ΠΟΙΟΣ ΣΑΣ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ;

Το Ένζυμο,

 Εἶναι ἡ ἄτυπη, ποὺ σημαίνει παρακρατική, ἀλλὰ πάντως καθιερωμένη ἀστυνομία τῆς ἰσλαμοαριστερᾶς, ποὺ ἀπὸ τὴν μία «κόπτεται» γιὰ τὴν «ἐλεύθερη διακίνηση ἰδεῶν» στὰ πανεπιστήμια, ἐννοώντας φυσικὰ τὶς δικές της, ἐνῷ ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ἀπαγορεύει, διαλύει καὶ ματαιώνει, μὲ «ἔτσι γουστάρω», τὶς ἐκδηλώσεις ποὺ δὲν εἶναι τῆς ἀρεσκείας της, «βαπτίζοντάς» τες «φασιστικὲς», «σκοταδιστικὲς» καὶ τὰ ρέστα.

Ἔτσι, «διμοιρῖτες» τῆς ἰσλαμοαριστερῆς ἀστυνομίας τῆς σκέψης «ἐπιχείρησαν» προσφάτως στὸ Ἀριστοτέλειο Πανεπιστήμιο διακόπτοντας καὶ διαλύοντας τὴν ἐκδήλωση παρουσιάσεως τοῦ βιβλίου τῆς Μαρίας Νεγρεπόντη Δελιβάνη, μὲ τίτλο «Γιὰ τὴν Ἑλλάδα ποὺ ματώνει», ποὺ ἀφοροῦσε τὸ καίριο ζήτημα τῆς ὑποτέλειας τῆς χώρας ἀπὸ ἱδρύσεως τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους.

Οἱ τύποι αὐτοὶ μέχρι πρότινος εἶχαν χαλάσει τὸν κόσμο στὸ Ἀριστοτέλειο γιὰ τὰ σχέδια τῆς κυβερνήσεως νὰ δημιουργήσει πανεπιστημιακὴ ἀστυνομία καὶ γιὰ τὴν παρουσία τῶν ΜΑΤ, ποὺ φρουροῦσαν τὶς ἐργασίες δημιουργίας βιβλιοθήκης σὲ πρώην κατειλημμένο «στέκι», μετὰ τὶς καταστροφὲς ποὺ εἶχαν προκαλέσει ὁμοϊδεάτες τους μὲ βαριοποῦλες.

Πάντως, γιὰ κάποιον «ἀνεξήγητο» λόγο ἡ δημιουργία τῆς πολυδιαφημιζόμενης «πανεπιστημιακῆς ἀστυνομίας» δὲν ἔλαβε χώρα ποτὲ -καὶ μὴν πάει ὁ νοῦς σας σὲ τυχὸν συμφωνίες ποὺ ἔγιναν στὰ παρασκήνια.

Σημειώνουμε ὅτι ἡ συγγραφέας εἶναι ἡ πρώτη Ἑλληνίδα πρύτανης, ἐκλεγμένη τρεῖς φορὲς στὸ Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, μὲ μακρὰ θητεία στὸ ἑλληνικὸ πανεπιστήμιο, πλούσιο ἐπιστημονικὸ ἔργο, ἀλλὰ καὶ μὲ συνεχῆ συγγραφικὴ παρουσία στὰ πολιτικὰ πράγματα ποὺ συγκλονίζουν τὴν χώρα μετὰ τὸ ξέσπασμα τὸ 2010 τῆς κρίσης χωρὶς τέλος.

Γιὰ τὸ ἀστεῖο τῆς ὑποθέσεως, ἡ Μαρία Νεγρεπόντη Δελιβάνη εἶναι τόσο «φασίστρια», ὥστε ἔχει μακρὰ θητεία στὸν χῶρο τῆς ἀριστερᾶς. Στὶς ἐκλογὲς μάλιστα τοῦ 2015 ἦταν ὑποψήφια μὲ τὸν συνδυασμὸ τῆς «Λαϊκῆς Ἑνότητας» τοῦ Παναγιώτη Λαφαζάνη.

Οἱ ἐπικεφαλεῖς τῶν παραΜΑΤατζήδων τῆς ἰσλαμοαριστερᾶς ἐπικαλέστηκαν τὴν παρουσία τοῦ Δημήτρη Νατσιοῦ μεταξὺ τῶν ὁμιλητῶν ὡς ἐπαρκῆ λόγο γιὰ νὰ διαλύσουν τὴν ἐκδήλωση.

Στὴν πραγματικότητα, ὁ ἀληθινὸς λόγος βρίσκεται στὸ περιεχόμενο τοῦ βιβλίου, τοῦ ὁποίου παραθέτουμε τὴν συνοπτικὴ παρουσίαση:

«Ὁ τίτλος τοῦ βιβλίου πού κρατᾶτε στὰ χέρια σας 'Γιὰ τὴν Ἑλλάδα πού ματώνει', φωτογραφίζει εὔγλωττα τὸ περιεχόμενό του. Μέσα ἀπὸ τὰ πολυάριθμα καὶ ἐπίκαιρα ἄρθρα του, ἀναλύεται τὸ δρᾶμα τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους, ποὺ ἐπὶ 201 συναπτὰ χρόνια δὲν τοῦ ἐπιτράπηκε νὰ ἀποκτήσει ἐθνικὴ ἀνεξαρτησία. Τὸ μαῦρο σύννεφο μιᾶς ἀκραίας ὑποτέλειας, ποὺ ἐπιβαρύνθηκε ἀκόμη περισσότερο μὲ τὰ ἐγκληματικοῦ περιεχομένου μνημόνια, ὑποχρεώνει τὴν πατρίδα μας, ἐκτὸς ἐλάχιστων φωτεινῶν ἐξαιρέσεων, νὰ περνᾶ τὰ διεθνῆ συμφέροντα πάνω ἀπὸ τὰ ἐθνικά, ἀκόμη καὶ ὅταν αὐτὴ ἡ προτίμηση καταστρέφει τὸ σύνολο τῶν θετικῶν προοπτικῶν της. Τὸ ἰδιότυπο αὐτὸ ἀποικιοκρατικὸ καθεστώς κατακυριεύει ὅλες τὶς ἐκφάνσεις τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους ἀπομυζώντας κάθε ἰκμάδα καὶ κάθε ἀναπτυξιακὴ τοῦ δυνατότητα. Ἡ ἀπεικόνιση τοῦ μακροχρόνιου αὐτοῦ ἑλληνικοῦ δράματος ἐπιχειρεῖται μέσα ἀπὸ τὴν ἀνάλυση ἐπιλεγμένων συμβάντων, ἀποφάσεων ἤ παραλείψεων σὲ ἐπίπεδο ἐθνικό, πολιτικό, οἰκονομικό, νομισματικό, δημογραφικό, μεταναστευτικὸ, ἐξωτερικῆς πολιτικῆς, ἀλλὰ καὶ παραίτησης ἀπὸ δικαιωματικὲς διεκδικήσεις, ὅπως αὐτὴ περιέχεται στὰ ἕξι κεφάλαια τοῦ νέου μου βιβλίου. Καθὼς ἡ συνέχιση τῆς ἴδιας καταστροφικῆς πορείας στὰ χρόνια ποὺ ἔρχονται, ὁδηγεῖ τὴν Ἑλλάδα, μὲ ἀπόλυτη δυστυχῶς βεβαιότητα, σὲ πλήρη ἐξαφάνιση της ἀπὸ προσώπου Γῆς, θέλω νὰ ἐλπίζω ὅτι τὸ περιεχόμενο τοῦ ἀνὰ χεῖρας ἔργου θὰ συμβάλλει, ἀρχικὰ στὴν εὐρύτερη συνειδητοποίηση αὐτοῦ τοῦ θανάσιμου κινδύνου, καὶ στὴ συνέχεια στὴν ἔγκαιρη ἀποτροπή του».

Ἅμα γράφεις τέτοια πράγματα, τὸ πανεπιστημιακὸ ἀστυνομικὸ παρακράτος δὲν μπορεῖ νὰ σὲ ἀφήσει ἀνενόχλητο.

Μετὰ τὴν «ἀποκατάσταση τῆς τάξεως» οἱ παρακρατικοὶ τραμποῦκοι πραγματοποίησαν ἔφοδο. Ὄχι τὴν «ἔφοδο πρὸς τὸν οὐρανὸ» γιὰ τὴν ὁποία μιλοῦσε ὁ Μὰρξ ἀναφερόμενος στοὺς Κομμουνάρους τῶν Παρισίων τοῦ 1871, ἀλλὰ ἔφοδο στὸν μπουφὲ μὲ τὰ σάντουιτς καὶ τὰ πατατάκια -πρᾶγμα περίεργο βέβαια, καθότι ἡ φοιτητικὴ ἀριστερὰ δὲν ἀποτελεῖται πλέον ἀπὸ «παιδιὰ τοῦ λαοῦ» (ποὺ ἄλλωστε δὲν θὰ καταδέχονταν νὰ κάνουν κάτι τέτοιο) ἀλλὰ ἀπὸ «βλαστάρια» καλοστεκούμενων οἰκογενειῶν, ἀπηχώντας μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὅλη τὴν θρασύτητα καὶ τὴν ἀδηφαγία τῆς λοῦμπεν μικροαστικῆς λαμογιᾶς.