Γράφει Άρια Κοπιδάκη,
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, Αρχαιολόγος
Υποψήφια Ευρωβουλευτής ΦΩΝΗ ΛΟΓΙΚΗΣ - ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΛΑΤΙΝΟΠΟΥΛΟΥ
Τα τελευταία χρόνια στην Αμερική, έχει αναδυθεί ένα κίνημα δικαιωματισμού, μια προσέγγιση «Κοινωνικής δικαιοσύνης» η οποία συγκεντρώνει υπό την σκέπη της, άτομα που ανήκουν σε παραδοσιακά περιθωριοποιημένες ομάδες. Η θεωρία του κινήματος, ορίζει μια δυναμική που διέπει την κοινωνία και είναι αυτή του καταπιεστή και του καταπιεσμένου, του θύτη και του θύματος, ενώ την ίδια την κοινωνία παρουσιάζει ως διαιρεμένη και άνιση, εις βάρος ατόμων που φέρουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, σχετικά με το φύλο, την φυλή, την σεξουαλικότητα, την σωματική ικανότητα και την κοινωνική τάξη.
Καταλήγει να αντιλαμβάνεται τους ανθρώπους, όχι ως ξεχωριστά όντα με δική τους προσωπικότητα και ιδέες, αλλά ως μέλη της εκάστοτε ομάδας στην οποία ανήκουν, προσδίδοντάς τους έτσι -αποκλειστικά- τα χαρακτηριστικά αυτής. Εργαλειοποιώντας το συναίσθημα, έχει καταφέρει να ασκεί έως και λογοκρισία σε όσους δεν συμμορφώνονται με τα όσα απαιτεί, η οποία καθορίζεται από το πόση δύναμη έχει εκείνος που εκφράζεται.
Αυτή η κουλτούρα, ονομάζεται αλλιώς “woke” (αφυπνισμένη).
Πώς δημιουργήθηκε
Το κίνημα της «Κοινωνικής δικαιοσύνης» ξεκίνησε να παίρνει έκταση μετά το 2010 μέσα από ακαδημαϊκούς κλάδους που μελετούσαν μορφές καταπίεσης, όπως ο φεμινισμός, οι διεμφυλικές σπουδές, οι σπουδές φυλετικών θεωριών, η από-αποικιοποίηση, κα. Μέσα από αυτές τις θεωρίες, προέκυψε πως -ιστορικά- τα προνομιούχα άτομα ήταν άνδρες, λευκοί, ετεροφυλόφιλοι και cisgender (το «κοινωνικό φύλο» τους ταυτίζεται με το βιολογικό) και άρα ο «εχθρός» του κινήματος.
Από τις πιο γνωστές εκφάνσεις του κινήματος ήταν το BLM (Black Lives Matter), το 2020 στην Αμερική.
Πώς γίνεται όμως, ένα κίνημα που ενδιαφέρεται για την ελευθερία κάθε μορφής έκφρασης, να έχει φιμώσει τόσο πολύ τον κόσμο και να απειλεί με “ακύρωση” (en. cancel); Ομάδες που παλαιότερα βρίσκονταν στο περιθώριο, τώρα όχι απλά βγήκαν από εκεί (όπως και θα έπρεπε), μα προσπαθούν να παραμείνουν στο επίκεντρο, με κάθε τρόπο. Πλέον κάθε τι παραδοσιακό δαιμονοποιείται και αποφεύγεται, ενώ οι αξίες και η ηθική παρουσιάζονται ως καταπίεση.
Λόγος και λογοκρισία
Η σημαία με το γαλάζιο και το απαλό ροζ, είναι εκείνη των τρανς ατόμων.
Οι ακτιβιστές που προωθούν την woke κουλτούρα, προσπαθούν να ασκήσουν έλεγχο στο λεξιλόγιο, με έναν ανορθόδοξο τρόπο. Ανά περιπτώσεις, συγκεκριμένες λέξεις αφαιρούνται από την γλώσσα, όπως εκείνες που περιγράφουν αυτόματα φύλο (γιος/κόρη, μητέρα/ πατέρας, κα) και την θέση τους παίρνουν άλλες, πιο ουδέτερες (παιδιά, γονείς, κα.), ώστε να γίνει η γλώσσα πιο «συμπεριληπτική». Ο τρόπος γραφής αλλάζει προκειμένου να μην γίνεται χρήση του αρσενικού γένους, με επιλογή προστακτικής ή με μετατροπή της ονοματικής σε ρηματική σύνταξη. Ακόμη χρησιμοποιούνται ουδέτεροι όροι, όπως άνθρωποι, άτομα, πρόσωπα, κλπ, ενώ απορρίπτονται λέξεις όπως “επάνδρωση”, “άνανδρος”, “ανδραγάθημα”, “πατροπαράδοτος”, “υιοθεσία” που δεν είναι ουδέτερες ως προς το φύλο.
ΠΙΝΑΚΑΣ |
|  |
Προστακτική ή β’ πρόσωπο σε άλλες εγκλίσεις: Πρέπει να υπογράψετε τα χαρτιά. |  |
Ρηματική σύνταξη: Αν ενδιαφέρεστε, υπογράψτε τα χαρτιά
|
Υπάρχουν, επίσης, περιπτώσεις κατά τις οποίες απορρίπτουν το νόημα των λέξεων, όπως η λέξη «γυναίκα», αφού δεν αναγνωριζουν βιολογικά και γενετικά κριτήρια, ενώ παράλληλα υποστηρίζουν πως όποιος δηλώσει ότι είναι γυναίκα, είναι υποχρεωτικό να βιώσει αποδοχή και η δήλωσή του αυτή να θεωρηθεί αληθής επειδή "αυτό νιώθει". Δεν υπάρχουν όμως συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και προϋποθέσεις προκειμένου να λάβει τον χαρακτηρισμό. Άρα το συναίσθημα και η ατομική εμπειρία, υπερέχουν της λογικής και της βιολογικής πραγματικότητας.
Παρατηρείται ακόμη, η τάση δημιουργίας του «ασφαλούς χώρου» (en. safe space), δηλαδή ενός μέρους (δωμάτιο, εστία, κλπ) που έχει προκαθορισμένο ρόλο, όπου δεν επιτρέπονται οι συζητήσεις για θέματα που ίσως πυροδοτήσουν ανεπιθύμητα συναισθήματα στα άτομα που εισέρχονται. Για τον ίδιο λόγο, συνηθίζεται να επισημαίνονται κείμενα στο διαδίκτυο με προειδοποιήσεις (en. Trigger warning) για πιθανή πυροδότηση συναισθημάτων λόγω του περιεχομένου. Φυσικά αυτή η πρακτική δεν υποστηρίζει όσους δυσκολεύονται, ώστε να ξεπεράσουν και να διαχειριστούν το τραύμα ή το πρόβλημα που έχουν, απλά τους αποτρέπει από το να το αντιμετωπίσουν.
Στην Ελλάδα, γραμματικά υιοθετείται από ΛΟΑΤΚΙΑ+ οργανώσεις το ουδέτερο γένος, προκειμένου να γίνει η γλώσσα πιο συμπεριληπτική για άτομα που δεν ταυτίζονται με κανένα από τα δύο φύλα ή που ταυτίζονται και με τα δύο. Έτσι αποφεύγεται ο "δυαδισμός" του φύλου, η ιδέα δηλαδή ότι υπάρχουν μόνο δύο φύλα, άνδρες και γυναίκες. Δεν λείπει βέβαια και η παραλλαγή λέξεων, όπως το “φοιτητά”, “εθελοντά” κ.α. που δεν υπάρχουν στην ελληνική γλώσσα και χρησιμοποιούνται μόνο από τις συγκεκριμένες ομάδες.
Αρκετές φορές όμως, οι ομάδες αυτές ξεχνούν να εφαρμόσουν τις αρχές του σεβασμού και της αποδοχής που τόσο έντονα απαιτούν για τους εαυτούς τους, στους υπόλοιπους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η παρακάτω εικόνα, στα πλαίσια του εορτασμού της εθνικής επετείου:
Παιδιά οικογενειών “Ουράνιο Τόξο”
Οι παρακάτω έρευνες, παρουσιάζουν στοιχεία σχετικά με τα παιδιά που μεγαλώνουν σε οικογένειες με έναν ή δύο ομοφυλόφιλους γονείς.
· Τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια βρίσκονται τελευταία στην κατάταξη των ζευγαριών, ως προς την ποιότητα ζωής που προσφέρουν στα παιδιά τους
· 42% των ατόμων που ερωτήθηκαν και είχαν γονείς που ανήκαν στην ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητα, παρουσίαζαν δυσκολία στο να συνδεθούν με άλλους ανθρώπους
· Γυναίκες που είχαν γκέι πατέρα, ένιωθαν άβολα να νιώσουν οικειότητα με άλλους ανθρώπους, δυσκολία στο να εμπιστευτούν και παρουσίαζαν άγχος στις σχέσεις τους, σε σχέση με γυναίκες που μεγάλωσαν με ετεροφυλόφιλο πατέρα.
· Νέοι ενήλικες με πατέρα δότη σπέρματος, ένιωθαν πιο μπερδεμένοι, πιο απομονωμένοι από τις οικογένειές τους, βίωναν ψυχικό άλγος και είχαν υψηλότερα ποσοστά κατάθλιψης, κατάχρησης ουσιών και παραβατικών συμπεριφορών.
· Έρευνα σε ενήλικες 18-29 ετών, έδειξε πως όσοι είχαν μάθει πριν τα 18, ότι οι γονείς τους είχαν ομοφυλοφιλικές σχέσεις, παρουσίαζαν τα υψηλότερα ποσοστά σε συναισθηματικά και κοινωνικά προβλήματα.
· Η χαμηλότερη απόδοση σε ακαδημαϊκό περιβάλλον στα παιδιά, υφίσταται στα παιδιά με ομοφυλόφιλους γονείς ενώ έχει συσχετιστεί με την οικογενειακή αστάθεια που παρουσιάζουν.
· Παιδιά ομοφυλόφιλων οικογενειών (ιδιαίτερα λεσβιών) έχουν 65% χαμηλότερη πιθανότητα να τελειώσουν το λύκειο, σε σχέση με τα παιδιά παντρεμένων ετεροφυλόφιλων ζευγαριών.
· Παιδιά από παρένθετες μητέρες που αξιολογήθηκαν στα 3, 7 και 10 έτη, παρουσίασαν στην ηλικία των επτά, δυσκολίες προσαρμογής όπως επιθετική ή αντικοινωνική συμπεριφορά και συναισθηματικά προβλήματα (άγχος και κατάθλιψη)
· Σε έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε δείγμα 207.007 παιδιών, τα 512 ανήκαν σε ΛΟΑΤΚΙΑ+ οικογένειες και παρουσίαζαν διπλάσια ποσοστά συναισθηματικών προβλημάτων και υπερδιπλάσια ποσοστά ΔΕΠΥ.
Παρατηρεί κανείς πως τα επιστημονικά στοιχεία που καταλήγουν σε μη δημοφιλή συμπεράσματα, αποκλείονται συστηματικά από την προβολή. Αντίθετα οι έρευνες που δείχνουν ότι “τα παιδιά είναι μια χαρά”, υπερπροβάλλονται και θεωρούνται ως οι μόνες έγκυρες. Η επιστημονική διαφωνία είναι όχι απλά θεμιτή, αλλά και απαραίτητη, καθώς μόνο με την αμφισβήτηση προχωρά η έρευνα. Ο αποκλεισμός, όμως και ο χαρακτηρισμός των ερευνών ως “ομοφοβικές” και “φανατισμένες”, δεν νοείται στους ακαδημαϊκούς χώρους.
Έρευνα σε βάθος 50 χρόνων, για τις προτιμήσεις των παιδιών σε παιχνίδια, έχει δείξει πως τα αγόρια και τα κορίτσια επιλέγουν διαφορετικά βάσει φύλου και όχι επειδή αυτό προτιμούν οι γονείς.Queering και Trans ακτιβισμός
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: Το φύλο είναι κάτι που “έχεις” ή που “είσαι”; Σύμφωνα με την Queer θεωρία, τίποτα από τα δύο. Δεν υπάρχουν μετρήσιμα όρια ανάμεσα σε άνδρα και γυναίκα, αλλά κάθε φύλο –όπως και το βιολογικό- είναι κοινωνικές κατασκευές.
Αυτή η θεωρία, πολεμά την “ετεροκανονικότητα” την πεποίθηση δηλαδή ότι το να είσαι ετεροφυλόφιλος είναι ο “φυσιολογικός” τρόπος να ζεις και κάθε άλλος είναι μια απόκλιση.
Μεγάλο μέρος του Queer/ ΛΟΑΤΚΙΑ+ κινήματος, είναι και ο Trans ακτιβισμός. Οι ακτιβιστές εισήγαγαν τον όρο cisgendered, ώστε να δείξουν πως καμία ταυτότητα φύλου δεν είναι “αφύσικη” και πλέον όλοι έχουν από μια ταμπέλα. Καταλήγουν λοιπόν να ταξινομούν κάθε έκφραση φύλου και να την ονομάζουν, υποστηρίζοντας πώς τα φύλα είναι άπειρα. Πλέον ως “τρανς” αναφέρονται εκτός από τα άτομα που έχουν προβεί σε φυλομετάβαση, τα μη δυαδικά άτομα (non-binary) αλλά και όσοι απλά νιώθουν έτσι ή είναι σε “αναζήτηση”.
Η πραγματικότητα ότι τα βιολογικά φύλα είναι δύο και κάθε άνθρωπος εκφράζεται κοινωνικά όπως θέλει, χαρακτηρίζεται από το κίνημα ως “φοβική”.
Ταμπέλα με σημαία της ομάδας ΛΟΑΤΚΙΑ+ που αναγράφει “Συνήθισέ το”Τrans παιδιά
Η ψυχίατρος Μύριαμ Γκρόσμαν, στο βιβλίο της Lost in TransNation (Χαμένοι στο Τρανς Έθνος), τονίζει πως η φυλομετάβαση είναι το πρώτο που ζητούν (για) τα παιδιά, ενώ δεν μπαίνουν στην διαδικασία να αντιμετωπίσουν το άγχος, την κατάθλιψη ή άλλες προκλήσεις που βιώνουν παράλληλα.
Ιδιαίτερα στην Αμερική, η αλλαγή φύλου σε παιδιά παρουσιάζεται ως ένα άλλο μονοπάτι ενηλικίωσης και όχι αυτό που πραγματικά είναι στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων: η στέρηση της επιλογής και του μέλλοντος του -ανήλικου- ατόμου.
Η θεωρία του κοινωνικού φύλου έχει πλέον ακουμπήσει κάθε δυτική χώρα και η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση.
Στα παιδιά πριν την εφηβεία χορηγούνται αναστολείς εφηβείας, που καταστέλλουν την παραγωγή ορμονών του φύλου, όπως την τεστοστερόνη και τα οιστρογόνα. Αυτό σταματά ή επιβραδύνει την ανάπτυξη δευτερευόντων σεξουαλικών χαρακτηριστικών, όπως την ανάπτυξη στήθους, την αλλαγή φωνής, την ανάπτυξη τριχοφυΐας, την έμμηνο ρύση, κα. Εννοείται πως έχουν πολλές παρενέργειες ενώ δεν πρόκειται πάντα για μια αναστρέψιμη διαδικασία.
Σε επόμενο στάδιο, τα παιδιά ξεκινούν την λήψη ορμονών του φύλου που πιστεύουν πώς τα χαρακτηρίζει, καθώς και τις διαδικασίες να αλλάξουν την εμφάνισή τους με πλαστικές. Η πιο συχνή χειρουργική επέμβαση επαναπροσδιορισμού φύλου είναι η “αρρενοποίηση” στήθους, γνωστή και ως Top Surgery.
Δυστυχώς είναι πολύ μεγάλος ο αριθμός των νέων που μετανιώνουν αυτές τις εγχειρήσεις ακρωτηριασμού, αλλά είναι μη αναστρέψιμες.
H Chloe Cole, που ξεκίνησε τη μετάβαση στα 12 (!) και την επαναφορά στα 17, έχει μιλήσει για το πως η -τόσο συνήθης πλέον- πρακτική,
μπορεί να στερήσει πολλά από τους νέους. Η ίδια δεν θα καταφέρει ποτέ να θηλάσει τα παιδιά της, αν έχει ακόμη την δυνατότητα να κάνει. Αν αναλογιστεί κανείς πως αυτό -μαζί με την ανδρική φωνή- είναι το ελάχιστο κακό που μπορεί να πάθει μια κοπέλα σε μετάβαση, καταλαβαίνει πόσο σημαντικό είναι για όλους να σταματήσει.
Φεμινισμός
Ως κίνημα, ο φεμινισμός ξεκίνησε με σκοπό να εξαλειφθεί η έμφυλη ανισότητα και παράλληλα να προωθήσει τα δικαιώματα των γυναικών. Πλέον, με μια γρήγορη αναζήτηση, μπορεί κανείς να διαβάσει για πολλές μορφές φεμινισμού, όπως ο οικοφεμινισμός, ο ναρκοφεμινισμός, ο ψυχοαναλυτικός φεμινισμός, ο τρανσφεμινισμός, ο κουίρ φεμινισμός και πάμπολες άλλες κατηγορίες, που δεν θα αναλύθει εδώ ο σκοπός τους, μα καμία σχέση δεν έχουν με τα πρώτα κύματα.
Η “ανισότητα των φύλων” προβάλλεται με τις γυναίκες να μην μπορούν να κάνουν πράγματα που οι άνδρες μπορούν και τούμπαλιν, δείχνει πως τα δύο φύλα είναι διαφορετικά, όχι άνισα. Αν εγώ, ως γυναίκα, επιλέξω να απέχω από ένα επάγγελμα που δεν με ενδιαφέρει, ακόμη και αν έχει καλές απολαβές ή κύρος, είναι εξαιτίας των κλίσεων και ενδιαφερόντων μου, όχι της πατριαρχίας. Ο αριθμός των γυναικών στην πολιτική, δεν είναι μικρός επειδή τους στερείται η δυνατότητα συμμετοχής ή δεν εκλέγονται, αλλά επειδή επιλέγουν συνειδητά να απέχουν.
Η μητρότητα από την άλλη, δεν είναι βάρος από το οποίο πρέπει να απαλλαγεί μια γυναίκα, αλλά μία επιλογή που ίσως στερήσει ευκαιρίες εργασίας και είναι αποδεκτό ως έχει. Δεν μένει πίσω μια μητέρα, αλλά προσφέρει το σημαντικότερο για τα παιδιά της, την παρουσία της.
Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια, αυτός ο ιερός ρόλος έχει ντυθεί με τα χρώματα της καταπίεσης και της ανισότητας. Παρά τους πολλούς και αποτελεσματικούς τρόπους αντισύλληψης, ο αριθμός των εκτρώσεων είναι υψηλός και εταιρίες όπως η Planned Parenthood προσπαθούν να πείσουν τις γυναίκες πως είναι “αναπαραγωγική υγειονομική περίθαλψη” το να σκοτώνουν τα αγέννητα μωρά τους.
Ψυχική Υγεία
Διαβάζοντας τα παραπάνω, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς το τι μπορεί να επικρατεί στις σκέψεις των “woke” ανθρώπων. Συνήθως στην κατηγορία αυτή ανήκουν πολιτικά αριστεροί (leftists-liberals), μέλη της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας, παιδιά των οικογενειών αυτών, φεμινιστές/ -τριες, κ.α. που βάσει ερευνών έχουν επιβαρυμένη ψυχική υγεία.
Η συνεχής θυματοποίηση, η πεποίθηση πώς οι άνθρωποι είναι είτε μαζί σου, είτε εναντίον σου, η ανάγκη για μεταβίβαση των ευθυνών των πράξεών σου στον άλλον, η επιφανειακή αντίληψη του εαυτού κατά την οποία δεν αγγίζεις ό,τι πονάει, η τάση να αποφεύγεται ό,τι πυροδοτεί αντιδράσεις αντί να εξυγιανθεί και άλλα πολλά, έχουν δημιουργήσει ανθρώπους με μηδενική ψυχική ανθεκτικότητα, χαμηλή αυτοπεποίθηση και καθόλου σθένος να αντιμετωπίσουν την καθημερινότητα.
Οι ειδικοί ψυχικής υγείας, δεν θα μπορούσαν να παραμείνουν ανεπηρέαστοι από την κουλτούρα αυτή. Στον κώδικα δεοντολ ογίας της Αμερικανικής Ένωσης Συμβούλων (ACA), αναφέρεται πως οι σύμβουλοι πρέπει να είναι ενήμεροι για τις αξίες, τις στάσεις και τις συμπεριφορές τους, προκειμένου να μην τις “φέρνουν” στην συνεδρία καθώς υπάρχει κίνδυνος να τις μεταφέρουν στον συμβουλευόμενο. Ο ακτιβισμός της κοινωνικής δικαιοσύνης όμως, επιβάλλει τόσο έντονα την ατζέντα του, που δεν είναι εύκολο οι ειδικοί να κάνουν τον διαχωρισμό.
Ας δούμε μερικά παραδείγματα:
Συναισθήματα:
Η επιστημονική προσέγγιση θεωρεί ότι ο συμβουλευόμενος δεν είναι τα συναισθήματά του. Αυτά είναι απλά ενδείξεις του τρόπου βίωσης ενός συμβάντος, όμως μπορεί να είναι λανθασμένα ή να έχουν γιγαντωθεί. Αντίθετα η “woke” προσέγγιση υποστηρίζει πως τα συναισθήματα είναι η πραγματικότητα. Αν ο συμβουλευόμενος νιώθει θιγμένος (ιδιαίτερα αν ανήκει σε μειονοτική ομάδα) τότε έχει θιχτεί και δεν πρέπει να αμφισβητηθούν τα συναισθήματά του.
Πυροδοτήσεις:
Η επιστημονική προσέγγιση θεωρεί πως το τραύμα ενεργοποιεί αντιδράσεις (όπως ο συναισθηματικός κατακλυσμός) σαν να βρίσκεται σε κίνδυνο, που μπορεί όμως να είναι εσφαλμένες. Η αποφυγή των ερεθισμάτων επιτρέπει παρελθοντικά βιώματα/τραύματα να ορίζουν το άτομο, ενώ όταν σταδιακά θεραπευτεί, οι εξωτερικές καταστάσεις παύουν να πυροδοτούν αντιδράσεις. Αντίθετα η “woke” προσέγγιση υποστηρίζει πως τα γεγονότα ή οι άνθρωποι που πυροδοτούν τις αντιδράσεις αυτές, είναι επιβλαβείς και πρέπει να απομακρυνθούν. Παντού θα πρέπει να παρέχονται προειδοποιήσεις για πιθανές συναισθηματικές πυροδοτήσεις (trigger warnings) -στα κοινωνικά δίκτυα, σε κείμενα, κα.
Θυματοποίηση:
Η επιστημονική προσέγγιση, θεωρεί πως προηγούμενες τραυματικές εμπειρίες δεν χρειάζεται να καθορίσουν το άτομο στο παρόν. Είναι προτιμότερο να συγκεντρωθεί στις δυνάμεις του και στο πώς μπορεί να προχωρήσει μπροστά. Αντίθετα η “woke” προσέγγιση αντιτείνεται ότι αν έχεις βιώσει τραύμα -ο ίδιος ή η ομάδα που ανήκεις- τότε είσαι θύμα.
Σκοπός των παρεμβάσεων στην ψυχική υγεία, είναι η βελτίωση της καθημερινότητας του ατόμου, ώστε όχι μόνο να είναι λειτουργικό αλλά και να ζει με ευημερία. Αυτό πραγματοποιείται εφόσον -μεταξύ άλλων- απεμπολεί την θέση του θύματος και αποδέχεται και την δική του ευθύνη, όταν μπορεί να αντιληφθεί τα μοτίβα που χρησιμοποιεί -και άρα να τα τροποποιήσει-, όταν ζει στην πραγματικότητα και όχι σε επίπλαστο κόσμο, αλλά και όταν χτίζει υγιείς διαπροσωπικές σχέσεις. Κάτι τέτοιο, λοιπόν, είναι πιθανό πως δεν μπορεί να το προσφέρει ένας ειδικός που είναι ακτιβιστής της “κοινωνικής δικαιοσύνης”, για όλους τους λόγους που προαναφέρθηκαν.
Τα τελευταία χρόνια, το στίγμα από το οποίο σημαδευόταν η ψυχική υγεία έχει σχεδόν εξαληφθεί. Και όπως κάθε τι καλό, με την βοήθεια της “woke” κουλτούρας, πήγε στο άλλο άκρο.
Σε πλατφόρμες κοινωνικών δικτύων γίνεται “επίδειξη” ψυχοπαθολογιών, καθώς οι χρήστες μοιράζονται τις διαγνώσεις τους -οι οποίες μπορεί να είναι και αυθαίρετες- με σκοπό αφενός να ευαισθητοποιήσουν το κοινό τους, αλλά και να τραβήξουν τα βλέμματα. Παρουσιάζουν την παθολογία ως νόρμα και την θεραπεία αυτής ως επιβολή της κοινωνίας να είναι “φυσιολογικοί”.
Κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στην ευημερία και την καλή ψυχική υγεία. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να περιθωριοποιηθούν άνθρωποι που πάσχουν, ούτε όμως και να υποφέρουν λόγω μόδας. Οι ειδικοί μπορούν να βοηθήσουν και με την χορήγηση αγωγών αλλά και με μη φαρμακευτικές μεθόδους. Αν χρειάζεσαι βοήθεια, ζήτα την!
Η κουλτούρα του δικαιωματισμού και της υποτιθέμενης κοινωνικής δικαιοσύνης προσπαθεί έντονα να παρεισφρήσει και στην Ελλάδα. Πριν λίγες μέρες ο υπουργός Τουρισμού έδωσε εντολή στα ξενοδοχεία να τοποθετήσουν σημαίες των ΛΟΑΤΚΙΑ+ ώστε να δείξουν την αποδοχή τους και στους εργαζόμενους να ρωτούν τις αντωνυμίες και το φύλο των επισκεπτών, ενώ κυκλοφορεί “Οδηγός Συμπεριφοράς” προς τα μέλη της κοινότητας.
Την πορεία των εξελίξεων, κανείς δεν την γνωρίζει. Προσωπικά ελπίζω σε ένα μέλλον όπου η ισότητα θα είναι πραγματική και δεν θα εξαρτάται το “πόσο ίσος είσαι”, από την μειονοτική ομάδα στην οποία ανήκεις.
Όσο δεν επηρεάζονται οι ελευθερίες των υπολοίπων και τα εύπλαστα παιδικά μυαλά, κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος στο να ζει όπως θέλει.
Βιβλιογραφία
· Allen, D.W., High school graduation rates among children of same sex households. in Review of Economics of the Household 11: 635–58, 2013
· Davis J., Hines M., “The Magnitude of Children’s Gender-Related Toy Interests of Research” στο Archives of Sexual Behaviour Vol. 50, p. 749-51, 2021
· Goldberg, A.E., (How) does it make a difference? Perspectives of adults with lesbian, gay, and bisexual parents. American Journal of Orthopsychiatry 77: 550–62, 2007
· Golombok S., L. Blake, P. Casey, G. Roman, and V. Jadva, Children born through reproductive donation: A longitudinal study of psychological adjustment. in Journal of Child Psychology and Psychiatry 54: 653–60, 2013
· Grossman M., “Lost in Trans Nation. A child psychiatrist’s guide out of the madness”, 2023
· Καραμπελιας Γ. (συλλογικό), Woke. H καθολική αποδόμηση: Έθνος-φύλο-φυλή, 2023
· Lahtinen O., “Construction and validation of a scale for assessing critical social justice attitudes” στο Scandinavian Journal of Psychology, 2024 DOI: 10.1111/sjop.13018
· Marquardt, T., N. Glenn, and K. Clark, My daddy’s name is ‘donor’: A new study of young adults conceived through sperm donation. Institute for American Values, 2010
· McCann H., Monaghan W., Queer Theory Now. From Foundations to Futures, 2020
· McConnell F., “Why We Need Gender-Inclusive Terms for 'Father' and 'Mother'“, Vice, 2002
· Potter, D., Same-sex parent families and children’s academic achievement. in Journal of Marriage and Family 74: 556–71, 2012
· Sullins, D.P., Emotional problems among children with same-sex parents: Difference by definition. in British Journal of Education, Society and Behavioural Science (January 25), 2015 http://dx.doi.org/10. 2139/ssrn.2500537.
· Sullins, D.P., Child attention-deficit hyperactivity disorder (ADHD) in same-sex parent families in the United States: Prevalence and comorbidities in British Journal of Medicine and Medical Research 6: 987–98, 2015
· Sullins D., Developmental Outcomes For Children of Same-Sex Parents: What We Know, and What We Do Not Know (October 20, 2017).
· Sarantakos, S., Children in three contexts. in Children Australia 21: 23–31, 1996
· Sirota T., Adult attachment style dimensions in women with gay or bisexual fathers in Archives of Psychiatric Nursing 23: 289–97, 2009
· Swerling G., “Don’t say mother or father as it could offend, Oxfam tells staff”, Telegraph, 2023
· Τσίγκου Μ., “Οδηγίες για συμπεριληπτική γλώσσα στα Ελληνικά”, Translating Europe Workshop (TEW), Ιώνιο Πανεπιστήμιο, 2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου