Γράφει ο Τάσος Σοφούλης,
μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του Εθνικού Μετώπου,
Η επίσκεψη Ερντογάν στις 7 Δεκεμβρίου στην Αθήνα αφορά πρώτα και κύρια την εθνική υπόσταση της Ελλάδος και κατ'επέκταση την σύναψη μιας καλής συμφωνίας γύρω από την ειρήνη. Άλλωστε όπως έλεγε και ο Ναπολέων Βοναπάρτης ''η ειρήνη δεν έρχεται όταν φωνάζεις για ειρήνη'' και επειδή ''πόλεμος πατήρ πάντων'' η Τουρκία γνωρίζει πολύ καλά πως ένας ''ψυχρός'' πόλεμος μεταξύ ενδοτικής και χρεωμένης Ελλάδος απέναντι σε μια περιφερειακή δύναμη όπως είναι η Τουρκία είναι κάτι που οφελεί την ίδια. Διότι η ''εκσυγχρονιστική'' πτέρυγα της εν Ελλάδι πολιτικής η οποία περικλύει μέσα στα σπλάχνα της τόσο τους νεοφιλελεύθερους όσο και τους νέο-αριστερούς, ακολουθεί μια εφαρμοσμένη ιδεολογία στην πολιτική, η οποία λειτουργεί αφαιρετικά για το εθνικό κράτος. Ας μην ξεχνάμε πως πριν το ''βυθίστε το Σισμίκ'' προηγήθηκε η ψήφιση του Ανδρέα Παπανδρέου στο Dawos η οποία έβαλε την Τουρκία στα χωρικά μας ύδατα (το περίφημο Mea culpa) ενώ μετά από χρόνια αυτή την επιλογή την πληρώσαμε ακριβά στα Ίμια με τους τρείς αξιωματικούς του ΠΝ να πέφτουν νεκροί.
To 1997 δια χειρός Κώστα Σημίτη ψηφίστηκε η συμφωνία της Μαδρίτης όπου εντός ελληνικών χωρικών υδάτων η εν λόγω συμφωνία αναγνωρίζει κυριαρχικά δικαιώματα σε Τουρκία και Λιβύη, γι αυτό και ο σκοπός των Τούρκων δεν είναι άλλος από το να αποκόψουν την Ελλάδα από την λεκάνη του Ηροδότου στην Κύπρο.
Ο Ερντογάν γνωρίζει πολύ καλά πως η ελληνική ελίτ δεν διαθέτει εθνική συνείδηση και έτσι συνεχώς βρίσκει μοχλούς πίεσης ούτως ώστε να κερδίσει βαθμηδόν αυτό που θέλει. Δηλαδή την μετατροπή του Αιγαίου σε θάλασσα συνδιαχειριζόμενη, εν συνεχεία την μετατροπή της Κύπρου σε ΔΔΟ όπου με αυτό τον τρόπο η κατοχή θα αναγνωριστεί και τέλος μέσο των τουρκικών επενδύσεων και της πολιτικής στήριξης του τουρκικού προξενείου θα επιχειρηθεί η αυτονόμηση της Θράκης. Όπως τονίστηκε και σε εκπομπή του Εθνικού Μετώπου η τουρκική τράπεζα Cyric Bank πλειστηριάζει εκτάσεις Ελλήνων αγροτών οι οποίοι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στην ληστρική πολιτική της ΚΑΠ (Κοινή Αγροτική Πολιτική) της ΕΕ και αυτό το εκμεταλλεύεται η Τουρκία εισχωρώντας στην Θράκη αφενός με χρηματοπιστωτικό τραπεζικό κεφάλαιο και αφετέρου με επίσημη πολιτική παρουσία μέσο του τουρκικού προξενείου, δίνοντας έτσι σε τουρκογενή στοιχεία της περιοχής εκτάσεις γης των Ελλήνων.
Η τουρκική πολιτική προσπαθεί να φτιάξει έναν ζωτικό χώρο προς τα δυτικά της σύνορα, ο οποίος θα κατέχει τόσο την κυριαρχία στα ύδατα του Αιγαίου και της Μεσογείου όσο και στα χερσαία εδάφη της Θράκης τα οποία ορίζουν και καθορίζουν το διαμετακομιστικό εμπόριο στα Βαλκάνια. Επειδή όμως επειδή η οικονομία υποτάσσεται στην πολιτική, όπως υποστήριζε και ο Σπένγκλερ εμπνεόμενος από τον Θουκυδίδη, οι Τούρκοι επιδιώκουν την προσάρτηση της θρησκευτικής μειονότητας της Θράκης στα δικά τους συμφέροντα βαφτίζοντας την τουρκική ενώ είναι γνωστό πως βάση της ''Συνθήκης της Λωζάνης'' στην περιοχή υπάρχει μονάχα μουσουλμανική μειονότητα η οποία δεν προσδιορίζει εθνότητα.
Η τουρκική πολιτική μάλιστα φτάνει στο σημείο να αποκαλεί τους Πομάκους με την ανιστόριτη και κατά την γνώμη μου προκλητική ορολογία ''pomak turkleri'' δηλαδή τουρκοπομάκοι, ενώ οι Πομάκοι είναι αναμφισβήτητα αρχαίο θρακικό φύλο το οποίο έχει δική του γλώσσα και είναι δομημένη βάση πομακικού συντακτικού. Επίσης φυλετικά δεν συγγενεύουν με τους Τούρκους. Αντίστοιχη πολιτική είχε ασκήσει και ο Κεμάλ Ατατούρκ ο οποίος με σύμβουλο τον Ζιγιά Γκιοκάλπ αποκαλούσε τους Κούρδους ''Τούρκους του βουνού'' ενώ οι Κούρδοι είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι προέρχονται από το αρχαίο Μηδικό φύλο.
Η Τουρκία σαφώς και το ξέρει πως δεν υπάρχει συγγένεια με τους Πομάκους, το πρόβλημα της όμως είναι βαθύτερο και αυτό λέγεται νέο-Οθωμανική και νεο-σαλαφική πολιτική η οποία προσπαθεί να περικλύσει το ισλάμ υπό την σκέπη της και θα λάβει τον ρόλο του αρχηγού του λεγόμενου ισλαμικού κόσμου τόσο εντός Ευρώπης, ούτως ώστε να την εκβιάζει, όσο και εκτός της. Δημιουργώντας με αυτό τον τρόπο μια πολιτική η οποία αντικαθιστά τον πάλαι ποτέ παντουρανισμό με τον προσαρμοσμένο ερμπακανικό νεο-ισλαμισμό ο οποίος διαχρονικά εκπροσωπούσε στην Τουρκία την παλαιά τάξη αλλά και τα λαϊκά στρώματα της ανατολής. Η αφομοιωτική πολιτική της Τουρκίας απλώς αλλάζει και μεταλλάσετε. Εντός, λοιπόν, αυτής της αφομοιωτικής πολιτικής είναι και η Θράκη με στόχο την μειονότητα η οποία είναι διχασμένη και σε αυτό ευθύνεται και η ελληνική πολιτική η οποία διακρίνεται από έντονη δυσκαμψία στο θέμα της προστασίας των μειονοτικών μουσουλμάνων.
Όταν η φορολογία σε μια ακριτική περιοχή όπως η Θράκη είναι υψηλή, ενώ έχει υποστεί οικονομική καταστροφή τόσο με την αποβιομηχάνιση της περιοχής όσο και με την έλλειψη αναβάθμισης αυτής από το ελληνικό κράτος, τότε το προξενείο της Τουρκίας βρίσκει έδαφος για πολιτική η οποία υποθάλπτει ένα καθεστώς τρόμου για τους Θρακιώτες απειλώντας ουσιαστικά την εδαφική ακαιρεότητα της Ελλάδος. Ας μην ξεχνάμε πως με τουρκικά κονδύλια το κόμμα ΚΙΕΦ στην Ροδόπη έρχεται πρώτο σε ψήφους αλλά και εντός του ελληνικού κοινοβουλίου έχουν εκλεχθεί βουλευτές (Ζεϊμπέκ Χουσείν) οι οποίοι έχουν επαφές με ψευδομουφτήδες και προωθούν την ιδέα της ανεξαρτήτου Θράκης, όπως ο περιβόητος Σαδίκ Αχμέτ ο οποίος είχε επισήμως επαφές με Τούρκους αποσχιστές.
Όμως ας μην πάμε τόσο πίσω και ας ανατρέξουμε ενα χρόνο πριν όπου στον δήμο Ιάσμου ο εκλεγμένος μειονοτικός Δήμαρχος Ουντέρ Μουμίν απέλυσε εργαζόμενους ως ''γκιουλενικούς'' και τασσόμενος υπέρ του Ρ. Τ. Ερντογάν εξηγούσε γιατί τους απέλυσε βάση της συγκεκριμένης κατηγορίας. Θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί και τι έγινε; όχι, είναι σοβαρό διότι δια μέσου της μειονότητας, ένα εσωτερικό θέμα της Τουρκίας εν είδει προβοκάτσιας βρήκε έδαφος εντός της ελληνικής Θράκης η οποία βρίσκεται στο στόχαστρο της Τουρκίας.
Εκτός αυτού όμως γνωρίζουμε πως η πολιτική εν Ελλάδι ενώ γνωρίζει για το εθνικό αυτό θέμα επιλέγει να προβαίνει σε ενέργειες οι οποίες στερούν το εθνικό κύρος της πατρίδας μας με αποτέλεσμα να κερδίζει έδαφος ο τουρκικός εκβιασμός εις βάρος μας με θύματα τους μειονοτικούς της Θράκης.
Η λύση υπάρχει και είναι εφικτή, το τουρκικό προξενείο είναι φυτώριο Γκρίζων Λύκων και αποσχιστών, συνεπώς η παρουσία του πέρα από επιβλαβείς είναι και περιττή καθώς η Τουρκία αναθεωρεί την θέση της για την μειονότητα και προσπαθεί με όπλο πότε το ισλάμ και πότε τον ψευδοτουρανισμό να δημιουργήσει διαδικασία απόσχισης της Θράκης.
Εν κατακλείδι, η αντιμετώπιση της τουρκικής εισβολής βρίσκεται στα εξής σημεία: Κλείσιμο του τουρκικού προξενείου και κύρηξη Casus Belli για την παρουσία του, αφαίρεση πολιτικών δικαιωμάτων σε αποσχιστές τύπου Μουμίν και τέλος ναρκοθέτηση του Έβρου από μονάδες του ελληνικού στρατού αφού πρώτα καταγγείλουμε την συνθήκη της Οτάβα η οποία μας στερεί το δικαίωμα ναρκοθέτησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου