Προς έκπληξη πολλών δυστυχώς παραπλανημένων ψηφοφόρων η κυβέρνηση της δειλής δεξιάς προλειαίνει για ακόμη μία φορά το πολιτικό έδαφος για την νομιμοποίηση του γάμου των ομοφυλόφιλων ζευγαριών και δυστυχώς δεν υπάρχει μία σοβαρή, ιδεολογική και ουσιαστική εθνικιστική αντιπολίτευση για να αποδομήσει πλήρως το αφήγημά της για την επερχόμενη νομοθέτηση, αλλά επιπλέον δεν υπάρχει και μία σοβαρή εθνικιστική αντιπολίτευση, η οποία θα αποδομήσει όλα τα αίολα επιχειρήματα των δικαιωματιστών πάσης απόχρωσης. Δυνάμει λοιπόν του συγκεκριμένου κενού, το Εθνικό Μέτωπο θα παραθέσει συνοπικά, νομικά και πρωτίστως ιδεολογικά τους λόγους για τους οποίους εναντιώνεται στον γάμο των ατόμων του ίδιου φύλου και δηλώνει ευθύς εξ αρχής ότι σε ένα ιδανικό εθνικιστικό καθεστώς θα ακύρωνε και το σύμφωνο συμβίωσης για τα ζευγάρια του ίδιου φύλου για πληθώρα λόγων.
Αρχικά, να σημειωθεί ότι με τον Νόμο 4356/2015 - ΦΕΚ 181/Α/24-12-2015, τα άτομα του ίδιου φύλου έχουν την δυνατότητα να συνάψουν σύμφωνο συμβίωσης, το οποίο ως σύμβαση τους παρέχει κατά πλάσμα δικαίου πλήρη ιδιωτικά δικαιώματα με τα ετεροφυλόφιλα, η μόνη ουσιαστική διαφορά του συμφώνου συμβίωσης με την σύμβαση του γάμου είναι η σύναψη και η λύση του τελευταίου, ενώ παράλληλα δεν τους αναγνωρίζεται η δυνατότητα υιοθεσίας (εν ευρεία εννοία) παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Ήδη από το 2015, το Εθνικό Μέτωπο και γενικότερα ο εθνικιστικός χώρος εξέφρασε την άποψη προς τους δεξιούληδες, οι οποίοι ήταν θετικοί προς την εν λόγω ρύθμιση ότι αυτή θα ήταν ουσιαστικά η κορυφή του παγόβουνου, καθώς θα έδινε στους δικαιωματιστώς την ηθική και νομική αφετηρία για να διεκδικήσουν έτι περισσότερα, ήτοι τον γάμο και την τεκνοθεσία παιδιών και προϊόντος του χρόνου επήλθε η εν λόγω δικαίωση.
Εδώ όμως έγκειται σε μία πρώτη ανάγνωση η ιλαροτραγική υποκρισία των οπαδών της εν λόγω ρύθμισης. Τα ίδια άτομα, τα οποία μιλούν μετά βδελυγμίας για την δεσμευτικότητα του γάμου ιδίως ως προς τον τρόπο σύναψης και λύσης του, έρχονται τώρα στο σημείο να απαιτούν μία περαιτέρω φιλελευθεροποίηση αυτού του θεσμού ζητώντας επί της ουσίας από την κυβέρνηση να νομοθετήσει υπέρ μιας σύμβασης για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, η οποία είναι άκρως πιο δεσμευτική από το σύμφωνο συμβίωσης, καθώς η σύμβαση γάμου συνάπτεται και λύεται με συγκεκριμένο, ορισμένο και πιο αυστηροποιημένο τρόπο απ' ότι το σύμφωνο συμβίωσης, καίτοι το τελευταίο παράγει τα ίδια έννομα αποτελέσματα με εκείνα του γάμου κατά διάρκεια ισχύος του.
Οι ομοφυλόφιλοι και το σύστημα που τους προωθεί δεν είναι τόσο αδαείς ώστε να ζητούν απλώς μία περαιτέρω νομική κάλυψη, αντιθέτως γνωρίζουν πολύ καλά το τι απαιτούν, διότι επιδιώκουν να βρεθεί το ελληνικό νομικό σύστημα σε ένα εκ νέου κενό μετά την θέσπιση και του γάμου για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, δηλαδή θέλουν να βρεθεί η νομοθεσία προ τετελεσμένου, προκειμένου να απαιτήσουν την κάλυψή του εν λόγω νομικού κενού και με την τεκνοθεσία, κοινώς ακολουθούν την λενινιστική λογική του σαλαμιού, έτσι ώστε να κυριαρχήσουν πλήρως εις βάρος της παραδοσιακής και φυσικής οικογένειας σε βάθος χρόνου.
Αν η Ελλάδα διέθετε μία σοβαρή εθνικιστική κυβέρνηση ή ένα δικαστικό σύστημα, το οποίο σέβεται τουλάχιστον τον εαυτό του, τότε θα μπορούσε νομικά βάσει του υπάρχοντος συντάγματος και βάσει μιας έστω ηπίως φιλελεύθερα φορτισμένης ανάγνωσής του να δεχθεί ως συνταγματικό το σύμφωνο συμβίωσης βάσει του άρθρου 5 του Συντάγματος (δικαίωμα ανάπτυξης της προσωπικότητας) σε συνδυασμό ίσως με το άρθρο 4 (δικαίωμα ισότητας) και αυτό διότι, όπως ήδη αναφερθεί, το σύμφωνο συμβίωσης καλύπτει πλήρως τα αστικά δικαιώματα των εν λόγω ατόμων, ενώ ο γάμος ως ιδιάζουσα μορφή σύμβασης στο αστικό δίκαιο συνταγματικά ερείδεται όχι απλά στα προαναφερθέντα άρθρα, αλλά κυρίως στο άρθρο 21 και συγκεκριμένα στην παράγραφο 1, η οποία ρητά αναφέρεται στην προστασία της οικογένειας, την οποία και αναγνωρίζει ως "το θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους". Το ίδιο άρθρο της ίδιας παραγράφου αναφέρει επίσης ότι ο γάμος βρίσκεται υπό την προστασία του κράτους, άρα το ίδιο το σύνταγμα (είτε ως μέσω μιας ιστορικής-υποκειμενικής, συστηματικής ή έστω τελεολογικής ερμηνείας) μπορεί να νοήσει τον γάμο μόνο μεταξύ ατόμων διαφορετικού φύλου, διότι το ίδιο το σύνταγμα αναγνωρίζει μία υπαρκτή πραγματικότητα, ήτοι ότι μόνο άτομα διαφορετικού φύλου μπορούν να παράξουν παιδιά και άρα κατ' ακριβολογία να προωθήσουν τα συμφέροντα ενός έθνους. Υπόψιν ότι ιδανικά ένα εθνικιστικό καθεστώς θα καταργούσε και την δυνατότητα σύναψης και του συμφώνου συμβίωσης μεταξύ ομοφυλοφίλων ζευγαριών, διότι ακριβώς δεν δύντανται να απαιτούν νομιμοποίηση άτομα, τα οποία δρουν ανήθικα, καθώς το νόμιμο δεν είναι απαραιτήτως και ηθικό.
Ως εκ τούτου το άλλο επιχείρημα, το οποίο παραδόξως είναι καλό να ακούγεται είναι ότι ανεξαρτήτως το τι ορίζει το ελληνικό σύνταγμα, σημασία έχει το τι ορίζει το δίκαιο της Ε.Ε., για το οποίο φροντίζουν οι διάφοροι φανατικοί υποστηρικτές της Ε.Ε. και δη νομικοί να επαναλαμβάνουν ότι είναι αυτόνομο και ανώτερο του εθνικού δικαίου. Πράγματι αυτό είναι αληθές, αλλά γι' αυτό και το Εθνικό Μέτωπο εντάσσεται στον εθνικιστικό χώρο και αρνείται τις εν λόγω νομικές θεσπίσεις καθ' υπόδειξη της Ε.Ε. και των διαφόρων φορέων επιβολής του διεθνούς δικαίου. Ο εθνικισμός ως ιδεολογία πρεσβεύει την εθνική ανεξαρτησία, συμπεριλαμβανομένης και της νομικής, εάν πράγματι θέλει να ισχυρίζεται κανείς ότι υπερασπίζεται το δόγμα της εθνικής κυριαρχίας. Συνεπώς και εδώ ακριβώς χρήζει να ακούγεται αυτό το επιχείρημα, αυτοί οι οποίοι θα έπρεπε να λογοδοτήσουν για το πως κατά "μία περίεργη σύμπτωση" δήθεν εναντιώνονται στο σύστημα (και δη το πλουτοκρατικό), αλλά επικαλούνται την Ε.Ε. για την επιβολή της εν λόγω νομικής ρύθμισης μπορούν οι ίδιοι να δηλώνουν ότι είναι οι "αντισυστημικοί" δικαιωματιστές. Η ίδια η πραγματικότητα τους εκθέτει.
Επίσης, εκφράζεται η αυθαίρετη και αβάσιμη γνώμη ότι επειδή υπάρχουν και παιδιά, τα οποία δεν έχουν και τους 2 γονείς τους εν ζωή ή έστω εντός της οικογενειακής εστίας (λόγω χωρισμού πχ), θα έπρεπε να υπάρχουν και άλλες οικογένειες ομοφυλοφίλων δηλαδή, ακόμη και αν οι τελευταίες είναι εξίσου λιψές. Με άλλα λόγια, εκφράζεται η γνώμη ότι επειδή ορισμένα κοινωνικά σύνολα εντάσσονται στις λεγόμενες μονογονεϊκές οικογένειες, αυτό θα έπρεπε να δικαιολογήσει και μία ρύθμιση για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, τα οποία δεν διαθέτουν ως σχέση και τα 2 φύλα, όπως συμβαίνει σε άλλες μορφές μονογονεϊκής οικογένειας. Όμως, αυτό επί της ουσίας δεν αναιρεί το παραπάνω επιχείρημα, ότι δηλαδή η παραγωγή της ζωής προκύπτει από την ένωση ανδρός και γυναικός. Πολλώ δε μάλλον, αν σκεφτεί κανείς ότι τα άτομα που τυγχάνουν να ανήκουν στις μονογονεϊκές οικογένειες αποτελούν μειοψηφία και δεν θα ήταν καν φρόνιμο, αλλά άκρως ιδεοληπτικό να υποστηρίξει κανείς την άποψη ότι δεν επηρεάζονται τα παιδιά ή και γενικότερα η κοινωνία από την έλλειψη ενός εκ των γονέων μιας τέτοιας σχέσης, ούτε είναι συνετό να ισχυρίζεται κανείς ότι τέλος πάντων βάσει αυτής της εξαίρεσης μπορεί κανείς να πλάσει έναν καθολικό κανόνα υπέρ των ομοφυλόφιλων. Είναι σαν να ισχυρίζεται κάποιος ότι επειδή επιβίωσε από ένα τροχαίο όπου δεν φορούσε την ζώνη ασφαλείας, αυτό δίνει άλλοθι για να ανατραπεί ο γενικότερος κανόνας χρήσης της ζώνης ασφαλείας. Οι ομοφυλόφιλοι σε κάθε περίπτωση δεν παράγουν παιδιά, άρα δεν μπορούν να αποτελούν κανόνα, διότι εξ αρχής δεν δύνανται να τεκνοποιήσουν, μπορούν μόνο να υιοθετήσουν.
Ένα ακόμη παρεμφερές επιχείρημα των δικαιωματιστών ως προς την ανάγκη θέσπισης γάμου ομοφυλόφιλων ζευγαριών και κατ' επέκταση υιοθέτησης παιδιών από αυτές τις οικογένειες είναι η δήθεν ανάγκη αποτροπής του να αφήνονται παιδιά ορφανά άνευ οικογενειών. Η απάντηση σε αυτό είναι πολύ απλή, αφενός τα παιδιά αυτά που είναι ορφανά χρειάζονται να αντλήσουν ένα συγκεκριμένο υπόδειγμα-πρότυπο και όχι να ανεχθούν ή να μιμηθούν την ανωμαλία ή την εκάστοτε σεξουαλική παρέκβαση, η οποία τους δίνεται και η δεύτερη απάντηση είναι ότι μόνο έτσι τα παιδιά θα αντλήσουν τα διακριτά στοιχεία και των 2 φύλων, ήτοι την στοργικότητα και διδαχές της μητέρας, καθώς επίσης και την προστασία και αποφασιστικότητα του πατέρα. Κάθε φύλο έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και δεν είναι απλώς μία μάζα κυττάρων και ιστών, αντιθέτως το κάθε φύλο διαθέτει ορισμένες ιδιότητες, οι οποίες κατόπιν σωστής διοχέτευσης των, ωθούν στην σωστή καλλιέργεια του παιδικού χαρακτήρα. Άλλωστε, γι' αυτό και αίτημα για υιοθεσία ενός παιδιού θα κάνουν και θα δοθεί σε οικογένειες 2 ατόμων διαφορετικού φύλου και όχι σε μονογονεϊκές, ούτε σε πρόσωπο, το οποίο δεν θέλει να έχει νομικά σχέση με άλλο άτομο, ήτοι να είναι παντρεμένο με πολιτικό ή θρησκευτικό γάμο ή σε σύμφωνο συμβίωσης.
Αξίζει εξάλλου να αναφερθεί ότι, παρά τις απαγορεύσεις και μεθοδεύσεις των εν λόγω ερευνών από τους δικαιωματιστικούς κύκλους υπό την ευγενική χορηγία των σιωνιστών και του πλουτοκρατικού κεφαλαίου, τα ζευγάρια ομοφυλόφιλων ζευγαριών όχι απλά τείνουν νακαταφεύγουν σε διαζύγιο πολύ πιο εύκολα και επιπόλαια από τα φυσιολογικά ζευγάρια, αλλά επιπροσθέτως τα στοιχεία δείχνουν ότι οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις διαθέτουν υψηλότερα ποσοστά ενδοοικογενειακής βίας εν συγκρίσει με τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια. Ιδίως μάλιστα ως προς την υιοθεσία παιδιών τα ποσοστά αρνητικών συναισθημάτων (όπως άγχος, έλλειψη αγάπης, απέχθεια κλπ) ή και ενδοοικογενειακής βίας εις βάρος παιδιών είναι άκρως, εάν όχι συντριπτικά υψηλότερα σε σχέση με την περίπτωση των ομοφυλόφιλων. Υπόψιν ότι οι έρευνες που έχουν πραγματοποιηθεί λαμβάνονται πάντα στις πιο φιλελευθεροποιημένες κοινωνίες και μάλιστα σε ποσοστά κατ' αναλογίαν με την πλειοψηφία που ακόμη αποτελούν τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια. Ακόμη και εκεί βέβαια η πολιτική ορθότητα βρίσκει την δήθεν δικαιολογία ότι γι' αυτά τα περιστατικά ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το "στίγμα" των συντηρητικά σκεπτόμενων, πράγμα που δεν ισχύει επί της ουσίας όταν η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών που παρέχει το εν λόγω δικαίωμα είναι οι πιο φιλελεύθερες συλλήβδην ως κοινωνία και δεύτερον η εν λόγω άποψη οδηγεί στην απαξίωση και στοχοποίηση των όσων δεν θέλουν να αποδεχθούν τις εν λόγω εκμαυλισμένες απόψεις, τις οποίες εξεμεί συνεχώς το φιλελεύθερο-μαρξιστικό δόγμα.
Εδώ συναντάται και ένα ακόμη επιχείρημα ότι όσοι εναντιώνονται στο γάμο των ομοφυλόφιλων ζευγαριών ή και στην τεκνοθεσία αποτελούν οι ίδιοι διεστραμμένες προσωπικότητες και ειδικότερα ότι οι υπερασπιστές της πραδοσιακής οικογένειας είναι οι ίδιοι συχνά ομοφυλόφιλοι. Πράγμα το οποίο δεν έχει καμία απολύτως βάση, αποτελεί μία γενίκευση, η οποία δεν βασίζεται καν σε υπολογίσιμες και επιστημονικά ορθές έρευνες, αλλά εκφράζεται απελπιστικά από τους δικαιωματιστές, προκειμένου να κάνουν μία "ηθική επίθεση" στους αντιπάλους τους, η οποία όμως στερείται ουσίας. Ακόμη και αν υπάρχουν τέτοια άτομα, πολύ απλά εν αγνοία τους δεν ξέρουν που ανήκουν ή τι πιστεύουν, κοινώς αποτελούν υποκριτές. Το ζητούμενο όμως είναι ότι από ασυνέπειες λόγων, πράξεων και κατ' επέκταση υποκρισίας υπερχειλίζει το δόγμα των δικαιωματιστών, όταν επικαλούνται την ελευθερία του λόγου και γενικότερα την αυτονομία του ατόμου, μόνο κατά το δοκούν και όπου τους συμφέρει.
Έχοντας αναλύσει και αντικρούσει όλα τα παραπάνω επιχειρήματα των σαπρών εγκεφάλων, το τελικό "επιχείρημα" των οπαδών των ομοφυλόφιλων ζευγαριών είναι ότι ούτως ή άλλως αυτό το οποίο έχει σημασία είναι η "αυτονομία", "ελευθερία" κλπ κλπ του κάθε ατόμου. Αυτό είναι το έσχατο σημείο αντιπαράθεσης επί του οποίου δυστυχώς δεν υπάρχει κανένας ή έστω κανένας σοβαρός αντίλογος. Αν είναι έτσι τα πράγματα, όπως ισχυρίζονται οι οπαδοί της "αυτονομίας και της ελευθερίας" και άρα η βάση νομιμοποίησης της εν λόγω σύμβασης γάμου είναι απλώς και μόνο η αυτονομία του ατόμου με την κατ' επέκταση συναίνεση ενός άλλου, τότε κάλλιστα αυτό οδηγεί σε μία πληθώρα άλλων καταληκτικών συμπερασμάτων και παρανοϊκών σκέψεων. Κατά πρώτον, να επισημανθεί ότι τη σήμερον ημέρα του απολύτου καταναλωτισμού και ιδιοτέλειας, η έννοια της ελευθερίας έχει ουσιαστικά ταυτιστεί με την πρακτική της απόλυτης ασυδοσίας. Πραγματικά ελεύθερος δεν είναι ο άνθρωπος, ο οποίος γίνεται έρμαιο των παθών του, ούτε ο άνθρωπος, ο οποίος κινούμενος από τα τυφλά και ανεπεξέργαστα συναισθήματά του, αρνείται την χρήση της λογικής. Ελεύθερος είναι ο άνθρωπος, ο οποίος σκέπτεται βάσει της λογικής και όχι ο άνθρωπος, ο οποίος δρα παρορμητικά δίχως να σκεφθεί ότι η πράξη του είναι αντίθετη με την ίδια του φύση. Άρα, εάν η θέσπιση του δικαιώματος αυτού βασίζεται σε μία θολή έννοια της αυτονομίας και της ελευθερίας, τότε κάλλιστα με την ίδια "λογική", βάσει συναίνεσης, μπορούν να νομιμοποιηθούν μία σειρά από άλλες καταστάσεις, οι οποίες ήδη θεσμοθετούνται ή αποτελούν αντικείμενο προς συζήτηση σε τάχα κύκλους "διανοουμένων" και "ακαδημαϊκών", όπως η σχέση αιμομεικτικών ζευγαριών, η περίπτωση γάμου ή έννομης συμβίωσης με πολλαπλά άτομα, το δικαίωμα κτηνοβασίας, παιδοφιλίας, νεκροφιλίας κλπ. Αν λοιπόν η άποψη, η οποία αποτελεί το ύστατο θεμέλιο αντιπαράθεσης της δικαιωματίστικης αντίληψης είναι ότι η αυτονομία του ατόμου είναι η (ηθική;) βάση όλων των υπολοίπων, τότε γιατί να μην έχει δικαιώματα παράλληλα ή έστω εν καιρώ και ένα σύνολο ατόμων, οι οποίοι συναινούν σε μία πολυγαμική, αιμομεικτική, κτηνοβατική κλπ σχέση;
Αυτό, το οποίο παρέχει την νομική βάση για την ρύθμιση του γάμου είναι η ηθική και συγκεκριμένα η ηθική αξία της φυσιολογικής/παραδοσιακής οικογένειας, δηλαδή της βιολογικής συνεύρεσης ανθρώπουν 2 διαφορετικών και μόνο φύλων, η οποία αποτελεί και την βάση για την συνταγματική διάταξη της "συντήρησης" και "προαγωγής" του έθνους. Ο γάμος είναι η επισημοποίηση μίας βιολογικής πραγματικότητας, η οποία αποτελεί το κύτταρο για την περαιτέρω ανάπτυξη του συνόλου, δηλαδή της ίδιας της κοινωνίας. Όλα τα υπόλοιπα, τα οποία εκφράζουν οι ψευτοπροοδευτικοί, θολοκουλτουριάρηδες και κάλπικοι διανοούμενοι είναι αίολα λόγια άνευ ουσίας, άνευ λογικής επιχειρηματολογίας και καταληκτικά άνευ ηθικής. Αν η ηθική για τους μαρξιστοφιλελεύθερους συνιστά κάτι το ατομικό-σχετικό, τότε απλούστατα στρουθοκαμηλίζουν και παρέχουν μία δήθεν αξία, η οποία επί της ουσίας δεν εκφράζει απολύτως τίποτα.Αν από την άλλη η αξία είναι μία αόριστη και επικίνδυνα αμφίσημη ερμηνεία της αυτονομίας του ατόμου, τότε απλούστατα οι ίδιοι οι δικαιωματιστές ανοίγουν το κουτί της Πανδώρας για μία σειρά από κοινωνικοδιαλυτικές πρακτικές. Για τους Εθνικιστές ο γάμος εκφράζει νομικά και τεχνητά την ηθική αξία της προαγωγής και ανάπτυξης του έθνους βιολογικά και ηθικοπνευματικά και γι' αυτό οι Εθνικιστές συντάσσονται και στηρίζουν την παραδοσιακή μορφή οικογένειας μεταξύ ανδρός και γυναίκας και όχι με την ψεύτικη και καθοδηγούμενη αντίληψη των εκμαυλισμένων και των χορηγών τους, η οποία καθιστά τα άτομα έρμαια των παθών τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου