Ζητείται… παιδικότητα

Γράφει ο Νικόλας Γκοτσόπουλος, φοιτητής Παιδαγωγικού

Νεολαία Νίκης

 «Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού» σήμερα και η χώρα μας βρίσκεται αντιμέτωπη με μια πληθώρα σημαντικών προβλημάτων, γεγονός που δεν αφήνει ανεπηρέαστα ούτε τα παιδιά, τα οποία αποτελούν το μέλλον της πατρίδας μας.

Και αν τα φαινόμενα που μαστίζουν την Ελλάδα τα τελευταία 15 χρόνια, δεν επηρέαζαν (τουλάχιστον άμεσα) την παιδική ηλικία, η πανδημία του κορονοϊού με όλες τις συνέπειές της, αποτέλεσε το πρώτο βήμα προς αυτή τη κατεύθυνση. Οι ατελείωτες ώρες ενασχόλησης με ηλεκτρονικά παιχνίδια ή/και με τα social media διαμόρφωσαν στα παιδιά έναν τρόπο ζωής που δεν περιλαμβάνει το παιχνίδι με τους φίλους τους στις πλατείες, τις οικογενειακές βόλτες και την επαφή με τη φύση. Επίσης, η απουσία της δια ζώσης εκπαίδευσης είχε ως αποτέλεσμα την εμφάνιση σοβαρών μαθησιακών δυσκολιών, ενώ στη σκέψη των παιδιών το σχολείο υποβαθμίστηκε και η εκπαίδευση σταμάτησε να κεντρίζει το ενδιαφέρον τους. Δυστυχώς, η εξοικείωση των παιδιών με την τεχνολογία  με αφορμή τη πανδημία του κορονοϊού φαίνεται ότι προκάλεσε ανεπανόρθωτη ζημιά στην προσωπικότητά τους και συνετέλεσε στη σταδιακή εξάλειψη της αθωότητάς τους.

Δεδομένων των νέων συνθηκών ήταν απολύτως λογικό ότι με την επάνοδο των μαθητών στο σχολείο οι μαθησιακές τους δυνατότητες θα ήταν περιορισμένες, με αποτέλεσμα η αναπροσαρμογή του Αναλυτικού Προγράμματος να κρίνεται απαραίτητη. Αντί λοιπόν η επιστροφή των μαθητών στις σχολικές αίθουσες να συνοδεύεται από μια όσο τον δυνατόν πιο στοχευμένη διδασκαλία βασικών δεξιοτήτων που λόγω της πανδημίας δεν αποκτήθηκαν, το Υπουργείο Παιδείας σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής και διάφορες ΜΚΟ είχε την «φαεινή ιδέα» να θεσπίσει από το 2021 τη διδασκαλία της  σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης. Η θεματική αυτή ενότητα διδάσκεται πλέον σε όλο το φάσμα της υποχρεωτικής εκπαίδευσης στη χώρα μας και εντάσσεται στα πλαίσια του Προγράμματος «Εργαστήρια Δεξιοτήτων».

Μέσα από τη διδασκαλία της «σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης» προωθείται το παγκόσμιο αφήγημα της πρόωρης σεξουαλικότητας των παιδιών, όπου τα διδασκόμενα προγράμματα είναι ιδιαιτέρως ακατάλληλα, επικίνδυνα και καταστροφικά για τις αθώες ψυχές των μικρών παιδιών. Με τον τρόπο αυτό, το σχολείο όχι μόνο δε συμβάλλει στην ορθή παιδαγωγική διαχείριση της παιδικής ηλικίας, αλλά και παρεμποδίζει σημαντικά την ήπια και ισόρροπη βίωση της παιδικότητας.

Είναι επίσης θλιβερό το γεγονός ότι στα πλαίσια της νεοεισαχθείσας αυτής ενότητας περιλαμβάνεται και η διδασκαλία της υιοθεσίας των παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια. Τα πράγματα γίνονται πιο τραγικά όταν η τάση αυτή εκφράζεται από πολιτικούς ηγέτες της χώρας και τείνει να ενταχθεί στους νέους νόμους του κράτους. Έχουμε αναλογιστεί άραγε τις ολέθριες επιπτώσεις μιας πιθανής τέτοιας νομοθεσίας στα μικρά παιδιά; Πώς θα νιώθει ένα παιδί με δύο μπαμπάδες ή δύο μαμάδες όταν οι υπόλοιποι συμμαθητές του έχουν πατέρα και μητέρα; Με ποιο τρόπο θα αντιμετωπιστεί μια πιθανή απορία ή ακόμη και ένα παράπονο του παιδιού για την απουσία πατέρα ή μητέρας;

Η συμβολή του πατέρα και της μητέρας στη ζωή ενός παιδιού είναι αντίστοιχα διαφορετική και εξίσου καθοριστική για την μετέπειτα πορεία του. Συνεπώς, η απουσία ενός από τους δύο γονείς τού αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό αφού τα παιδιά διψούν για αγάπη, στήριξη και παρηγοριά που τους προσφέρει ο κάθε γονιός ξεχωριστά. Πόσο εφικτό είναι να «ξεδιψάσουν» μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον που τείνει να επιβληθεί ως «νέα μορφή οικογένειας»; Δυστυχώς, η ανεμελιά και η αθωότητα δίνουν τη θέση της στην ανασφάλεια και το άγχος, ενώ το αθώο παιδί ωριμάζει πρόωρα και αφύσικα, με αποτέλεσμα να αλλοιώνονται σημαντικά χαρακτηριστικά της παιδικής του ταυτότητας. 

Η παιδική ηλικία χαρακτηρίζεται από αγνότητα, τρυφερότητα, αμεριμνησία και απλότητα, στοιχεία που τείνουν να εξαλειφθούν στα σημερινά παιδιά. Τόσο η πανδημία του κορονοϊού και οι αλλαγές που επέφερε στον τρόπο ζωής, όσο και η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση που εντάχθηκε στην Εκπαίδευση έχουν ως αποτέλεσμα τα παιδιά να μην χαίρονται την παιδική τους ηλικία, ενώ ταυτόχρονα να μένουν απροστάτευτα από τους σύγχρονους κινδύνους που τα απειλούν. Με τη συνεχή συζήτηση και τη διαρκή προβολή από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης του ζητήματος  της υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, το μέλλον της πατρίδας διαγράφεται δυσοίωνο, ενώ είναι βέβαιο ότι μια πιθανή νομιμοποίηση θα αποτελέσει την αρχή του τέλους μιας ισορροπημένης κοινωνίας.

Λαμβάνοντας υπόψη τις παραπάνω παραμέτρους γίνεται αντιληπτό ότι η χώρα μας βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν πρωτοφανή, ανήκουστο και ιδιαίτερα ύπουλο κίνδυνο. Δυστυχώς, σήμερα ελλοχεύει ο κίνδυνος τα παιδιά να σταματήσουν να είναι και να αισθάνονται παιδιά. Και όταν τα παιδιά πάψουν να είναι παιδιά, ο κόσμος θα πάψει να αποτελεί κόσμημα, με τις συνέπειες αυτής της τραγικής εξέλιξης να είναι καταστροφικές σε πνευματικό, εθνικό και κοινωνικό επίπεδο. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι τα παιδιά μας είναι ό,τι πιο τρυφερό έχει σήμερα η κοινωνία μας, γεγονός που μας καθιστά υπεύθυνους να τα διαφυλάξουμε ως ανεκτίμητο θησαυρό. Σε μια εποχή που η παιδική αθωότητα τείνει να χαθεί και η παιδικότητα αποτελεί «απολεσθέντα παράδεισο», έχουμε χρέος να προστατεύσουμε τις αθώες ψυχές των μικρών παιδιών, προκειμένου να επιτευχθεί κατά το δυνατόν η ομαλή και επιτυχημένη ένταξή τους στον κόσμο των ενηλίκων.