Σταυροφορίες (1ο μέρος)

 Γράφει ο EmperorofHistoria

Instagram: https://www.instagram.com/emperorofhistoria/

Οι Σταυροφορίες.

Γιατί πραγματοποιήθηκαν οι Σταυροφορίες;

  Στις ημέρες μας, θεωρούμε τις Σταυροφορίες ως ένα "Χριστιανικό Έγκλημα" και προσπαθούμε να απέχουμε από την μελέτη τους. Η Ιστορική Αλήθεια όμως είναι πολύ διαφορετική. Για να την κατανοήσουμε οφείλουμε να ανατρέξουμε στο Ιστορικό παρελθόν της Ευρώπης.

  Στην Μεσαιωνική Ευρώπη του 11ου αιώνος μ.Χ, η Περίοδος των Vikings μόλις είχε λήξει αφήνοντας πίσω της μια νέα Γεωπολιτική Κατάσταση στην Ευρώπη, καθώς η "Γηραιά Ήπειρος" είχε γεμίσει πολεμιστές, οι οποίοι δεν είχα κάποιο σκοπό ή λόγο ύπαρξης, χρεοκοπημένα οικονομικώς Βασίλεια και έναν Πάπα, ο οποίος ήταν "Καίσαρας" σε όλα εκτός από το όνομα. Παράλληλα, στα 1054μ.Χ σημειώνεται το "Σχίσμα" μεταξύ της Δυτικής και της Ανατολικής Εκκλησίας, όπου πλέον είναι ξεκάθαρες οι επιδιώξεις της Δύσεως εις βάρος του Βυζαντίου. Ενώ, στην Ανατολή οι ορδές των Μουσουλμάνων (Τούρκοι, Άραβες) αποτελούν την κυριότερη απειλή για το Βυζάντιο μα και για την Ευρώπη. Έτσι,ο Πάπας Urban II εκμεταλλευόμενος αυτή την πολύπλοκη Γεωπολιτική Κατάσταση κηρύσσει τις Σταυροφορίες, χρησιμοποιώντας ως "πάτημα" την Επιστολή του Ρωμαίου Αυτοκράτορος Αλέξιου Α' Κομνηνού προς τον ίδιο για την αποστολή στρατιωτικής βοήθειας κατά των Σελτζούκων Τούρκων (γεγονός, που αρκετοί σύγχρονοι ιστορικοί-ερευνητές το αμφισβητούν).

  Με την Έναρξη των Σταυροφοριών οι Γεωπολιτικές Σχέσεις της Ευρώπης με την Ανατολή θα αλλάξουν για πάντα και θα δημιουργηθεί μια έχθρα μεταξύ του Σταυρού και της Ημισέληνου, που διαρκεί έως σήμερα.

Η Σύνοδος του Clermont.

  Στις 17 Νοεμβρίου 1095μ.Χ άρχισε τις συνεδριάσεις της η Σύνοδος του Clermont από τον Πάπα Urban II. Στην συγκεκριμένη Σύνοδο μετείχαν πάνω από 300 κληρικοί και επιλύθηκαν πολλά σημαντικά θέματα (όπως ο αφορισμός του Philip I της Γαλλίας κτλ). Όμως, το πλέον σημαντικό ζήτημα ήταν η Κήρυξη της Α' Σταυροφορίας, με σκοπό την ανάκτηση-απελευθέρωση των Αγίων Τόπων. Ο Πάπας Urban II κήρυξε λοιπόν με λόγο του, την Έναρξη της Α' Σταυροφορίας. Δυστυχώς, ο λόγος του δεν διασώθηκε, όμως σύμφωνα με 6 Ιστορικές Πηγές (Letter from Pope Urban II,the anonymous Gesta Francorum,Fulcher of Chartres,Robert the Monk,Baldric Archbishop of Dol,Guibert de Nogent,Dei gesta per Francos)καταλήγουν στην εξής φράση του Πάπα Urban II:"Deus Vult" δηλαδή "God wills it". Έτσι με την λήξη της Συνόδου του Clermont στις 27 Νοεμβρίου 1095μ.Χ και κατόπιν αναλυτικού-προσεχτικού σχεδιασμού άρχεται πλέον η Α' Σταυροφορία. Οι πρώτοι Ευγενείς, που πήραν τον "Σταυρό" ήταν οι εξής:Raymond IV of Toulouse,Godfrey of Bouillon,Baldwin of Boulogne και Bohemond of Taranto. Πλέον, ο Κόσμος δεν θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος.

Η Σταυροφορία των Λαών.

  Σχεδόν αμέσως μετά την ομιλία του Πάπα Urban II στην Σύνοδο του Clermont (1095A.D)ένα τεράστιο "κύμα" θρησκευτικού ενθουσιασμού ξεσπάει στην Ευρώπη. Ο Πάπας Urban II είχε σχεδιάσει την έναρξη της Α' Σταυροφορίας στις 15 Αυγούστου 1096μ.Χ. Παρόλα αυτά, οι πληθυσμοί της Ευρώπης (κυρίως οι κατώτερες τάξεις) και ορισμένοι Ιππότες χαμηλού βαθμού αποφάσισαν να ξεκινήσουν μόνοι τους στις αρχές Απριλίου 1096μ.Χ την δική τους Σταυροφορία.

  Έτσι, ξεκινάει η Σταυροφορία των Λαών (People's Crusade),η οποία είχε ως Αρχηγό της έναν Κληρικό με το όνομα Peter the Hermit,ο οποίος ισχυριζόταν ότι ήταν απεσταλμένος του Πάπα Urban II (κάτι που δεν ίσχυε) και κατάφερε να συγκεντρώσει μια "στρατιά" 100.000 ανδρών (μεταξύ τους Ιππότες, γυναίκες και παιδιά). Κατά την διάρκεια όμως της Σταυροφορίας των Λαών σημειώθηκε το πρώτο Ιστορικό "Πογκρόμ" κατά των Εβραίων, με τις Ιστορικές πηγές να διαφέρουν ως προς τον αριθμό των αποθανούντων Εβραίων από τους "Σταυροφόρους" από τους 2.000 έως τους 12.000. Αυτό συνέβη εξαιτίας του Αντισημιτισμού, που επικρατούσε στην Ευρώπη εκείνη την Εποχή, αλλά και από θρησκευτικό Φονταμενταλισμό, γεγονός που οδήγησε τον Πάπα να απαγορεύσει την Σφαγή των Εβραίων και να την καταδικάσει. Τελικά, η Σταυροφορία των Λαών έφτασε στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία στις αρχές του Αυγούστου 1096μ.Χ,οπότε και ο Ρωμαίος Αυτοκράτωρ Αλέξιος Α' Κομνηνός τους παρείχε τρόφιμα και μεταφορά στην Μ. Ασία με τα πλοία του.

  Εν τέλει, η Σταυροφορία των Λαών έληξε άδοξα, καθώς σφαγιάστηκαν σχεδόν όλοι από τους Σελτζούκους Τούρκους και απειροελάχιστοι Ιππότες κατάφεραν να διαφύγουν και να ενωθούν με τις Στρατιές της Α' Σταυροφορίας λίγους μήνες μετά. Κατ'ουσίαν, η Σταυροφορία των Λαών ήταν η "Έκρηξη του Θρησκευτικού Φανατισμού" των Λαών της Ευρώπης και ο πρόλογος των Σταυροφοριών και των επεισοδίων, που θα προκαλούσαν στον Κόσμο, μα  κυρίως στο Βυζάντιο.

Η Α' Σταυροφορία

  Στις 15 Αυγούστου 1096μ.Χ και κατόπιν της οικτρής αποτυχίας της Σταυροφορίας των Λαών ξεκίνησε η Α' Σταυροφορία, όπως είχε ορίσει ο Πάπας Urban II. Σιγά-σιγά οι Αρχηγοί της Σταυροφορίας (Raymond IV of Toulouse,Godfrey of Bouillon,Baldwin of Boulogne και Bohemond of Taranto)ξεκίνησαν την πορεία τους προς την Κωνσταντινούπολη, η οποία είχε οριστεί ως σημείο συναντήσεως. Πράγματι στις αρχές του καλοκαιριού του 1097μ.Χ οι Σταυροφόροι έφτασαν στην Βασιλεύουσα, όμως η υποδοχή δεν ήταν αυτή που περίμεναν. Ο Αυτοκράτωρ Αλέξιος Α' Κομνηνός εκείνη την περίοδο είχε ήδη αντιμετωπίσει νικηφόρα τις απειλές, που καλούνταν να αντιμετωπίσει το Βυζάντιο και έτσι ήταν δικαιολογημένα υποψιώδης προς τους Σταυροφόρους. Χαρακτηριστικά η κόρη του Αλέξιου η πριγκίπισσα Άννα Κομνηνή στο βιβλίο της "Η Αλέξια" περιγράφει τους Σταυροφόρους ως "Βαρβάρους πολεμιστές", γεγονός που φανερώνει την καχυποψία της Ανατολής προς την Δύση. Τελικώς, ο Αλέξιος Α' Κομνηνός επέτυχε οι Σταυροφόροι να ορκιστούν πίστη σε αυτόν και να δημιουργηθεί μια "εύθραυστη συμμαχία", με προϋπόθεση όσα εδάφη θα κατακτούσαν οι Σταυροφόροι θα τα επέστρεφαν στο Βυζάντιο. Έτσι, ο Ρωμαίος Αυτοκράτωρ μετέφερε με τα πλοία του τους Σταυροφόρους στην Μ. Ασία με πρώτο σταθμό την πόλη της Νικαίας. Ξεκίνησε λοιπόν με περίεργο τρόπο η Α' Σταυροφορία.

  Στις αρχές του καλοκαιριού 1097μ.Χ οι Σταυροφόροι έφτασαν έξω από τα τείχη της Πόλης της Νικαίας ,η οποία ήταν ο πρώτος στόχος, καθώς ήταν μια "πόλη-κλειδί" για τον έλεγχο της περιοχής. Αμέσως ξεκίνησε η πολιορκία της Νικαίας, η οποία αποδείχτηκε δύσκολη και μακροχρόνια. Ο Τούρκος Ηγεμόνας ο Kilij Arslan μόλις πληροφορήθηκε για την πολιορκία της Νικαίας έσπευσε να την υπερασπιστεί, όμως απωθήθηκε από τους Σταυροφόρους. Τελικά, στις 18 Ιουνίου 1097μ.Χ η πόλη της Νικαίας παραδόθηκε στον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Αλέξιο Α' Κομνηνό,ο οποίος απαγόρευσε τους Σταυροφόρους να σφάξουν και να λεηλατήσουν την πόλη, ενώ τους αντάμειψε πλουσιοπάρουχα. Η πολιορκία της Νικαίας είναι ίσως η μοναδική φορά, που οι Σταυροφοροί και οι ΕλληνοΡωμαίοι συνεργάστηκαν τόσο άψογα. Στην συνέχεια, οι Σταυροφόροι συνέχισαν την πορεία τους κατά μήκος της ακτογραμμής της Μ. Ασίας προς τα βάθη της Ανατολίας. Στις 1 Ιουλίου 1097μ.Χ ξέσπασε η Μάχη του Δορυλαίου μεταξύ των Σταυροφόρων και του Σελτζούκου Τούρκου Kilij Arslan. Η μάχη ήταν σκληρότατη, όμως τελικά χάρη στις Ηγετικές-Στρατηγικές Ικανότητες του Godfrey of Bouillon και την έγκαιρη άφιξη του υπολοίπου του Σραυροφορικού Στρατού οι Τούρκοι τράπηκαν σε φυγή ηττημένοι. Η Μάχη του Δορυλαίου ήταν από τις πιο σπουδαίες μάχες της Α' Σταυροφορίας και μια Μεγάλη Νίκη για τους Χριστιανούς κατά του Ισλάμ. Οι Σταυροφόροι συνέχισαν έκτοτε την πορεία τους ανεμπόδιστοι, ενώ η Α' Σταυροφορία είχε ήδη τις δυο πρώτες Μεγάλες Επιτυχίες της. Τα πράγματα όμως πρόκειται να γίνουν πιο δύσκολα.

  Μετά την Μάχη του Δορυλαίου ο Σταυροφορικός Στρατός συνέχισε την πορεία του προς την Αρχαία Πόλη της Αντιόχειας. Τότε, ο Baldwin of Boulogne πληροφορήθηκε από Αρμένιους χριστιανούς πως υπήρχαν Χριστιανικές πόλεις στην Μεσοποταμία, οι οποίες χρειάζονταν κάποιον προστάτη από τους Μουσουλμάνους επιδρομείς. Ο Baldwin λοιπόν σε συνεννόηση με τον Godfrey of Bouillon κινήθηκε προς την πόλη της Εδέσσης, την οποία διοικούσε ένας Αρμένιος Ευγενής (Thoros of Edessa). Ο Baldwin κατάφερε να τρέψει τους Τούρκους σε φυγή και έτσι έγινε δεκτός στην Έδεσσα με ενθουσιασμό και χαρά. Μάλιστα, ο Κυβερνήτης της Εδέσσης ο Thoros αποφάσισε να τον υιοθετήσει και να τον αναγορεύσει "συγκυβερνήτη". Πράγματι, μετά από μια τελετή υιοθεσίας ο Baldwin of Boulogne θεωρούνταν πλέον "υιός" του Thoros και "προστάτης" της Εδέσσης. Όμως, τα πράγματα σύντομα πήραν μια "σκοτεινή κατεύθυνση". Ορισμένοι Αρμένιοι ευγενείς συνομώτησαν κατά του Thoros,τον οποίο δολοφόνησαν, ενώ ο Baldwin το γνώριζε, πιθανότατα ήταν και ο ίδιος μέρος της συνωμοσίας και έτσι δεν έπραξε τίποτα. Με τον θάνατο του Thoros,ο Baldwin ονομάστηκε Βασιλιάς της Εδέσσης και έτσι δημιούργησε την "Κομητεία της Εδέσσης" (County of Edessa),το πρώτο Χριστιανικό Κράτος στην Μεσοποταμία. Πλέον η Α' Σταυροφορία είχε έναν δικό της άνθρωπο σε καίρια θέση Εξουσίας, ενώ η πορεία τους προς την Αντιόχεια πλησίαζε στο τέλος της.

  Στις 20 Οκτωβρίου 1097μ.Χ οι Σταυροφόροι (χωρίς τον Baldwin)έφτασαν έξω από τα τείχη της Αντιόχειας και ξεκίνησαν σχεδόν αμέσως την πολιορκία της. Όμως, η πολιορκία της Αντιόχειας απεδείχθηκε η πλέον δύσκολη υπόθεση της Α' Σταυροφορίας έως τότε, καθώς πλέον είχε περάσει ο καιρός (είμαστε πλέον στον Ιανουάριο 1098μ.Χ) και είχαν πεθάνει χιλιάδες Σταυροφόροι χωρίς αποτέλεσμα. Τότε, τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα, όταν ο Κυβερνήτης της Αντιόχειας ο Yaghi-Siyan είχε καταφέρει να ειδοποιήσει τους Μουσουλμάνους για βοήθεια και ο Kerbogha ερχόταν με μια τεράστια στρατιά, για να τερματίσει την πολιορκία. Πλέον, οι Σταυροφόροι γνώριζαν πως ξέμεναν από χρόνο και καλούνταν να βρουν μια γρήγορη λύση. Εκείνη την στιγμή, ο Bohemond of Taranto ανακάλυψε έναν Αρμένιο Φρούραρχο ονόματι Firouz,ο οποίος ήταν πρόθυμος να προδώσει την Αντιόχεια στους Σταυροφόρους, καθώς είχε προσωπική κόντρα με τον Yaghi-Siyan. Έτσι, στις 2 Ιουνίου 1098μ.Χ ο Bohemond of Taranto μαζί με λίγους άνδρες σκαρφάλωσαν τον αφύλακτο πύργο του Firouz,άνοιξαν τις πύλες της Αντιόχειας και ξεκίνησε η σφαγή! Η Αντιόχεια ήταν πλέον στα χέρια των Σταυροφόρων, όμως ο Στρατηγός Kerbogha πλησίαζε με τεράστιο στρατό και όλα έμοιαζαν χαμένα. Τότε, ένας κληρικός ο Peter Bartholomew ισχυρίστηκε πως είδε ένα όραμα, όπου ο Άγιος Ανδρέας του αποκάλυψε την τοποθεσία της Holy Lance (Ιερή Λόγχη). Έτσι, αμέσως με θρησκευτικό ενθουσιασμό πήρε μερικούς άνδρες και ξεκίνησε να σκάβει και τελικώς ανέσυρε ένα κομμάτι λόγχης, η οποία ισχυρίστηκε πως ήταν η Ιερή Λόγχη (γεγονός που αμφισβητούν οι Μουσουλμάνοι Ιστορικοί). Οι Σταυροφόροι πλημμυρισμένοι από Θρησκευτικό Φανατισμό ξεχύθηκαν έφιπποι έξω από την Αντιόχεια κρατώντας την "Ιερή Λόγχη" ψηλά και επέτυχαν μια μεγάλη νίκη κατά του Kerbogha,ενώ ο Yagi-Siyan είχε αποκεφαλιστεί ήδη και το κεφάλι βρισκόταν καρφωμένο στα τείχη της Αντιόχειας. Έτσι, έληξε η πολιορκία της Αντιόχειας, ενώ η εύθραυστη συμμαχία με τους Βυζαντινούς πλέον διαλύθηκε, καθώς οι τελευταίοι δεν βοήθησαν καθόλου. Η Α' Σταυροφορία όμως δεν είχε τελειώσει ακόμη

  Μετά την κατάκτηση της Αντιόχειας οι Σταυροφόροι παρέμεναν εκεί χωρίς καμία κίνηση. Τότε, τον Δεκέμβριο του 1098μ.Χ οι απλοί Σταυροφόροι και οι υπόλοιποι προσκηνητές της Α' Σταυροφορίας στράφηκαν κατά των Μουσουλμάνων, χωρίς την άδεια των Αρχηγών τους, σε ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα των Σταυροφοριών, την πολιορκία του Ma'arrat al-Numan. Εκεί, με την κατάληψη της πόλεως οι Σταυροφόροι προέβησαν σε μεγάλες σφαγές, βιασμούς ακόμη και κανιβαλισμούς, γεγονός που εξόργισε τους Μουσουλμάνους, ενώ αφύπνισε τους Αρχηγούς της Α' Σταυροφορίας και ο Godfrey of Bouillon και ο Raymond of Toulouse απεφάσισαν να κινηθούν προς την Ιερουσαλήμ. Κατευθυνόμενοι προς την Ιερουσαλήμ οι Σταυροφόροι κατέκτησαν πολλές παράκτιες πόλεις (όπως η Jaffa) και όταν πλέον έφτασαν στην πόλη της Βηθλεέμ έγιναν δεχτοί με επευφημίες από τους Χριστιανούς εκεί. Στις 7 Ιουνίου του 1099μ.Χ οι Σταυροφόροι έφτασαν έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ, ενώ στην Αίγυπτο προετοιμαζόταν ένας μεγάλος Μουσουλμανικός Στρατός, για να εκδιώξει τους Σταυροφόρους. Η Α' Σταυροφορία πλέον είχε φτάσει στο κορυφαίο σημείο της.

  Στις 7 Ιουνίου 1099μ.Χ ο Σταυροφορικός Στρατός έφτασε πλέον έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ. Στις 13 Ιουνίου ξεκίνησε η πολιορκία της Ιερουσαλήμ, καθώς οι Σταυροφόροι γνώριζαν πως δεν είχαν πολύ χρόνο, καθώς οι Φατίμηδες της Αιγύπτου έρχονταν με έναν τεράστιο στρατό, με σκοπό την εκδίωξη των Σταυροφόρων. Η πρώτη επίθεση στα τείχη της Ιερουσαλήμ απέτυχε, όμως οι Φράγκοι δεν το έβαλαν κάτω και μόλις ήρθε ένας στόλος Αγγλικών και Γενοβέζικων πλοίων στην πόλη της Jaffa,γεμάτος με πολεμοφόδια και ξύλο για την κατασκευή πολιορκητικών πύργων και άλλων μηχανημάτων, οι Σταυροφόροι ξεκίνησαν αμέσως την κατασκευή των απαραίτητων πολιορκητικών μηχανημάτων. Στις 8 Ιουλίου οι Σταυροφόροι ξεκίνησαν την πομπή τους με Ιερά Κειμήλια γύρω από την Ιερουσαλήμ, με σκοπό να παρακαλέσουν τον Θεό για Νίκη στην Τελική Μάχη. Τελικά, στις 13 Ιουλίου 1099μ.Χ ξεκίνησε η Τελική Μάχη για την Ιερουσαλήμ. Τα στρατεύματα του Raymond IV of Toulouse επιτέθηκαν από την Νότια Πύλη, χωρίς όμως ιδιαίτερο αποτέλεσμα. Τελικώς, στις 15 Ιουλίου οι Σταυροφόροι κατάφεραν να παραβιάσουν τις άμυνες της Ιερουσαλήμ και εισήλθαν γεμάτοι Θρησκευτικό Φανατισμό και επιθυμία για λεηλασία και έτσι ξεκίνησε η σφαγή. Όλοι οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ, είτε Μουσουλμάνοι είτε Χριστιανοί, είτε Εβραίοι σφαγιάστηκαν από τους Σταυροφόρους, ενώ το Al-Aqsa Mosque λεηλατήθηκε από τους Δυτικούς πλήρως και υψώθηκε ο Σταυρός. Λίγο καιρό αργότερα, τον Αύγουστο του 1099μ.Χ,ο Φατίμηδος Βεζίρης ο Al-Afdal Shahanshah ηττήθηκε στην Μάχη του Ascalon από τους Σταυροφόρους, χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση. Πλέον, η Α' Σταυροφορία είχε λήξει επιτυχώς.

Τα Αποτελέσματα και οι Συνέπειες της Α' Σταυροφορίας.

  Σχεδόν αμέσως μετά την Κατάληψη της Ιερουσαλήμ (22 Ιουλίου 1099μ.Χ) ένα Συμβούλιο συγκλήθηκε στην Εκκλησία of the Holy Sepulchre,για να οριστεί Κυβέρνηση στην Ιερουσαλήμ. Ο ευσεβής Raymond IV of Toulouse αρνήθηκε το στέμμα λέγοντας πως "Βασιλιάς είναι μόνο ο Χριστός!" Αντιθέτως, ο Godfrey of Bouillon ορίστηκε Advocatus Sancti Sepulchri (Defender of the Holy Sepulchre),ενώ ο Baldwin of Boulogne τελικώς θα στεφθεί Βασιλιάς της Ιερουσαλήμ μετά τον θάνατο του Godfrey of Bouillon και έτσι ξεκίνησε την πορεία του το Βασίλειο της Ιερουσαλήμ. Πράγματι, η Α' Σταυροφορία είχε λήξει με επιτυχία, όμως τα προβλήματα ξεκίνησαν σχεδόν αμέσως, καθώς οι περισσότεροι Σταυροφόροι μετά την "Απελευθέρωση" της Ιερουσαλήμ επέστρεψαν στην Ευρώπη και μόλις 2.500 άνδρες έμειναν να προστατεύουν το Βασίλειο.

  Τελικώς, ιδρυθήκαν τα λεγόμενα Crusader States (Σταυροφορικά Κράτη)στην ευρύτερη περιοχή της Εγγύς Ανατολής (County of Edessa,Principality of Antioch,County of Tripoli και Kingdom of Jerusalem),τα οποία όμως ήταν αδύναμα κράτη και απαιτούσαν συνεχώς βοήθεια από την Ευρώπη, γεγονός που συνέβαλε στην κήρυξη των Επόμενων Σταυροφοριών, ενώ παράλληλα ήταν περικυκλωμένα από Μουσουλμανικά κράτη, τα οποία δεν θα αργούσαν να αντεπιτεθούν.

Η Ισλαμική Αντεπίθεση.

  Στην Α' Σταυροφορία το Ισλάμ ήταν διχασμένο μεταξύ του και διασπασμένο σε πολλά κομμάτια. Αυτός είναι ο πιο βασικός λόγος, για τον οποίο επέτυχε η Α' Σταυροφορία (έστω και προσωρινά). Παρόλα αυτά, λίγο καιρό αργότερα ο Ισλαμικός Κόσμος αποφάσισε να ενωθεί και να αντεπιτεθεί κατά των "Φράγκων", που εισέβαλαν στον Κόσμο τους. Η πρώτη αντεπίθεση διεξήχθηκε στα 1130μ.Χ,οπότε και εδραιώθηκε η Πρώτη Στρατιωτική Προσωπικότητα του Ισλαμικού Κόσμου κατά των Σταυροφόρων. Αυτός δεν ήταν άλλος από τον Εμίρη της Μοσούλης τον Imad al-Din Zengi (ευρύτερα γνωστός ως Zengi). Ο Zengi έμελλε να γίνει ο πρώτος Μουσουλμάνος, που επέτυχε κατά των Σταυροφόρων, όταν στις 24 Δεκεμβρίου 1144μ.Χ κατέλαβε την πόλη της Εδέσσης καταλύοντας ουσιαστικά την Κομητεία της Έδεσσας (County of Edessa). Όμως, ο Zengi δολοφονήθηκε από έναν σκλάβο στα 1146μ.Χ και τον διαδέχτηκε ο υιός του Nur ad-Din,ενώ η Πτώση της Εδέσσης θορύβησε τους Σταυροφόρους, οι οποίοι ζήτησαν βοήθεια από την Δύση και τα Βασίλεια της Ευρώπης, γεγονός που θα προκαλούσε την Β' Σταυροφορία (1147-1150).

  Εν τέλει, ο Ισλαμικός Κόσμος αφυπνίστηκε και αντεπιτέθηκε και πλέον τίποτα δεν θα είναι βέβαιο για τα Σταυροφορικά Κράτη (Crusader States=County of Edessa,Principality of Antioch,County of Tripoli,Kingdom of Jerusalem).