρησκευτικών, αγωνίζονται υποκριτικά να πείσουν ότι, υπάρχει πλούσιο υλικό κατάλληλων διδακτικών κειμένων αποθηκευμένο στους «Φακέλους» των «νέων» Θρησκευτικών, και μας προτρέπουν να το χρησιμοποιήσουμε! Τους αντιπροτείνουμε φιλικά και συμβουλευτικά, καλύτερα αγαπητοί συνάδελφοι και φίλοι, να χρησιμοποιήστε ως διδακτικό υλικό την Αγία Γραφή, τα Συναξάρια των Αγίων, τα κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας, τις Διδαχές ενός Πατροκοσμά ή ενός Αγίου Γέροντος Παϊσίου ή ακόμη για παράδειγμα, αν ψάχνετε για συλλογή κειμένων, αντί των συγκεκριμένων «Φακέλων», σας συνιστούμε τις πρότυπες και πρωτότυπες σύγχρονες πλούσιες συλλογές-Ανθολόγια κειμένων με τον πολύ εύγλωτο τίτλο «Ελληνορθόδοξη Πορεία» και «Ελληνορθόδοξη Παράδοση – Ρίζωμα και Προοπτική», του κ. Κωνσταντίνου Χολέβα και εμείς θα σας ακολουθήσουμε σε αυτή την επιλογή!!! Αυτή η μαρτυρική ελληνορθόδοξη παιδεία που περιγράφεται αδρά μέσα σε αυτά τα προαναφερόμενα αγιασμένα κείμενα και ευλογημένα Ανθολόγια, καλείται να σώσει και πάλι σήμερα το Γένος μας αλλά και πολλάκις αύριο όποτε παρουσιαστεί ανάγκη, όπως και παλιότερα πολλές φορές συνέβη κατά τη δισχιλιετή ιστορική-μαρτυρική πορεία της Ρωμιοσύνης.
Η αγωγή της ελληνορθόδοξης παιδείας διαμέσου των ελληνορθόδοξων φορέων της, είναι εκείνη που θα αναζωογονήσει και πάλι το νωθρό πνεύμα των νεοελλήνων και την μαραζωμένη ελληνική παιδεία και θα φέρει την αναδημιουργία του ελληνικού κράτους και την Ανάσταση του Γένους των Ελλήνων.
***
«Ὅσοι πεθαίνουν παλληκαρίσια, δὲν πεθαίνουν»
***
Κωνσταντίνος Κατσίφας
(28-10-2018)
Παναγιώτη Τσαγκάρη
Θεολόγου, Υπ. Δρ. Θεολογίας,
Προέδρου Ένωσης Θεολόγων Λέσβου (Παράρτημα της ΠΕΘ)
«Είναι πανάρχαια εμπειρία: Όποιος θέλει να προσφέρει κάτι στο βωμό της αγάπης προς τον άνθρωπο, θά πρέπει να είναι αποφασισμένος να θυσιάσει και τον εαυτό του. Η μεγάλη αγάπη απαιτεί και μεγάλη θυσία… Όσοι προσφέρουν αληθινή αγάπη, αγάπη δηλαδή μαζί με αλήθεια, θα πρέπει να ξέρουν πως ζουν επικίνδυνα... Ο επαναστάτης πρέπει να περιμένει την εκτέλεσή του, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όχι την ευγνωμοσύνη του όχλου... Ο σωτήρας, αυτός δηλαδή που αλλάζει πραγματικά τον κόσμο, δε μπορεί παρά να είναι και σταυρωμένος. Ο ήρωας θα πεθάνει μόνος. Το μνημείο για τον ευεργέτη θα χτιστεί πολύ αργότερα, πολλές φορές με τις πέτρες, που χρησιμοποιήθηκαν προηγουμένως για το λιθοβολισμό του.»(1) Φιλοσοφημένα λόγια φιλόσοφου νου, που στην περίπτωση του Κωνσταντίνου Κατσίφα, το μνημόσυνο του οποίου τελούμε, βρίσκουν την πλήρη δικαίωσή τους, διότι ο Κωνσταντίνος έτρεφε απεριόριστη αγάπη για την ιδιαίτερη πατρίδα του, τη σκλαβωμένη Βόρειο Ήπειρο, την μάνα Ελλάδα, τη σημαία της πατρίδας του και την πίστη του και γι΄ αυτά θυσίασε ηρωικά την ίδια του τη ζωή. Όμως, λέει ο άγιος Γέροντας Παίσιος, «Ὅσοι πεθαίνουν παλληκαρίσια, δὲν πεθαίνουν. Ἂν δὲν ὑπάρχει ἡρωισμός, δὲ γίνεται τίποτε. Καὶ νὰξέρετε, ὁ πραγματικά πιστὸς εἶναι καὶ γενναῖος...»(2).
Ο Κωνσταντίνος λοιπόν, το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου 2018, έβγαλε το σταυρό του, τον άφησε στη μάνα του και ανεβηκε στο βουνό κι ενώ θα μπορούσε να διαφύγει, προτίμησε, χωρίς να κάνει κανένα κακό, σ΄ έναν γυμνό από δένδρα και βράχια τόπο, εκεί όρθιος, άοπλος, να ανοίξει τα χέρια του, με γενναιότητα να προτάξει το στήθος του στους δολοφόνους του και βροντοφωνάζοντας «Ζήτω η Ελλάδα», «Ζήτω η Βόρεια Ήπειρος», να εκτελεστεί.(3) Η εκτέλεση του θα στιγματίζει παντοτινά τους δολοφόνους του αλλά και όσους σιωπούν μπροστά στο έγκλημα αυτό, εγκλωβισμένοι στον εγωισμό τους, στο συμφέρον τους, στο βόλεμά τους και στις ιδεοληψίες τους.
Ο Κωνσταντίνος είναι αλήθεια ότι έχασε τη θνητή ζωή του, όμως κέρδισε την αθανασία, δίνοντας τρανό παράδειγμα για το πώς και γιατί πεθαίνουν οι Έλληνες, και αναδεικνύοντας, συνάμα, το ζήτημα της Βορείου Ηπείρου και τις δραματικές συνθήκες ζωής των Βορειοηπειρωτών.
Ο μαρτυρικός θάνατός του αλλά και το χαμόγελό του και η ήρεμη και γαλήνια έκφραση του νεκρού προσώπου του, τα οποία διατηρήθηκαν μέχρι την ημέρα της ταφής του(ανήμερα της εορτής των Αγίων Αρχαγγέλων, 11-11-2018), έντεκα μέρες δηλαδή μετά την δολοφονία του(28-10-2018), συγκλόνισαν το πανελλήνιο.
Ο αδόκητος θάνατος αυτού του νέου μίλησε στην καρδιά όλων των Ελλήνων, δημιούργησε πρωτόγνωρα συναισθήματα, ξύπνησε πολλούς από το λήθαργο του ωχαδερφισμού. Είναι πολλοί εκείνοι που ζηλεύουν τέτοιο θάνατο αλλά και πολλοί εκείνοι που έτρεξαν να σκυλεύσουν τη μνήμη του, περιυβρίζοντας τον νεκρό και αρνούμενοι να αναγνωρίσουν τα ανδραγαθήματα του ήρωα. Ενοχλεί ο ήρωας, διότι με τις πράξεις του, ξεγυμνώνει τη ζωή μας από τα τιποτένια προσχήματα με τα οποία την περιβάλουμε, φέρνει στην επιφάνεια την μηδαμινότητά μας. Εκείνοι που τον κατηγόρησαν, όμως, για να συνειδητοποιήσουν όσα του καταμαρτυρούν, θα πρέπει, ίσως, να κοιταχτούν στον καθρέφτη τους.
Ο Κατσίφας ήταν και ζούσε ως ένα απλό παιδί του λαού, αλλά έμελλε να γίνει εκείνος που εκούσια σήκωσε τον σταυρό του μαρτυρίου και πήρε επάνω του όλα «τα πάθια» του Βορειοηπειρωτικού λαού αλλά και όλου του ελληνισμού. Και όπως «δεν έχουν ποτέ τελειωμό τα πάθια και οι καημοί του κόσμου»(4), όμοια δεν έχουν τελειωμό και οι ήρωες. Προστέθηκε έτσι και ο Κωνσταντίνος Κατσίφας στη χορεία των σύγχρονων ηρώων-μαρτύρων του έθνους μαζί με τους Τάσο Ισαάκ, Σολωμό Σολωμού, Παναγιώτη Βλαχάκο, Έκτορα Γιαλοψό, Χριστόδουλο Καραθανάση, Κώστα Ηλιάκη, Αριστοτέλη Γκούμα, κ.ά., στα φέρετρα των οποίων ακούμπησε και ακουμπά η Ελλάδα.
Δολοφονούνται τα παιδιά της Ελλάδας, αλλά δυστυχώς, το ελληνικό κράτος της «αψώγου στάσεως»(5) δεν μπόρεσε και δεν μπορεί να τα προστατεύσει. Ούτε καν φρόντισε να κηδευτούν αξιοπρεπώς ή να μνημονευτούν πόσο μάλλον να τιμηθούν ή ακόμη, να προσφερθεί μια ηθική ή και συμβολική υλική συμπαράσταση στις οικογένειές τους. Προφανώς, κάποιοι έβαλαν την υπογραφή τους για την μετάλλαξη της Ελλάδας σε μια νέου τύπου πολυπολιτισμική χώρα και γι΄ αυτό οι έννοιες της πίστης, της πατρίδας, της ιστορίας αλλά και όσοι τις υπερασπίζονται θα πρέπει να ξεχαστούν ή να εξοβελιστούν στο περιθώριο της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό, όμως, συμβαίνει, πιθανόν, διότι πολλοί άνθρωποι και ιδιαίτερα όσοι «κάθονται ψηλά», όσοι ηγούνται, δεν εκτιμούν τους ήρωες και τη θυσία υπέρ της Πατρίδας ή απλά, δεν επιθυμούν οι ίδιοι να πράττουν ηρωικά έργα, δεν θέλουν να γίνουν ήρωες! Οι πραγματικοί ήρωες, ωστόσο, θυσιάζονται για να δείξουν στους υπευθύνους ότι αυτοί που αγαπούν την πατρίδα δεν λένε λόγια κενά, κάνουν πράξεις τις ιδέες τους και αν ποτέ χρειαστεί θυσιάζονται γι΄ αυτές.
«Ο Κωνσταντής κάθε χρόνο με δικά του χρήματα σημαιοστόλιζε το χωριό του. Έφερνε κρυφά υλικά από τη Θεσσαλονίκη και έφτιαχνε σημαίες. Τόσο περήφανος ήταν για τον ματωμένο τόπο του.»(6) Ξόδεψε ένα μηνιάτικο για να αγοράσει τα υλικά και να φτιάξει μια σημαία μεγάλη και την έφτιαξε όσο πιο μεγάλη μπορούσε για να χωράει την αγάπη του για τον Χριστό και την Ελλάδα, διότι η σημαία ήταν ο τόπος του, η πατρίδα του και επάνω σ΄ αυτήν και μέσα σε αυτή ζούσε ελεύθερος και κινούνταν ελεύθερος, ανέπνεε ελευθερία, Ελλάδα, πίστη, ήταν όλη του η ζωή. Μέσα σε αυτό το ιερό σύμβολο, ξέφευγε από τη σκλαβωμένη γη του που τον πλήγωνε. Γι΄ αυτήν τη σημαία έδωσε την ζωή του, με αυτήν τον κήδεψαν και αυτήν μανιασμένα αναζητάνε οι αφεντάδες της σκλαβωμένης πατρίδας του, γιατί με τον θάνατο του δημιουργού της έγινε σύμβολο του αγώνα των Βορειοηπειρωτών για την ελευθερία τους.
Σε μια εποχή, λοιπόν και σε μια χώρα, όπου «μερικές φορές ηρωισμός είναι να ονομάσεις κάποιον ήρωα»(7), πιστεύουμε ότι σήμερα, ιδιαίτερα στην πατρίδα μας, που πολύ συχνά, ίσως, τιμούμε τον οποιονδήποτε, για τον οποιονδήποτε λόγο, αξίζει πολύ περισσότερο, να τιμήσουμε αληθινά ηρωϊκά πρότυπα και να τα προβάλλουμε ως φωτεινά παραδείγματα γενναιότητας και φιλοπατρίας στη νεολαία μας. Οι νέοι μας σήμερα, χρειάζονται πιο πολύ παρά ποτέ, πρότυπα που να τα αγαπούν. Έχουν ανάγκη τον Χριστό και την πατρίδα γι΄ αυτό και οι Θεολόγοι καθηγητές συμμετέχουμε στις εκδηλώσεις τιμής του ήρωα Κωνσταντίνου Κατσίφα, που είχε ως όνειρό του να χτίσει Ναό στο χωριό του και με τη θυσία του για τη σημαία και την Ελλάδα, «έδιωξε το φόβο από τις καρδιές της Βορειοηπειρωτικής μειονότητας»(8) αλλά και όλων των νεοελλήνων. Οι μαθητές μας, όντως, αξίζει να δουν τους δασκάλους τους να αγωνίζονται για την αλήθεια και την αγάπη του Χριστού και της πατρίδας, για να τους προσφέρουν έτσι, με τον αγώνα τους αυτόν, ένα αξιόπιστο όραμα ζωής.
Στα πλαίσια αυτά, η πίστη, η φιλοπατρία, η γενναιότητα, η αγάπη και η πράξη αυτοθυσίας του Βορειοηπειρώτη ήρωα Κωνσταντίνου Κατσίφα, για την προβολή των δικαίων του Βορειοηπειρωτικού ελληνισμού και της Ελλάδας, πιστεύουμε ότι πρέπει να τιμηθεί από όλους ως ελάχιστη ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης προς αυτόν τον αοίδημο γενναίο Έλληνα.
Κωνσταντίνε Κατσίφα, με τις πράξεις σου και τη θυσία σου, μας θύμισες τι σημαίνει Έλληνας και χριστιανός και μας έδειξες το δρόμο για την Ανάσταση της Ελλάδας και του Γένους. Σε ευχαριστούμε. Αιωνία σου η μνήμη. Αθάνατος!
Υποσημειώσεις
1. Παπαπέτρου Ε. Κωνσταντίνος, «Προσβάσεις Β΄, Ζητήματα απολογητικής Θεολογίας και φιλοσοφικής κριτικής του καιρού μας», Αθήνα 2018, σσ. 199 - 200
2. «Λόγοι Γέροντος Παϊσίου, Τόμος Β, Πνευματικὴ Αφύπνιση», σ. 205
3. Δε χρειάζεται κανένα βίντεο, ακούστηκαν δύο σφαίρες μόνο – Εκτελέστηκε άοπλος χωρίς να απειλεί κανέναν! https://fanaripress.gr/%CE%B4%
4. Παπαδιαμάντης Αλέξανδρος, «Το μοιρολόγι της φώκιας», http://ebooks.edu.gr/modules/
5. Το Ελληνικό κράτος, την περίοδο 1904-1908, ταλαιπωρημένο από τις εξελίξεις στο Κρητικό ζήτημα και την ήττα του πολέμου του 1897, οικονομικά καχεκτικό, στρατιωτικά ανίσχυρο, πολιτικά απομονωμένο,ακολουθεί την τακτική την επονομαζόμενη, της «αψόγου στάσεως» έναντι της Τουρκίας και αργεί να προσφέρει βοήθεια στους Μακεδονομάχους ήρωες που αγωνιζόταν εναντίον Βουλγάρων κομιτατζήδων, Τούρκων, Ρουμάνων και Σέρβων.
6. «Μάνα μου, να κρατήσεις γερά! Δε σε φοβάμαι, είσαι Ηπειρώτισσα», https://www.espressonews.gr/
7.Οβίδιος (λατ. Publius Ovidius Naso), λατίνος ποιητής, https://el.wikiquote.org/wiki/
8. Πατέρας Κωνσταντίνου Κατσίφα στην κηδεία - Έδιωξες τον φόβο της μειονότητας για τα δικαιώματα της, https://www.youtube.com/watch?
***
Ομιλία που εκφωνήθηκε την Κυριακή, 18 Νοεμβρίου 2018 στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Μυτιλήνης, κατά την τέλεση ιερού Μνημοσύνου υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του Βορειοηπειρώτη ήρωα Κωνσταντίνου Κατσίφα. Το ιερό Μνημόσυνο συνδιοργάνωσαν οι παρακάτω φορείς:
1. Ένωση Θεολόγων Λέσβου,
2. Ενωμένη Ρωμηοσύνη,
3. Χριστιανική Πνευματική Κίνηση Μυτιλήνης,
4. Σύλλογος Μακεδόνων Λέσβου «Ο Μέγας Αλέξανδρος»,
5. Ένωση Ποντίων και Φίλων Ποντίων Μυτιλήνης,
6. Πολιτιστικός Σύλλογος «Κιβωτός του Γένους»,
7. Εξωραϊστικός Πολιτιστικός Σύλλογος «Η Επάνω Σκάλα» Μυτιλήνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου