Tου Δημήτρη Σέμση.
Ο δυτικός κόσμος σφαδάζει, και εμείς ως Ελλάδα σφαδάζουμε μαζί του. Μπορεί το εφιαλτικό κοινωνικό μόρφωμα που αντιμετωπίζουμε να μην συνοδεύεται από οπλισμένα οχήματα και ημίγυμνους ψυχοπαθείς με αλυσοπρίονα, όπως έχουμε συνηθίσει στον φανταστικό κόσμο του Μαντ Μαξ, αλλά η πραγματικότητα με την φαντασία μοιράζονται έναν ανησυχητικό αριθμό ομοιοτήτων.
Ο δυτικός κόσμος βλέπει έναν εσωτερικό διχασμό, έναν διχασμό ο οποίος δίνει βήμα σε μια δεξιόστροφη πολιτική αντίληψη. Αυτή η ανάδυση έρχεται ως αντίδραση σε μια εξίσου δημοφιλή νέο-μαρξιστική ιδεολογία, που αποτελεί το επίκεντρο του πολιτικού κόσμου της Ευρώπης τα τελευταία χρόνια.
Μέσω των ελλειμμάτων της λεγόμενης δημοκρατικής αριστεράς, με το “δημοκρατικό” πρόσημο να είναι αμφισβητήσιμο στην καλύτερη των περιπτώσεων, δόθηκε η ευκαιρία σε προσωπικότητες δεξιάς στόφας να εισέλθουν στο προσκήνιο. Σαλβίνι, Λεπέν, Φάρατζ, Όρμπαν, Σουηδοί Δημοκράτες, Τραμπ είναι ονόματα που είναι γνώριμα σε όλους που έχουν βασικές γνώσεις για την πολιτική επικαιρότητα του δυτικού κόσμου.
Ενώ η νομιμότητα μερικών από των αναφερομένων κινημάτων είναι λειψή, όπως είναι η περίπτωση με τη κυβέρνηση Όρμπαν, όπου ο Ούγγρος πρωθυπουργός έχει κατηγορηθεί για ανατροπή της δημοκρατίας, το ευρύτερο πολιτικό μήνυμα παραμένει ξεκάθαρο. Ο δυτικός κόσμος αντιστέκεται εξ ολοκλήρου ενάντια στα αυταρχικά στοιχεία που είναι ζυμωμένα στο “δημοκρατικό” σοσιαλισμό.
Η Γαλλία βρίσκεται στο όριο κοινωνικής κατάρρευσης, με τους κιτρινο-φόρετους διαδηλωτές να προέρχονται από κομμάτια της αριστεράς και της δεξιάς. Ανεξαρτήτως πολιτικών διαφόρων, όλοι αντιδρούν ενάντια στην κυβέρνηση Μακρόν, όπου η φιλελεύθερο-αριστερή, γνωστή και ως φιλε-left, πολιτική έχει οδηγήσει τη χώρα σε μια δυσλειτουργική μορφή κρατισμού. Ως αποτέλεσμα βασικά προϊόντα, όπως τα καύσιμα, αγγίζουν μη βιώσιμες τιμές. Εν μέρει μια τέτοια μορφή πολιτικής αναταραχής ενδυναμώνει την θέση της Λεπέν και του Εθνικού Μετώπου της, που παραμένουν στους κύριους αντιπάλους του Μακρόν στις επόμενες εκλογές.
Ως Ελλάδα έχουμε την δυσάρεστη τιμή να είμαστε πρώτοι από άποψη κοινωνικό-πολιτικής αστάθειας, δεδομένου ότι ως έθνος συνυπάρχουμε σε ένα μόνιμο κλίμα εμφυλίου πολέμου. Αυτό το κλίμα χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για να σιγάσει κάθε μορφής αντιπαράθεση, βαφτίζοντας ως “φασιστική” οποιαδήποτε σκέψη φέρει πατριωτικό συναίσθημα. Το γεγονός ότι νέο-ναζιστικά στοιχειά, όπως η Χρυσή Αυγή, έχουν παραμείνει στο καθαρτήριο της δικαιοσύνης για μια πενταετία, επιβεβαιώνει την χρήση τέτοιων ακροδεξιών στοιχείων ως ένα αποδιοπομπαίο τράγο πολιτικής μορφής από μέρους της κυβέρνησης. Αυτό το γεγονός μπορεί να χαρακτηριστεί ως γελοίο, αν προσθέσουμε την δίκη της Νυρεμβέργης στην εξίσωση, η δίκη των αρχικών ναζί η οποία κράτησε μόλις ένα χρόνο. Εντωμεταξύ η αριστερή κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα αδυνατεί να δικάσει τον νερωμένο, ναζιστικό πυρήνα με στέβια που έχουμε στην Ελλάδα, ο οποίος έχει προσκολληθεί σαν βδέλλα σε μια τίμια πατριωτική δεξιά.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει πολλάκις ξαναδείξει τη τάση της για πολιτική μεροληψία, στηρίζοντας πολίτες που είναι σύμφωνοι με μια μεγαλύτερη κομματική ατζέντα. Αυτό είναι εμφανές στις πρόσφατες καταλήψεις, όπου υψηλόβαθμα κυβερνητικά στελέχη επέδειξαν ιδιαίτερη προθυμία να χρωματίσουν ένα καθαρά μαθητικό κίνημα ως “φασιστικό”, και να το συνδέσουν με τα ανάλογα πολιτικά στοιχεία της λεγόμενης “ακροδεξιάς”. Οι ίδιοι οι μαθητές έχουν κάνει γνωστό ότι οι κινητοποίηση τους δεν φέρει πολιτικό πρόσημο, αλλά αυτό δεν έχει σημασία για την κυβέρνηση, εφόσον τέτοια κινήματα στέκονται αντίθετα στον εκμηδενιστικό προγραμματισμό της. Με αυτή την λογική είδαμε και διάφορες αριστερές πορείες ενάντια στις καταλήψεις, με “ειρηνικούς” μαθητές/ διαδηλωτές να φέρουν ρόπαλα, και να πατούν τα σαράντα, όπως αρμόζει βεβαίως για κάθε μαθητή του λυκείου.
Γενικώς η στάση του πρωθυπουργού θυμίζει φράση από το βιβλίο του Όργουελ “Η φάρμα των ζώων”, που λέει “όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά κάποια είναι πιο ίσα από άλλα”. Με αυτήν την εξαίσια νοοτροπία ο Αλέξης Τσίπρας και οι ακόλουθοι του επιλέγουν ποιους πολίτες θα χρίσουν ως ίσους, ονομάζοντας όλους τους υπόλοιπους “ακροδεξιούς” εχθρούς του κράτους. Παρόλο που μια κατάληψη, τουλάχιστον στα μάτια πολλών, δεν είναι ποτέ μία καίρια τακτική διαδήλωσης, θεωρώ υποκρισία το γεγονός ότι η κυβέρνηση Τσίπρα επέλεξε να εναντιωθεί ενάντια των τωρινών, ενώ τόσο καιρό δείχνανε απαθείς απέναντι σε παρόμοια κινήματα που φέραν το σφυροδρέπανο. Τέτοιες τακτικές “εχθροποίησης” θυμίζουν σε ανησυχητικό βαθμό την τακτική προπαγάνδας ενός αποβιώσαντα, αυστριακού ζωγράφου, κάτι που μπορεί να χαρακτηριστεί ως ειρωνικό.
Σε τελική ανάλυση, ο δυτικός κόσμος μπαίνει σε μια διαδικασία αλλαγής, με αυτή την αλλαγή να φέρει σε ένα βαθμό δεξιό πρόσημο. Αυτή η αλλαγή δημιουργήθηκε ως αντίδραση στην υπερδιογκωμένη πολιτική ορθότητα, και στον κρατισμό, στοιχεία τα οποία είναι σε έξαρση στα μεγαλύτερα δυτικά κράτη. Ως Ελλάδα ζούμε σε ένα καθεστώς το οποίο δεν σέβεται την δημοκρατία, σε μια χώρα όπου διεθνή και εθνικά ζητήματα τυγχάνουν ελλιπούς χειρισμού, και ότι φέρει γενικά γαλανόλευκο χρωματισμό χαρακτηρίζεται απευθείας ως “φασιστικό”. Όπως είχε θέσει και ο Γάλλος φιλόσοφος Μπαστιά “Ο νόμος διαστρεβλώθηκε”, και υπάρχει μια αισθητή αντίδραση σε αυτό το γεγονός. Μέχρι τότε σας ευχόμαστε καλή αποκάλυψη, και ευελπιστούμε ότι ο κόσμος του Μαντ Μαρξ θα έχει τουλάχιστον την οπτική αισθητική του κινηματογραφικού ομολόγου του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου